Όταν λέμε ότι ο κόσμος “εκπαιδεύεται” δεκαετίες τώρα στην ασχήμια και την ανωμαλία, το λέμε μετά λόγου γνώσεως : το παρακολουθήσαμε, “step-by-step” να συντελείται μέσα από περιοδικά και εκπομπές του lifestyle, που στις αρχές των εμβληματικών …zeros, γίνονταν ένα με τον “έτοιμο από καιρό” όχλο των social media.
Η προσωπική αναφορά σε κάποιον σαν τον “Έλληνα παρουσιαστή, ραδιοφωνικό παραγωγό, επιχειρηματία και ηθοποιό” κύριο Πούμπουρα δεν έχει νόημα. Ίσως έχει νόημα η αναφορά, για πολλοστή φορά, στην τάση που αντιπροσωπεύει :
Δεν πρέπει να ξεχνά κανείς την ευρυχωρία του όρου “προβεβλημένες προσωπικότητες”. Περιλαμβάνει ουσιαστικά τα πάντα : από διακεκριμένους διανοούμενους, επιστήμονες, καλλιτέχνες κλπ. μέχρι “σχολιαστές” δελτίων ειδήσεων. Και από το πριγκιπικό ζεύγος Μέγκαν – Χάρι μέχρι περσόνες τύπου Πούμπουρα. Αρκεί ο λόγος τους να αναπαράγει φιλότιμα “εκείνα που πρέπει”. Η διαφορά από κει και πέρα έγκειται στο τι έχει λαμβάνειν καθένας για τις υπηρεσίες του, πράγμα που εμάς, ελάχιστα μας αφορά.
Η πρακτική στην οποία αναφέρεται ο κύριος Πούμπουρας [αναφορά για την οποία έγινε “σάλος στο Twitter”] αποτελεί περίπου τον κανόνα επί μια 20ετία, τουλάχιστον για επαγγέλματα έχοντα σχέση με επικοινωνία : καλλιτεχνικά και δημοσιογραφικά, με την ευρεία έννοια. Έχω αποχωρήσει από ραδιοσταθμό [όχι τον Εν Λευκώ], όταν το διάστημα των τριών μηνών που μου ζητήθηκε να εργαστώ …δωρεάν [“να βάλουμε πλάτη στο ξεκίνημα”] έφτασε τους έξη με προοπτική περαιτέρω επέκτασης. Ο μόνος λόγος που είχα ανεχτεί αυτό το καθεστώς εξ αρχής ήταν …οι “γνωριμίες” που ήδη είχα με τη διεύθυνση του σταθμού.
Εκεί βεβαίως που εκδηλώθηκαν τα πιο εκπληκτικά φαινόμενα τις τελευταίες δεκαετίες ήταν ο χώρος της δισκογραφίας. Εκεί ο καλλιτέχνης έκανε την υπέρβαση : δεν εργαζόταν απλώς δωρεάν, με την ελπίδα μιας “επιτυχίας” που θα τον έβγαζε από την ανυπαρξία. Αναλάμβανε, ιδίοις εξόδοις τις ηχογραφήσεις του, με την εταιρία [mainstream η “ανεξάρτητη”, μικρή διαφορά] να παραχωρεί το “κύρος” του ονόματος της, και …φυσικά, μηδενικό διαφημιστικό budget προς απόσβεση μηδενικών εξόδων.
Η πρακτική της εργασίας δωρεάν στα ανωτέρω επαγγέλματα [και σε όποια άλλα επεκτείνεται] έχει ενδιαφέρουσες παραμέτρους. Μια από αυτές είναι η προοπτική της διαρκούς και ανέξοδης ανανέωσης : με το που ο “δωρεάν εργαζόμενος” στυλώνει τα πόδια, η αντικατάστασή του είναι ζήτημα δευτερολέπτων. Άλλη παράμετρος, σχετική με την πρώτη, είναι η πτώση επιπέδου των προσφερόμενων “υπηρεσιών” : με τη στοιχειώδη επαγγελματική επάρκεια να συνοδεύεται συνήθως από κάποιο βαθμό αξιοπρέπειας, αυτοί που απομένουν είναι τα “τσόλια”, οι “έτοιμοι για όλα” του κυρίου Πούμπουρα.
Η αληθινή έκπτωση όπως πάντα, είναι στις “αξίες” : η επιτυχία γίνεται συνώνυμη της επιβίωσης. Όσα ήταν διατεθειμένος κάποιος να κάνει για την πρώτη, μια φορά κι έναν καιρό [ουσιαστικά …“τα πάντα”] …υποχρεούται σήμερα να τα κάνει για την δεύτερη.