We know little so far, but w alleged Trump shooter’s personal and public participation in military activity in Ukraine, it is hard to imagine this White House’s agencies can claim zero contact—”clean hands.” Something of an Oswald vibe, here. Congress should get answers. – Edward Snowden *
Ό,τι πιο ενδιαφέρον έχω διαβάσει μέχρι στιγμής – λαμβάνοντας υπόψη την πηγή της προέλευσής του.
Στο μεταξύ, ξένα και ελληνικά mainstream media υποβαθμίζουν όσο μπορούν το γεγονός, περισσότερο κι από όσο έκαναν με το προηγούμενο – στο κάτω κάτω δεν υπάρχει αίμα εδώ. Οι θρασύτεροι (με επικεφαλής το MSNBC) ρίχνουν το φταίξιμο στον …Τραμπ, καθότι μετά την πρώτη απόπειρα …δεν φρόντισε να χαμηλώσει τους τόνους (πράγμα το οποίο, παρεμπιπτόντως, έχει κάνει, προς δυσφορία κάποιων οπαδών – εκείνοι που έχουν κόψει καπίστρι είναι φυσικά οι Democrats). Από κει και πέρα, υπάρχουν κάποια μυστηριώδη σημεία εδώ – θα ασχοληθούμε ίσως αργότερα.
Δεξιά, μια εικόνα των trends στη διαδικτυακή μας public square, λεπτά πριν απ’ τη δημοσίευση του post.
* Το tweet του Snowden εδώ (η εικονογράφηση, κάτω, δική του, από τη σελίδα του επίδοξου shooter)
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Για ποιο λόγο να θέλουν κάτι τέτοιο οι Δημοκρατικοί στην παρούσα συγκυρία? Τα πράγματα πάνε καλά υποτίθεται γιαυτούς. Άσε που ο τύπος φαίνεται ιδιαίτερα γελοία προσωπικότητα. Δεν υπήρχε ούτε μια περίπτωση στο εκατομμύριο να τον σκοτώσει. Και που κατάφερε να τον συλλάβουν πολύ του πέφτει. Ο δε Σνόουντεν είναι ως γνωστόν προστατευόμενος του Πούτιν.
Κάθε άλλο παρά καλά πηγαίνουν γι’ αυτούς. Τα γκάλοπ έδειχναν από προχτές τη διαφορά που είχε δημιουργηθεί υπέρ της KH να εξανεμίζεται, ενώ σιγά σιγά μεγαλώνει ο θόρυβος για τη στάση του ABC during the debate. Συν μια συνέντευξη της VP που έγινε “viral”, στο πλαίσιο της οποίας το άτομο έχει επιστρέψει θριαμβευτικά στον προγλωσσικό εαυτό του – αφού βλέποντάς την ένιωσα για πρώτη φορά ένα είδος συμπάθειας (as in “συμπόνοια”) γι’ αυτήν. Ήταν σαφές πριν την απόπειρα ότι το ρεύμα μεταστρέφεται.
Τούτων δοθέντων δεν πιστεύω ότι ο Τάδε λειτούργησε με εντολές της …Harris ή οποιουδήποτε από το “επιτελείο” της. Υπό την ίδια έννοια που κάποιοι “τρέχουν” τη χώρα εν τη απουσία προέδρου και αντιπροέδρου, they are taking care of jobs like this one. Και πάντα υπάρχει η πιθανότητα να είναι απλώς ένας τρελαμένος ηλίθιος.
Αλλά το της γελοίας προσωπικότητας (το οποίο ντε φάκτο είναι, όπως και ο προηγούμενος shooter άλλωστε) δεν αναιρεί τη δυνατότητα εκπόνησης ενός σχεδίου (το ότι κατάφερε να φτάσει απαρατήρητος μέχρι εκεί που έφτασε απαιτεί ήδη κάποια skills, χώρια την ανεπαρκή φύλαξη) και πραγματοποίησής του. Σημαδεύεις και πατάς τη fuckin’ σκανδάλη, δεν χρειάζεται να είσαι και ο …Χάιντεγγερ. 😊
Αν ήταν έτσι, δε θα είχε μείνει ζωντανός κανένας αρχηγός κράτους. Η δολοφονία υψηλά ιστάμενων προσώπων παρουσιάζει τρομακτικές τεχνικές δυσκολίες. Ακόμα και στις ταινίες του Χόλυγουντ (από τις οποίες προέρχεται η μυθολογία της οπλοχρησίας, η οποία δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα) δεν αποτελεί συνηθισμένο θέμα, ίσως και για να μη βάλουν ιδέες. Πράγμα που καθιστά τις διαδοχικές αποτυχημένες απόπειρες εναντίον του Τραμπ ακόμα πιο αξιοσημείωτες.
