Το συγκεκριμένο, προ πενταετίας βίντεο τρεντάρει στο Twitter ως “χαριστική βολή” εναντίον της Ασημακοπούλου – “υπερασπίστριας παιδεραστών – αντιπροσωπευτικής του επιπέδου ηθικής σήψης της ΝΔ” και άλλα χαριτωμένα και ενδιαφέροντα.
Κατά την άποψή μου, ως θεατή, όχι απλώς έχει δίκιο, αλλά είναι και αξιοθαύμαστη για την ψυχραιμία / αποτελεσματικότητα με την οποία βάζει στη θέση του τον, ανεκδιήγητο εδώ, Φαήλο Κρανιδιώτη.
Περιττό να αναφερθώ στα σχόλια του χρήστη, και στις απαντήσεις που συνοδεύουν την ανάρτηση (“σοβαρά τώρα;” “ναι σου λέω, το βίντεο είναι αυθεντικό”, “ρε την κ@@@@λα” κλπ.)
Για την ιστορία, η υπόθεση – πάπλωμα του καυγά τελεσιδίκησε λίγο αργότερα : 28 μήνες φυλάκιση με αναστολή για “ασέλγεια σε ανήλικο άνω των 15 ετών έναντι αμοιβής”…
Το αληθινά σημαντικό σύμφωνα με την μεγάλη εικόνα στο βαθμό που μπορώ να τη συλλάβω, δεν είναι ούτε ο “παιδεραστής Γεωργιάδης”, ούτε η “υπερασπίστρια αυτού” Ασημακοπούλου, ούτε ο “mr. Πνεύμα και Ηθική” Κρανιδιώτης – εν αναμονή επανασύνδεσής του σήμερα με τις γαλάζιες ρίζες.
Είναι ο διμέτωπος αγώνας που διεξάγεται ενάντια στη γλώσσα, από newspeak / λογοκρισία αφενός, κι από την AI αφετέρου. Και όσα αυτός συνεπάγεται.
Η εντύπωσή μου για την “παραβίαση των προσωπικών δεδομένων” εκ μέρους της πολιτικού, είναι ότι πρόκειται για μια γελοία υπόθεση. Η άποψή μου για την ίδια, παρά τη σχετική συμπάθεια που μου έχει προκαλέσει από στιγμιότυπα όπως το παραπάνω, είναι εδώ : “απόλυτο” κριτήριο αξιολόγησης των πολιτικών μας (εξακολουθώ να) θεωρώ τη στάση τους στην περίοδο του Covid και, κυρίως, στο θέμα των εμβολίων. Παρεμπιπτόντως, με βάση αυτό, ο κύριος Κρανιδιώτης αποδείχθηκε ακόμα πιο ανάξιος απ’ την κυρία Ασημακοπούλου να φέρει δημόσια αξιώματα.
ΠΕΡΙ “ΗΘΙΚΗΣ ΣΗΨΗΣ” …ΠΟΙΩΝ ΑΚΡΙΒΩΣ;
(Visited 85 times, 1 visits today)
Αν κατάλαβα καλά πάντως ο Γαρουφαήλ τις προάλλες πήρε το μέρος της εισαγγελέως που αρνήθηκε να χαρακτηρίσει ως βιασμό την επί πληρωμή συνεύρεση με τη δωδεκάχρονη εκδιδόμενη. Φαντάζομαι ότι ως δικηγόρος και πολιτικός δεν έχει πρόβλημα να υποστηρίζει τη μία περίπτωση και να κατακεραυνώνει την άλλη, ανάλογα με το τι θεωρεί ότι τον βολεύει κομματικά. Το αυτό παρεμπιπτόντως ισχύει πιθανότατα και για την Ασημακοπούλου. Και για την εισαγγελέα επίσης. Δεν είδα για παράδειγμα το ίδιο αντικειμενική αντιμετώπιση στην περίπτωση της Πισπιρίγκου, για την οποία υπάρχει προφανώς.. υπερκομματική συναίνεση.
Γενικότερα τη σήμερον είναι δύσκολο να συμφωνήσεις με τις απόψεις οποιουδήποτε δημόσιου προσώπου από τη στιγμή που ξέρεις ότι στο 99.99% των περιπτώσεων δεν μιλάει αυτός αλλά οι κομματικές του συμπάθειες. Το γεγονός ότι μία στις τόσες παρουσιάζεται ως δίκαιος και αντικειμενικός είναι καθαρά συμπτωματικό.
Η απόφαση για τη “12χρονη” βασίζεται σε συγκεκριμένο νομικό σκεπτικό περί εκμετάλλευσης και όχι βιασμού κλπ., στις λεπτομέρειες του οποίου βαριέμαι να υπεισέλθω. Ο Γαρουφαλίδης, από την εποχή που κατακεραύνωνε την Ασημακοπούλου έχει αλλάξει ξανά στρατόπεδο / επανακάμψει στη ΝουΔου “εν πνεύματι”, προσδοκώντας πιθανώς να το κάνει και εν σώματι. “Επέλεξε” λοιπόν αυτή τη φορά να κρατηθεί εκτός οχλαγωγίας, της οποίας το σκεπτικό [αν διαβάσει κανείς τις παπαριές που αναρτώνται στα “σόσιαλ”], συνοψίζεται στο “ό,τι είναι νόμιμο δεν είναι και ηθικό”. Πράγμα διόλου περίεργο για μια κοινωνία που έχει αποφασίσει ότι η 15χρονη ή 16χρονη – ένα χρόνο πριν αρχίσει να ψηφίζει – είναι ακόμα παιδί.
