Του Στέφανου Μπακατσή

Κάπου στα 25 ανέβασα ξαφνικά πυρετό 41 που συνέχιζε ακατέβατος για έξι μέρες. Στο τέλος της εβδομάδας πήγα τελικά στο νοσοκομείο γιατί αισθανόμουν ότι θα σκάσω. Εκεί με καθησύχασαν ότι πρόκειται «απλά για μια ίωση» (άλλες εποχές, άλλα ήθη) και μου χορήγησαν μια δόση voltaren που σε μισή ώρα έριξε τον πυρετό 36,6 όπου και παρέμεινε με μικροσκαμπανεβάσματα 2-3 μέρες ακόμα χωρίς να ξαναπάρω κανένα φάρμακο. Με θεράπευσε ένα ταπεινό αντιπυρετικό/αντιφλεγμονώδες; Όχι βέβαια, μου έδωσε όμως την ευκαιρία ώστε να θεραπευτώ ταχύτερα μόνος μου. Θα είχε την ίδια επίδραση σε κάποιον 90χρονο με χίλια προβλήματα; Μπορεί και να τον σκότωνε μια ώρα αρχύτερα. Με τέτοια συμπτώματα πάντως σήμερα και με «τεστ θετικό στον κορωνοϊό», θα με πήγαιναν πιθανότατα στην εντατική για να στολίζω τη λίστα των «διασωληνωμένων», με τις εγκάρδιες ευχές γιατρών τε και πολιτικών στο προσκεφάλι μου να πεθάνω το συντομότερο μπας και πείσω με τη θυσία μου τους αμετανόητους αρνητές ότι το κρυολόγημα σκοτώνει.