Μα κατ’ αρχήν δεν υπήρχε λόγος δολοφονίας άλλου Αμερικανού προέδρου τις τελευταίες δεκαετίες : το πολιτικό σκηνικό που καθιερώθηκε και στο Ελάντα εσχάτως, κόμματα – παραλλαγές δηλ. στο ίδιο θέμα, ευδοκιμεί στην Αμερική από αμνημονεύτων. Ο μόνος μέσω του οποίου διακυβεύθηκαν βασικά σχέδια αποδεκτά και απ΄τα δύο κόμματα (πριν τουλάχιστον απ’ τη μετάλλαξη των Republicans σε MAGA movement) είναι ο κυρ-Τραμπ.
Εννοείται ότι μπορεί να έχεις και δίκιο, καθώς δεν μπορώ να αξιολογήσω τις τεχνικές δυσκολίες μιας δολοφονικής απόπειρας κατα του προέδρου. Αλλά δεν βλέπω να είναι κάτι απαγορευτικά δύσκολο, ενθυμούμενος πχ. την απόπειρα επί Ρήγκαν, ενός απλού ψυχάκια που “ήθελε να εντυπωσιάσει την Jodi Foster”.
Όσο για ταινίες με τέτοιο θέμα (δολοφονίες υψηλά ιστάμενων προσώπων) εγώ θυμάμαι μπόλικες – η εικόνα του hired assassin σε κάποιο εγκαταλελειμένο κτίριο να προβάρει τον τηλεσκοπικό φακό του όπλου του είναι από τα κλισέ του Χόλιγουντ.
Αν υπήρχε η τεχνική δυνατότητα, θα εμφανίζονταν αυτομάτως και οι λόγοι, όπως για παράδειγμα στην περίπτωση του Πάλμε που έκοβε βόλτες αμέριμνος. Δεν αποτελεί σύμπτωση που σπανιότατα έχουν καταφέρει μυστικές υπηρεσίες ή τρομοκρατικές οργανώσεις να δολοφονήσουν ανεπιθύμητους αρχηγούς κρατών (εξ ου και θεώρησα ύποπτη τη δολοφονία του ιρανού πρωθυπουργού) άσε που το αποφεύγουν ούτως ή άλλως για πολιτικούς λόγους. Δεν υπονοώ απαραίτητα στήσιμο εκ μέρους του Βαψομαλλιά – παρόλο που είναι ο μόνος που ωφελείται – ούτε ότι το σύστημα προστασίας τέτοιων προσώπων είναι 100% lunatic proof. Αλλά δεν παύει να είναι κάτι εξαιρετικά περίεργο.
Μπορεί να είναι στήσιμο, δεν αμφιβάλλω, όπως δεν αμφέβαλλα γι’ αυτή την πιθανότητα ούτε ως προς το προηγούμενο. Άσε που και το σενάριο περί genuine attempts κάθε άλλο παρά εξασφαλίζει την “αγιότητα” του Τραμπ. (Να επαναλάβω ότι) για πόλεμο συμμοριών μιλάμε, άσχετα αν, στην παρούσα συγκυρία, η των MAGA Republicans είναι προτιμότερη. Και ο πόλεμος συμμοριών από τι βρίθει αν όχι από επιτυχημένες και μη απόπειρες δολοφονίας;
Και το στήσιμο πάντως θα παρουσίαζε αρκετές τεχνικές και μη δυσκολίες – μιλάω για την πρώτη απόπειρα – δεδομένου ότι θα εμπλέκονταν μεγάλος αριθμός ατόμων, η επιτυχία του εγχειρήματος θα ήταν αμφίβολη και η πιθανότητα της αποκάλυψης μεγάλη, από τη στιγμή μάλιστα που ο Τραμπ δεν ελέγχει το “βαθύ κράτος” των Δημοκρατικών. Αυτό που δεν καταλαβαίνω κυρίως είναι η συμπεριφορά του Τραμπ μετά την απόπειρα. Με βάση τον χαρακτήρα του θα περίμενε κανείς να κατηγορήσει θεούς και δαίμονες, τους πολιτικούς του αντιπάλους, το κλίμα μίσους εναντίον του κλπ. Εδώ τερατολογεί συστηματικά για τελείως ασήμαντα ζητήματα. Κι όμως. Τίποτα.
Τις τερατολογίες τις έχει αφήσει στα “δημοσιογραφικά” mouthpieces, τα οποία δεν κάνουν τίποτα άλλο από αυτό ακριβώς. Και με τρόπο ανεπαρκή και ανακόλουθο πολλά εξ αυτών, παρά τα διαφημισμένα κυβικά τους.
Ότι υπάρχει κλίμα μίσους εναντίον του πάντως from day one, ούτε συζήτηση. Και ήταν αντανάκλαση του “πατροπαράδοτου” μίσους ανάμικτου με περιφρόνηση, των ελίτ (east – west coast) για τους “υποβαθμισμένους” των κεντρικών πολιτειών. Τους “deplorables” της Σκύλαρι (2016), τα “Dregs of Society” του Biden (2018) κλπ., όλο αυτό ξεκινημένο φυσικά από τον Obama, τον όντως πιο διχαστικό πρόεδρο στην ιστορία των ΗΠΑ, συνεπικουρούμενο από την κουστωδία των rappers και του Χόλιγουντ.
