Υπό την αίρεση μιας παθολογικών αποχρώσεων ευαισθησίας*, ένας άνθρωπος που ξέρει ότι έχει κάνει το καθήκον του, δεν αισθάνεται ενοχές. Δεν αισθάνεται “αποτυχημένος” και σίγουρα, δεν επιλέγει να αυτοκτονήσει. Στο κάτω-κάτω, δεν είχε καν νεκρούς να τον βαραίνουν.
Δεν θα υπήρχε φυσικά πιθανότητα συζήτησης στα μίντια, για τον ρόλο των …ιδίων στην καλλιέργεια ενός κλίματος που παράγει αυτοχειρίες και κάθε είδους παθογένειες. Για τη μετατροπή κάθε στιγμής της ζωής του “σύγχρονου πολίτη” σε ιδιωτική κόλαση.
Ο τρόπος με τον οποίο ενσωματώνεται στο κύριο αφήγημα η περίπτωση του άτυχου ανθρώπου είναι αυτός που διακρίνεται στην παρακάτω ανάρτηση, αυτήν που επέλεξε να κάνει το κατακάθι της δημοσιογραφίας Άρης Πορτοσάλτε.
Η παράμετρος “άψογος στα καθήκοντά του” [λάμβανε με τη μέγιστη προσοχή όλα τα μέτρα, μάσκες, ψεκασμούς, social distancing…] τονίζεται αδιάκοπα απ’ τους σαδονεκρόφιλους του χώρου, χωρίς βεβαίως να σχολιάζεται. Γιατί η πιθανότητα που υποδηλώνει, ότι δηλ. τα μέτρα είναι, ή ανεφάρμοστα, ή απλώς αναποτελεσματικά, δεν πρέπει επ’ ουδενί να γίνει αντικείμενο δημόσιου διαλόγου. Όπως και ο ρόλος των τεστ στην αύξηση των κρουσμάτων, ή ο κολλημένος σε μονά ψηφία αριθμός των νεκρών [Οικονόμου, σήμερα: “καθώς αυξάνονται τα κρούσματα, αυξάνονται οι ασθενείς, αυξάνονται οι διασωληνωμένοι, αυξάνονται (παύση) …όοολοι οι αριθμοί προς τα πάνω”]
Επαναλαμβάνω: “αν υπάρχει Θεός”, αν κάποτε αποδοθεί δικαιοσύνη στην υπόθεση, κάποιοι θα πρέπει να πληρώσουν. Πριν απ’ τους πολιτικούς οι “ειδικοί”. Πριν απ’ τους “ειδικούς”, οι δημοσιογράφοι.
* σπρωγμένης σε παθολογικά όρια…
1 (Visited 109 times, 1 visits today)
Δεν ξέρω αν πρόκειται “απλώς” για ζήτημα υπερβολικής ευθιξίας, γιατί μετά την επαγγελματική δυσφήμιση που υπέστη από τα ΜΜΕ και την επακόλουθη προοπτική του κλεισίματος της επιχείρησης, ετίθεντο με τρόπο δραματικό και ορισμένες πρακτικές διαστάσεις του προβλήματος για κάποιον που επένδυσε στη δουλειά του όλη του τη ζωή. Και δεν είναι ο μόνος..
Για το ότι υπεύθυνα και εδώ είναι τα σκουλήκια των μίντια ούτε λόγος, that’s my point anyway.
Πάντως δεν καταλαβαίνω πώς θεωρείται από κάποιους, “νηφάλια απόφαση”, αποτέλεσμα ευαισθησίας κτλ. κτλ. η επιλογή κάποιου να αφαιρέσει τη ζωή του. Τη στιγμή που το κάνεις, ανεξαρτήτως αιτιών, είσαι βαρειά διαταραγμένος – όπως και όταν εν γνώσει σου σκοτώνεις κάποιον – πλην περιπτώσεων αυτοάμυνας. Έτσι πίστευα πάντα.
Καλά οι αλήτες των ΜΜΕ λένε απλώς αυτό που τους βολεύει. Κατά τάλλα έχω την εντύπωση ότι θα μπορούσε τελικά να συμβεί για τον α’ ή β’ λόγο σε οποιονδήποτε. Αυτό που δυσκολεύομαι να καταλάβω είναι η ακραία βία, στην οποία οι αυτόχειρες είναι διατεθειμένοι να υποβάλλουν τον εαυτό τους.
Δεν επιμένω, απλώς προσωπικά ουδέποτε έχω μπει ούτε για δευτερόλεπτο σε αμλέτεια διλήμματα. Από την άλλη, “μεγάλη μπουκιά φάε μεγάλη κουβέντα μη πεις κλπ.” Ως προς τον συγκεκριμένο πάντως, με όλη τη συμπόνοια που προκαλεί, δεν μπορείς να μην καταλάβεις ότι ο λόγος του είναι ανερμάτιστος. Είναι σαφές ότι τον έφτασαν στο αμήν τον άνθρωπο.
Η αλήθεια είναι ότι στη συντριπτική τους πλειοψηφία τόσο οι δολοφονίες όσο και οι αυτοκτονίες φαίνονται να διαπράττονται για μάλλον ασήμαντους λόγους – εξ ορισμού θα προσέθετε ίσως κανείς..
Αυτό πάντως ενισχύει την άποψη περί “βαρείας διαταραχής” που ευθύνεται και στις δυο περιπτώσεις.
Γενικά ναι, αν κι έχω υπόψη μου περιπτώσεις όπου η πράξη παρουσιάζεται παντελώς ανεξήγητη και τα κίνητρα του δράστη πρακτικώς απροσπέλαστα, ειδικά στην περίπτωση της αυτοκτονίας που δεν έχεις και ποιον να ρωτήσεις..
Άσε κιόλας που δεν πολυπιστεύω στα λεγόμενα “ψυχολογικά προβλήματα”. Με την εξαίρεση ορισμένων οργανικών διαταραχών στις περισσότερες περιπτώσεις πρόκειται για δυσεπίλυτα πρακτικά προβλήματα.
… η οποία “τρέλα” μπορεί να είναι η τελευταία “διέξοδος” σε ένα πρόβλημα που ίσως φαίνεται άλυτο γιατί η λύση δεν είναι ανεκτή. Η οποία μη ανεκτικότητα μπορεί να οφείλεται σε οργανικές διαταραχές, μπορεί και να οφείλεται στο αντικειμενικά μη αντιμετωπίσιμο του προβλήματος, να πρόκειται δηλ. απλώς για κακή τύχη.
Το χειρότερο είναι ότι οι “αρμόδιοι” για τη θεραπεία της “τρέλας” είναι ίσως το χειρότερο είδος “ειδικών” στον πλανήτη.
..ευτυχώς που πρόλαβες τις όποιες διευκρινίσεις μου, γιατί δεν θα μπορούσα να το διατυπώσω καλύτερα.
Υπάρχουν οι γνωστές περιπτώσεις όπου ο πρωταγωνιστής “έχει περάσει αθόρυβα το κατώφλι της τρέλας”…