Ως προς την Πισπιρίγκου, ένας Θεός ξέρει πράγματι τι είδους δυνάμεις επηρεάζουν τη συγκεκριμένη υπόθεση.
Προφανώς και το σκεπτικό της εισαγγελέως είναι σε γενικές γραμμές ορθό. Πιάτσα με τη βοήθεια της μάνας της έκανε η μικρή and that’s pretty all about it. Δεν παύει όμως να είναι περίεργο – ίσως και χωρίς ανάλογο προηγούμενο – που αποφάσισε ειδικά σε αυτή την περίπτωση να πάει κόντρα στο “κοινό περί δικαίου αίσθημα” (στις ανοησίες των ΜΜΕ δηλαδή) όντας μάλιστα εισαγγελέας και όχι δικαστής που έχει συνήθως την πολυτέλεια της χρονικής απόστασης. Μακάρι να είναι το προοίμιο μιας νέας εποχής ανεξάρτητης δικαιοσύνης, όπως μακάρι να ήταν και το “τέλος της πανδημίας” μια επιστροφή στην “κανονικότητα”. Γιατί τελικά ήταν ακριβώς το αντίθετο.
Μακάρι. Μπορεί βέβαια να πρόκειται και για μεμονωμένη περίπτωση, η εισαγγελέας, ατόμου απρόσβλητου ακόμα από την επιρροή της woke culture. Άσε που μακροπρόθεσμα η περίπτωση μπορεί να αποδειχτεί χρήσιμη, ως διδακτική, για τον “αγώνα τον καλό” των μεταλλαγμένων [“δες τι έγινε τότε”].
Στην Αμερική πάντως, μετά από ένα διάστημα όπου, ένεκα γεγονότων, είχε υπάρξει μια αναθάρρηση ότι η woke culture “τελειώνει”, ψηφίστηκε, προχτές μόλις νόμος από την πολιτεία του Μίσιγκαν, βάσει του οποίου η παράνοια του …misgendering [να μη μπορείς να απευθυνθείς δηλ. στον άλλο ως “he/him” or “she/her” αλλά υποχρεωτικά ως “they/them”] επεβλήθη και στις αίθουσες των δικαστηρίων. Talking about a giant leap here.
Ότι θα τελειώσει κάποια στιγμή, το θεωρώ δεδομένο. Είναι τόσο αφύσικο – όπως έλεγες κι εσύ παλιότερα σε ανάλογη περίπτωση – που θα το ξεβράσει αργά ή γρήγορα η πραγματικότητα no matter what. Από την άλλη όμως δεν ξέρω αν αυτό θα σημάνει μια επιστροφή στην “κανονικότητα” και στη λογική. Πιθανότερη μου φαίνεται η εκδοχή της ανωτέρας βίας, η οποία στην καλύτερη περίπτωση μεταφράζεται σε πολεμική προετοιμασία, οικονομική στενότητα ή αποφασιστική ακροδεξιά στροφή. Τη χειρότερη ας μην την πιάσουμε καλύτερα. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια κλίνω όλο και περισσότερο προς την άποψη ότι αυτό που έχει βλαφθεί ανεπανόρθωτα – στη Δύση τουλάχιστον – είναι η βασική ανθρώπινη κρίση, πράγμα που σημαίνει όλες οι αποφάσεις, ακόμα κι αν εκ πρώτης όψεως φαίνονται ορθές, είναι καταρχήν εσφαλμένες.
Συμφωνώ απόλυτα. Και παρόλο που δεν τσιμπάω με το κλισέ “τα όρια της γλώσσας μου τα όρια του μυαλού μου” ο διπλός πόλεμος που δέχεται η γλώσσα, από την παράνοια του newspeak απ’ τη μια και απ’ την AI (Natural Language Processing – NLP) απ’ την άλλη, δεν μπορεί παρά να έχει συμβάλλει big time στην ανήκεστο βλάβη.
Δεν ξέρω αν πρόκειται καν για newspeak. Περισσότερο μου θυμίζει τα “πρωτόγονα γλωσσικά παιχνίδια” του Wittgenstein που συνίστανται σε διαταγές του τύπου “πιάσε την πέτρα”, “χτύπησέ τον” ή σε κραυγές του στυλ “πονάω”, “μισώ” κλπ. Οι “ανώτερες” λειτουργίες της γλώσσας – αυτές δηλαδή που την καθιστούν ανθρώπινο αποκλειστικά χαρακτηριστικό – βρίσκονται συλλήβδην υπό διωγμό.
👌👌👌
Αυτό για το οποίο βεβαιώνομαι είναι ότι το σύνολο [και εννοώ το fuckin’ σύνολο] του πολιτικού λόγου, από την τελευταία παπάτζα του Γεραπετρίτη μέχρι τον Επιτάφιο του Περικλέους αφορά συγκεκριμένες σκοπιμότητες, πέρα και πάνω απ’ αυτά που “θίγονται” στη διάρκειά του. Αυτό ασφαλώς δεν βάζει στο ίδιο σακί τον Περικλή με τον Γεραπετρίτη, απλώς, “a grain of salt” απαιτείται διαχρονικώς και αδιαλείπτως. Στη σημερινή εποχή βέβαια ο …κόκκος έχει γίνει αλατωρυχείο.
Καλά δεν το συζητάμε, η συντριπτική πλειοψηφία των σχετικών κειμένων είναι σε μεγάλο βαθμό ξεδιάντροπη προπαγάνδα. Εκείνο που τα ξεχωρίζει τελικά είναι το πνευματικό μέγεθος κάποιων συγγραφέων που μεγαλουργούν ακόμα και ως φερέφωνα της α’ ή β’ παράταξης. Some people just can’t help being geniuses.
👍👍👍