Προφανώς οι τερατολογίες του – που τις άκουσα και μόνος μου στην πεντάλεπτη δειγματοληψία του debate – αποτελούν απάντηση στις τερατολογίες των αντιπάλων. Από αυτόν όμως περίμενα κάτι καλύτερο. Δεν είναι το ίδιο άτομο με αυτό του 2016. Εδώ κολλάει το γνωστό του Νίτσε “όταν πολεμάς τα τέρατα, πρέπει να προσέξεις μη γίνει κι εσύ τέρας”. Αν και μάλλον είναι αναπόφευκτο. Οι οπαδοί του προφανώς δεν το βλέπουν ή δεν τους ενδιαφέρει. Γιαυτούς είναι κάτι σαν το Θρύλο ή την Πανάθα, μια ιδέα που μένει αμετάβλητη παρά την μεταβολή διοίκησης, παικτών και προπονητή.
Ως προς τα τέρατα πάντως, δεν υπάρχει τρόπος να τα νικήσεις απ’ το να γίνεις κι εσύ τέρας. Το μόνο που σε σώζει είναι να διαθέτεις και άλλες πτυχές πέρα απ’ την τερατώδη, επιστρατεύοντάς την περιστασιακά και κατά βούληση.
…Η “αντανάκλαση” του μίσους για την οποία είπα, είχε να κάνει φυσικά με το ότι ο DT ήταν ο πρώτος, από οποιοδήποτε κόμμα, που έδειξε (αλλά και όντως αισθανόταν) ενδιαφέρον γι’ αυτούς τους ανθρώπους.
Από ένα σημείο και μετά, μέχρι και τώρα, εννοείται ότι συναγωνίζεται τους Dem. σε εκπομπή μίσους και παραγωγή χαρακτηρισμών / ad hominem επιθέσεων. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς ποιος “ήρξατο χειρών αδίκων”.
Ως προς τον Σνόουντεν, δεν υπάρχει προβεβλημένο πρόσωπο που να μην είναι προστατευόμενος κάποιου. Και ο Πούτιν φαίνεται η σοβαρότερη επιλογή από όλους τους διαθέσιμους προστάτες.
Εν τω μεταξύ από το tweet της κυρίας Καριολοπούλου προκύπτει ότι “ακούστηκαν κάποιοι πυροβολισμοί κοντά στην ιδιοκτησία του DT” (θα μπορούσε να είναι ένας γείτονας που πυροβολούσε φασιανούς) και χαίρεται που ο πρώην πρόεδρος είναι καλά. Που δεν τον πήρε καμιά αδέσποτη, ας πούμε.
Τη φαντάζομαι να το ακούει βαριεστημένα. Πλάκα πλάκα πάνε να γίνουν μόδα οι απόπειρες (ή απόπειρες απόπειρας σαν τη σημερινή) εναντίον του Τραμπ, όπως οι μαθητικοί πυροβολισμοί στα σχολεία και οι τρομοκρατικές ενέργειες των ισλαμιστών σε συναυλίες της Τέιλορ Σουίφτ.
Ναι, το πράγμα αρχίζει να αποκτά ένα άρωμα “κανονικότητας”, που σημαίνει ότι ίσως, μετ’ ου πολύ να γίνει κανονικότητα. Σαν σκέψη στο μυαλό του κάθε πικραμένου έστω.
Εντωμεταξύ σου έχω πει και παλιότερα ότι χρησιμοποιώ το netflix σαν προάγγελο των μελλοντικών εξελίξεων. Έχω λοιπόν παρατηρήσει ότι κάποιες ταινίες ή σειρές που γυρίστηκαν τελευταία έχουν ξεκάθαρα “ψεκασμένο” περιεχόμενο, αλλά και γενικότερα παρατηρώ μια υποχώρηση των politically correct υπερβολών του άμεσου παρελθόντος. Οι ελληνικές εννοείται παραγωγές έχουν μείνει στα προηγούμενα κεφάλαια. Σε άλλα ζητήματα βέβαια η ελληνική καθυστέρηση δεν είναι απλώς γραφική. Τώρα για παράδειγμα που η Ευρώπη ξυπνάει στο μεταναστευτικό, η προσκόλληση του Μητσοτάκη σε.. αριστερές πολιτικές καθιστά τη χώρα μας ιδανική για μετατροπή της σε κάδο απορριμμάτων.
…Το οποίο άλλωστε κολλάει μια χαρά με την επερχόμενη …επαναπροώθηση “μεταναστών” από Γερμανία – Ολλανδία σε χώρες πρώτης υποδοχής, δηλ. στην εξής μία.