Πάλαι ποτέ φίλος από τα σχολικά χρόνια είχε καθιερώσει ένα πρωτότυπο είδος πλάκας. Εκεί που καθόμασταν, ας πούμε, με το που έβλεπε κάποιον απ’ το απέναντι τραπέζι να βγάζει τα Marlboro, ξεκίναγε : «ΟΚ, βγάλε ένα τσιγάρο και βάλτο στο στόμα. Όμορφα. Βγάλε τον αναπτήρα απ’ την τσέπη, άναψέ τον και φέρ’τον στο τσιγάρο. Α, έχεις σπίρτα, δεν πειράζει, το ίδιο κάνει. Έεεετσι, άναψε το τσιγάρο. Τράβα δυο -τρεις τζούρες. Πολύ ωραία. Σειρά έχει μια γουλίτσα καφεδάκι. Θαυμάσια. Λίγο δροσερό νεράκι τώρα …έετσι μπράβο. Συνέχισε τώρα, κάνοντας αυτά ακριβώς που εσύ θέλεις…»
Τώρα, άλλο να το ζεις κι άλλο να στο διηγούνται, αλλά ήταν πολύ διασκεδαστικό να ακούς κάποιον να «διευθύνει» μια σειρά από δραστηριότητες που εκτυλίσσονταν ερήμην του [εννοείται ότι ο «εντολοδόχος» δεν αντιλαμβανόταν τίποτα, το σόου ήταν για μας].
Η πλάκα είναι ότι …έτσι ακριβώς λειτουργούν οι «ειδικοί» ως προς την πανδημία. Αποφασίζουν, διατάσσουν, αυστηροποιούν & χαλαρώνουν μέτρα, κινήσεις στις οποίες πιστώνεται …απ’ τους ίδιους η όποια ευνοϊκή εξέλιξη. Η οποία φυσικά, μόνο μ’ αυτές δεν έχει σχέση. Τυχόν εμπλοκή θα χρεωθεί, πού αλλού, στη μη [ορθή] εφαρμογή των μέτρων απ’ το κακομαθημένο πόπολο.
Η διαφορά απ’ τον φίλο μου, καλή του ώρα, είναι ότι οι «ειδικοί» το κάνουν εν πλήρει σοβαρότητι. Πράγμα που μεγιστοποιεί την πλάκα.