Επικεφαλής διαδικτυακού όχλου ομοίων του, ο Νίκος Αλκιβιάδης Μουρατίδης, ο άνθρωπος στον οποίο οφείλουμε την παρουσία στη ζωή μας των Σάκη Ρουβά & Γιώργου Μαζωνάκη, * επιτίθεται μ’ αυτό τον τρόπο στη Γλυκερία, γιατί δέχτηκε πρόσκληση να τραγουδήσει στο Ισραήλ. Ταυτόχρονα, το “τιμημένο” αφαιρεί το όνομα της τραγουδίστριας από τη λίστα συμμετοχών στην επερχόμενη συναυλία για το Θεοδωράκη.
Από τέτοιου είδους “πολιτιστικούς φορείς” και ανθρώπους διακινείται η υπόθεση της μουσικής στο Ellada τα τελευταία …πολλά χρόνια.
* Αργότερα φρόντισε να …επικρίνει και τους δύο, προφανώς γιατί δεν έμειναν πιστοί στα υψηλά καλλιτεχνικά τους ιδεώδη.
(Visited 123 times, 1 visits today)
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Believe it or not η Γλυκερία υπήρξε ο πρώτος μουσικός μου έρωτας προ 45ετίας or something. Είχε πέσει στα χέρια μου μια κασέτα με τραγούδια της κάποιο καλοκαίρι στο σπίτι μιας θείας μου όπου είχα πάει για διακοπές προτού ακόμα πατήσω τα 10. Είχα πάρει θυμάμαι το κασετόφωνο αγκαλιά και την άκουγα μέρα νύχτα. Μιλάμε για κόλλημα. Ο ξάδερφός μου, που ήταν μεγαλύτερος από μένα και άκουγε ξένα, με κορόιδευε στη μάνα μου (“θεία δεν τον είδα καθόλου, ακούει όλη τη μέρα Γλυκερία”) αλλά εγώ το χαβά μου. Το κείμενο του Μουρατίδη δεν το σχολιάζω γιατί μόλις έφαγα.
Μια χαρά συμπαθέστατη μου ήταν πάντα και μένα η “καημένη”, γλυκύτατη φωνή και απ’ τις ελάχιστες αξιοπρεπείς παρουσίες στο χώρο – δεν θα έλεγα ακριβώς το ίδιο για το υποτιθέμενο (σύμφωνα με το ΝΜ) πρότυπό της, Χάρι Αλεξίου, το ρόλο της οποίας όπως και του αρσενικού αντίστοιχού αυτής Νταλάρα είναι άκαιρο να σχολιάσω.
Το ότι η Γλυκερία “αναλώνεται” σε πανηγύρια και χορούς περιποιεί επιπλέον τιμή σ’ αυτήν. Το ότι o …Αλκιβιάδης διαλέγει αυτό ακριβώς για να της επιτεθεί, δείχνει το βαθμό της μετάλλαξής του, και του κόσμου τον οποίο αντιπροσωπεύει.