Δυο γνωστά μου ηλικιωμένα άτομα έκαναν το εμβόλιο υποκύπτοντας στον μαφιόζικο εκβιασμό των Πλεύρη / Μητσοτάκη. Η πρώτη εμφάνισε έντονη κολπική μαρμαρυγή. Ο δεύτερος υπέστη έμφραγμα. Ο άνθρωπος είναι αυτή τη στιγμή στην εντατική και ετοιμάζεται για εγχείρηση ανοικτής καρδίας. Οι γιατροί λένε ότι οι αρτηρίες του βρίσκονται επί χρόνια σε κακή κατάσταση, ως εκ τούτου …δεν μπορεί να φταίει το εμβόλιο. Ωστόσο [θα απαντούσε κάποιος, αν είχε τη διάθεση] και πρόπερσι αν εξέταζε κανείς τις αρτηρίες, θα τις έβρισκε επίσης “επί χρόνια σε κακή κατάσταση”. Αυτό δεν εμπόδισε τον άνθρωπο του Θεού να συνεχίσει απρόσκοπτα ως σήμερα. Και ίσως, χωρίς το εμβόλιο, το πρόβλημα θα εμφανιζόταν 2-3 χρόνια μετά, με τις αρτηρίες …ξανά “επί χρόνια σε κακή κατάσταση”.
Υποθέτει κανείς ότι δύσκολα μπορείς να βγάλεις από το κάδρο τον εμβόλιο, ή τον ιό, αν δεν προηγηθεί εξονυχιστική εξέταση. Τα σαΐνια μας όμως βγάζουν συμπεράσματα σε χρόνο dt. Και στις δύο περιπτώσεις : “Όχι” ασυζητητί στην πρώτη, “ναι” ασυζητητί στη δεύτερη.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Θα παρατήρησες πάντως ότι τελευταία το ζήτημα των παρενεργειών του “εμβολίου” τείνει να περάσει στην αφάνεια. Ο λόγος δεν είναι κάποια υποτιθέμενη ασφάλεια υπεράνω υποψίας, αλλά το γεγονός ότι πρακτικά το έχουν κάνει σχεδόν οι πάντες, πράγμα που από στατιστική άποψη δεν διαφέρει από το να μην το έχει κάνει κανένας. Με άλλα λόγια το “εμβόλιο” θεωρείται πλέον σαν υγειονομική σταθερά και βγαίνει από την εξίσωση όταν ερευνούμε τα αίτια συνηθισμένων ασθενειών, με την ίδια έννοια που κανένας δεν καταλογίζει ευθύνες στον μολυσμένο αέρα των πόλεων ή στα φυτοφάρμακα και τις ορμόνες.
Όμορφα!
Επίσης ένα άλλο που έχει εξαφανιστεί [ως “δεδομένο” και αυτό] από τη δημόσια συζήτηση, κυριαρχούμενη από το καλάθι της νοικοκυράς και την ανάγκη ενίσχυσης των χαμηλοσυνταξιούχων, είναι το θέμα του πρόστιμου για σεβαστή μερίδα αυτών των τελευταίων.
Με τόσους βιασμούς και δολοφονίες να μονοπωλούν καθημερινά τις ειδήσεις, είναι λίγο δύσκολο να προσέξει κανείς κάτι τέτοια μικροπροβλήματα..
Το χειρότερο είναι ότι η υπερέξαρση δολοφονιών κτλ. πλην του απαραίτητου distraction προμηθεύει και ένα είδος ανοσίας αγέλης στα παχύδερμα των μίντια, καθώς όλη αυτή η συναισθηματική χλαπάτσα εξασθενεί τη διάθεση για κριτική [=τα ίδια και τα ίδια] σε όσους έχει απομείνει. Η μόνη ελπίδα είναι να ολοκληρωθεί έξω η μετάβαση στο next chapter, οπότε, όπως γίνεται με όλα, θα ολοκληρωθεί κι εδώ. Από την άλλη, φοβάμαι μήπως δεν ισχύσει αυτό, ειδικά για τη “λήξη της πανδημίας”. Καθότι οι απ’ έξω μας θέλουν τόπο αναψυχής – πρότυπο, που σημαίνει κλινικά αποστειρωμένο, ώστε ο λεφτάνθρωπος να έρχεται για διακοπές με το κεφάλι του ήσυχο.
Αν εξαιρέσουμε πάντως τα πρακτικά ζητήματα (εμβόλια, μάσκες, πρόστιμα κλπ) που όλοι ευχόμαστε την κατάργησή τους, για μένα προσωπικά δεν υπάρχει επιστροφή στην “κανονικότητα” no matter what. Αυτό που έγινε στον εγκέφαλο των ανθρώπων δεν ξεγίνεται πλέον ούτε και μπορώ να κάνω σα να μην έγινε τίποτα, παρόλο που βάζω τα δυνατά μου για να το κρύψω.
Όχι δηλαδή ότι δεν υπήρχε πρόβλημα κι από πριν. Υπήρχε. Άλλο πράγμα όμως να στάζουν τα υδραυλικά και άλλο να σου πλημμυρίσει το σπίτι. Κι εσύ απλώς να μπαλώνεις τις τρύπες, να μαζεύεις τα νερά και να περιμένεις την επόμενη πλημμύρα..
Αυτό που “θίγεις” είναι τεράστιο θέμα και χρήζει ανάλυσης. Ούτως ή άλλως, κάθε άλλο παρά εφησυχασμό [η πανηγυρισμούς] μπορεί να προκαλέσει ακόμα και η κατάργηση όλων των μέτρων, επί του παρόντος. Γιατί το αληθινό πρόβλημα είναι η αποκάλυψη του ότι “όλα αυτά μπορούν να συμβούν”. Ως εκ τούτου, αργά ή γρήγορα, [προφανώς γρήγορα] θα συμβούν και πάλι.