Ο Trump το είχε προβλέψει, όπως και άλλα : η περί ηλικίας (και όχι άνοιας) του Joe Biden συζήτηση στόχευε τον ίδιο – δυο χρόνια μόλις νεότερό του.
Το θέμα-κλισέ the γεροντοκρατίας προκύπτει πλέον θριαμβευτικά παντού (στα καθ’ ημάς, μπορεί κανείς να διασκεδάσει διαβάζοντας αυτό) με αφορμή την ηλικία των διεκδικητών του τίτλου.
Δεν είναι μόνο ο καθιερωμένος ηλικιακός ρατσισμός – άνευ συνεπειών, όπως αυτές που συνεπάγονται άλλοι, καθώς δεν υπάρχει εδώ κάποια απειλητική μειοψηφία διψασμένη για εκδίκηση.
Το φοβερό πολιτικό επιχείρημα (υπάρχει και αυτό) της υποθέσεως αφορά στην ταύτιση του “γέρου” με το …κατεστημένο. Λες και απαιτείται τεράστιο διάστημα για την παρείσφρηση / καθιέρωση του “νέου” σ’ αυτό. Ή λες και μπορεί να συντελεστεί οποιαδήποτε, και η πιο “ριζοσπαστική” αλλαγή, χωρίς το thumbs up του …κατεστημένου.
Πίσω από την προβολή του “άφθαρτου” πολιτικού με τις “φρέσκιες ιδέες” διακρίνεται το γενικό πλαίσιο που έχουμε ξανά επισημάνει : η (φασιστικών προδιαγραφών) εύνοια υπέρ των νεαρών ηλικιών, σε όλους τους τομείς, αφορά στην “ανάγκη” αντικατάστασης δύσκολα διαχειρίσιμων (πιο έμπειρων, πιο απαιτητικών, λιγότερο εύπιστων) ανθρώπων με κάποιους που το νεαρόν της ηλικίας αφήνει εκτεθειμένους σε κάθε είδους εκμετάλλευση.
Ολοκληρώνοντας τη “βαθυστόχαστη” προεκλογική του ανάλυση, o …Guardian καταλήγει : “αυτή είναι λοιπόν η Αμερική του 2024. Ο ηλικιωμένος με την κακή μνήμη εναντίον του ηλικωμένου που αντιμετωπίζει ποινικές καταδίκες ανταγωνίζονται για το ποιος θα γίνει ο ηγέτης του ελεύθερου κόσμου. Πώς μπορεί αυτή να είναι η πραγματικότητά μας;”
Αυτή είναι λοιπόν η δημοσιογραφία εν έτει 2024 : τη φτύνεις, κι αλλάζει κατεύθυνση το σάλιο σου για να μην την αγγίξει.
Δυο 80χρονοι είναι τόσο “ίδιοι” μεταξύ τους, όσο δυο 10χρονοι ή 30χρονοι.
Υπάρχουν κοινοί παρονομαστές: Για τους ηλικιωμένους είναι η μείωση της πνευματικής / σωματικής εγρήγορσης και η μεγιστοποίηση, μέχρι κάποια στιγμή, γνώσης και εμπειρίας. Αλλά ο δημόσιος επί του θέματος διάλογος παρακάμπτει, εντέχνως πως, το βασικότερο : η έκπτωση του “ηλικιωμένου” αφορά όχι σε γενικής ισχύος δείκτες, αλλά στο επίπεδο απ’ το οποίο κατ’ αρχήν έχει ξεκινήσει. Και ως εκ τούτου, στο τι περιθώρια έχει να συνεχιστεί. Γιατί ένας ηλικιωμένος Μπαχ ας πούμε (δεν πρόλαβε να υπάρξει) ή ένας Άινστάιν, έχει …άφθονο περιθώριο μείωσης, εξακολουθώντας να είναι ευφυέστερος και εν εγρηγόρσει από οποιονδήποτε νεαρό διεκδικητή του τίτλου.
Ο Trump μπορεί να μην είναι ακριβώς Μπαχ ή Άινστάιν. Αλλά μπροστά στον Biden …είναι. Και όχι μόνο σήμερα (με τον δεύτερο σε άνοια) αλλά και στα 10, και στα 30 του.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Ασχέτως με τις “λεπτομέρειες” του θέματος, με το αν ο ένας είναι ικανότερος από τον άλλον ή και αντικειμενικά ικανός – δεν παύει να είναι highly unusual να διεκδικούν χωρίς τον παραμικρό ανταγωνισμό τον τίτλο του πλανητάρχη δυο άτομα τέτοιας ηλικίας, από τη στιγμή μάλιστα που στον υπόλοιπο “free world” προωθείται γενικά το αντίθετο. Το ζήτημα πιστεύω πως χρήζει ερμηνείας, την οποία προς το παρόν αδυνατώ να παράσχω, καθώς αναρρώνω και πάλι από καινούρια ίωση, από τις πολλές που κυκλοφορούν ταυτόχρονα φέτος, ειδικά για όσους τρώνε στη μάπα καθημερινά τα ΜΜΜ.
Εν πρώτοις, ως προς την ίωση : η γνωστή τριπλέτα C, D3 [μαζί με K2, σε παρατεταμένη χρήση μεγάλης ποσότητας] και Zinc “καλύπτει” τα πάντα, συμπεριλαμβανομένων ακόμα και παρενεργειών θου Κύριε του ιδίου του εμβολίου – η τελευταία παράμετρος δεν έχει τονισθεί όσο θα ‘πρεπε.
Ως προς τους old men gladiators, υπάρχει πάντα η πιθανότητα της σύμπτωσης. Αλλά και μιας, σηματοδοτούμενης από τη συγκεκριμένη φάση, ευρύτερης τάσης “αποχής” απ’ την πολιτική των νεότερων γενεών. Ας μην ξεχνάμε ότι η γενιά των baby boomers [στην οποία χονδρικά ανήκουν ακόμα και οι γεννηθέντες στα late ’60s-early ’70s] είναι γαλουχημένη με τον εφιάλτη του επερχόμενου τέλους. Τον οποίο μετέφερε μεγεθυμένο στα παιδιά της, και ο οποίος αποτελεί όλο και πιο “φυσιολογική” κατάσταση μέσω της γοητείας που του φιλοτεχνεί η βιομηχανία του Χόλιγουντ. Για μένα τον ίδιο, κάποιες από τις πιο “διασκεδαστικές” ταινίες είναι εκείνες με οικουμενικές καταστροφές, πυρηνικούς ολέθρους και δε συμμαζεύεται. Η συστηματικά καλλιεργημένη έκλειψη νοήματος / αίσθηση ματαιότητας εκφράζεται μια χαρά μέσα από την απολιτίκ στάση μιας γενιάς που προσδοκά απ’ τη ζωή τα απολύτως απαραίτητα [επίδομα και Netflix]. Πιστεύω ότι το κρίσιμο σημείο είναι να της “καταδειχθεί” ότι δεν θα τα έχει, ότι η υπόσχεση για μια Μεγάλη Επανεκκίνηση αποτελεί απλώς μια Κολοσσιαία Απάτη.