Η Kamala Harris, εκ δεξιών του Προέδρου, θυμίζει ηλίθια μαθήτρια του δημοτικού, η οποία παρακολουθεί την “διδασκαλία” μονίμως έτοιμη να ξεσπάσει σε γέλια, χωρίς να καταλαβαίνει γιατί.
Ο Joe πάλι, είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Eσχάτως μόλις, τρία χρόνια και βάλε απ’ την εμφάνισή του ως υποψηφίου [τότε που αρχίσαμε εμείς εδώ να σπάμε πλάκα] κάποιοι στα ελληνικά media έχουν αντιληφθεί ότι …κάτι δεν πάει καλά μ’ αυτόν. Αυτό, από μόνο του όσο νά’ναι …είναι ενδεικτικό καταστάσεων.
Το section της ομιλίας του για το State of the Union που αφορά στο climate change …δεν απογοητεύει τον φαν της accidental comedy.
Η ίδια η παρουσία του όμως αποτελεί …ιδιοφυή διατύπωση μηνύματος, προσαρμοζόμενη στα μέτρα του εκάστοτε αποδέκτη : φιζίκ, κινησιολογία, τρόπος ομιλίας του JB παραπέμπουν σε κλασικό γερο-μεθύστακα β’ διαλογής ταινίας : τα πίνει μόνος του στον πάγκο του άδειου μπαρ, ο bartender πιέζει γιατί “είναι ώρα να κλείνουμε”, κι αυτός του απαντάει με κάτι ακαταλαβίστικα.
Ο “λαός”, χάνοντας τα τελευταία ίχνη αντίληψης που [υποτίθεται ότι] είχε, είναι πανέτοιμος να χάψει τις τερατολογίες που αμολάει ο γερο-ξούρας “Πλανητάρχης” [“existential threat”, “code red for humanity”…]. Γι αυτούς το μήνυμα είναι ευανάγνωστο.
Όμως η παρουσία του Joe αφορά εξίσου και τον υποψιασμένο θεατή – πολίτη, κι αυτό όχι εν αγνοία των κατασκευαστών του. Εδώ το μήνυμα είναι έμμεσα διατυπωμένο : “έχεις αντιληφθεί τι είμαστε ικανοί να κάνουμε; έχουμε εγκαταστήσει και περιφέρουμε σε δημόσια θέα “αυτό” ως …ηγέτη του ελεύθερου κόσμου. Μπορεί ο κόσμος να είναι τόσο ελεύθερος όσο “αυτό” είναι ηγέτης του, αλλά who fuckin’ cares?
Όχι εμείς πάντως : τόσο οι υποστηρικτές όσο και οι “επικριτές” του “Προέδρου” είναι αγορασμένοι.