Δεν είναι “ποιητική αδεία” υπερβολή να ισχυριστεί κανείς ότι το “σύστημα” χειραγωγεί φιμώνοντας αντιδράσεις με μια σειρά καλοστημένων παγίδων. Αυτές κρύβονται πίσω από παράλογες ή/και αντιφατικές επιλογές, αλλά και συνθήματα δίκην κατηγορικών προσταγών ριγμένα απ’ τα μίντια. Η θετική ανταπόκριση του “πολίτη”, είναι το αντίστοιχο του “mission accomplished”. Τυχόν αρνητική [όλο και πιο σπάνια, προϊόντος του χρόνου] ενεργοποιεί …τσουνάμια αντιδράσεων.
Όπως, μια και είναι το πιο πρόσφατο παράδειγμα, το κράτημα μια στοιχειώδους απόστασης από τους ποταμούς επίπλαστου αισθήματος που πλημμυρίζουν το τοπίο με αφορμή τον θάνατο της Φώφης Γεννηματά. Δεν έχεις καμία διάθεση να προσβάλλεις την μνήμη κανενός νεκρού. Ούτε αρνείσαι την ανθρώπινη διάσταση του θέματος. Απλώς αξιώνεις σε οποιαδήποτε περίσταση να υπάρχει μια, προσπάθεια έστω, για τήρηση κάποιου μέτρου.
Η παγίδα όμως είναι έτσι στημένη που η παραμικρή αναφορά στη σχέση των τεκταινομένων [του εθνικού πένθους συμπεριλαμβανομένου] με το πολιτικό διαμέτρημα της εκλιπούσης, σε καθιστά αυτόχρημα “απάνθρωπο”.
Αυτό, τη στιγμή που οι υμνητικές [με …σημασία στη λεπτομέρεια] αναφορές στην πολιτεία της δεν αποτελούν για κάποιο λόγο προσβολή, ή απόκλιση απ’ την ανθρώπινη διάσταση.