Πριν πούμε ο,τιδήποτε για το άρθρο του κυρίου Ντούγκιν [βλ. προηγούμενο post] και το τι ίσως προοιωνίζεται : καλό είναι να θυμηθούμε τη Μεγάλη Εικόνα, όπως την έχουμε στο μυαλό μας.
Μπορεί να είναι λανθασμένη αλλά …αυτή είναι. Και αφορά στον δηλωμένο εκ μέρους του World Economic Forum στόχο, της απομάκρυνσης της Ευρώπης από τα ορυκτά καύσιμα, και της – μέσω του αφηγήματος περί ανθρωποκεντρικής κλιματικής κρίσης – επιβολής των ανανεώσιμων μορφών ενέργειας. Οι τελευταίες είναι τραγικά ανεπαρκείς να λύσουν το ενεργειακό πρόβλημα, όσο και εκείνοι που θέλουν να τις επιβάλλουν.
Τα πάντα φαίνονται να δουλεύουν μια χαρά προς την κατεύθυνση που δείχνει η Μεγάλη μας Εικόνα, αρχίζοντας με τον κορωνοϊό [ας θυμηθούμε εκτός των άλλων τις αναφορές περί καθαρής ατμόσφαιρας την περίοδο των λοκτντάουν] περνώντας στον ψευδεπίγραφα επιθετικό πόλεμο του Πούτιν, και φτάνοντας στο σαμποτάζ. Τι άλλο στόχο εξυπηρετεί αυτό το τελευταίο από την όσο γίνεται μεγαλύτερη απομάκρυνση της Ευρώπης από τα ορυκτά καύσιμα;
Οπότε, μετά συγχωρήσεως, γιατί το σαμποτάζ να μην το έκανε ο …Klaus Schwab αυτοπροσώπως;
Ο ΣΑΜΠΟΤΕΡ ΤΩΝ ΑΓΩΓΩΝ…
(Visited 72 times, 1 visits today)
Το πρόβλημα είναι ότι μετά το 2020 τα πράγματα πηγαίνουν με σταθερά επιταχυνόμενο ρυθμό από το κακό στο χειρότερο, χωρίς εμφανείς αντίρροπες τάσεις και με τη συγκατάθεση της πλειοψηφίας. Αν η κατάσταση αυτή συνεχιστεί για κάμποσο ακόμα, δεν χρειάζονται μαντικές ικανότητες για να φανταστεί κανείς που θα καταλήξει σε λίγο το πράγμα.
Πάντως δεν είναι παντού όπως στη “χώρα” όπου ζούμε. Στην Ευρώπη – Γερμανία, Ολλανδία κλπ. – υπάρχει αναβρασμός, ασχέτως του πόσο απ’ αυτόν δείχνουν τα μπουρδελοκάναλα [καθόλου]. Ο κόσμος καταλαβαίνει τι ακριβώς συμβαίνει και το κυρίαρχο συναίσθημα είναι ο θυμός. Ο οποίος δεν ξέρω σε τι θα μεταλλαχθεί όσο περνούν οι μέρες και οι μήνες.
Εντωμεταξύ μάζεψα τόσο υλικό για τον Ντούγκιν και τώρα …βαριέμαι να συμπήξω κείμενο. Άσε που έχω μπλέξει με σουρεαλιστικές καταστάσεις ως προς τα διαδικαστικά [κηδειακά κλπ.] της θείας μου.
Σουρεαλιστικές δε θα πει τίποτα. Εμάς προχτές μας ήρθε άλλο ένα χαρτί από κάποια obscure υπηρεσία του δημοσίου, για να πληρώσουμε πάλι μερικά κατοστάρικα για ένα μπάρμπα της γυναίκας μου που έχει πεθάνει προ επταετίας..
Μάγκα μου μιλάμε ότι οι καταστάσεις που διαχειριζόμαστε αυτή τη στιγμή στοιχειοθετούν …γκογκολικό μυθιστόρημα [εμπλέκεται ακόμα και “ρομαντική παράμετρος” απ’ το απώτατο παρελθόν της εκλιπούσης].
Αφού τώρα που το σκέφτομαι, ένας άλλος εαυτός μου, με περισσότερη όρεξη για γράψιμο [παρά για μουσική] θα καθόταν να το γράψει και θα ήταν και ενδιαφέρον και πιασάρικο.
Η ταλαιπωρία που υφιστάμεθα βέβαια είναι άλλο θέμα.