Αξίζει να δώσει κανείς σημασία στην πρωτοβουλία των ανθρώπων αυτών. Στο κάτω-κάτω έχουν δίκιο 100%.
Εντύπωση μου είναι ότι η κυβέρνηση καλύπτει τους εμπρηστές [για να μην πω κάτι άλλο] ώστε να μιλάει εν συνεχεία, σε ομοφωνία με ακαδημαϊκούς και μη “επιστήμονες” περί κλιματικής κρίσης.
Και επειδή πήρε το μάτι μου να παίζει ξανά η πιθανή σχέση της κυρίας Προέδρου με τα Αιολικά, παραπέμπω σε αναφορά επί του θέματος – με “ανατριχιαστικές” λεπτομέρειες – δημοσιευμένη στο blog το καλοκαίρι του 2021, λίγο μετά τις καταστροφές στην Εύβοια. [ΠΕΡΙ ΑΝΕΜΟΓΕΝΝΗΤΡΙΩΝ ΚΑΙ ΑΝΑΔΑΣΩΣΕΩΝ]
(Visited 111 times, 1 visits today)
Και γιατί να μην τα κάνουν όλα γης μαδιάμ? Αφού το ξέρουν ότι στο τέλος θα τους ξαναψηφίσουν.
Όντως, νομίζω ότι αυτό είναι το …απόλυτο “to cut a long story short” σχόλιο.
Το [τερατώδες] πρόμπλεμ αφορά εν τέλει στην ισοπεδωμένη αξιοπρέπεια του “πολίτη”. Ποιος άνθρωπος με στοιχειώδη αυτοεκτίμηση μπορεί να ανεχτεί “ακαδημαϊκούς” λεχρίτες να τον απειλούν σα μικρό παιδί απ’ το πρωί ως το βράδυ; Τι είδους μιθριδατική διαδικασία είναι αυτή που παράγει πολίτες μαλάκια;
Μόνο περίεργο δεν είναι τελικά το κυνήγι που υφίσταται το “τοξικό αρσενικό” – ποιός άλλος θα μπορούσε να προβάλλει αντίσταση σ’ αυτό το πράμα;
Αν συνθήκες σαν τις σημερινές εγκαθίσταντο …δια μαγείας 200 χρόνια πριν, οι πρώτοι που θα αλείφονταν με πίσσα και πούπουλα θα ήταν τύποι σαν τον Καραϊσκάκη και τον Κολοκοτρώνη ας πούμε.
Η αλήθεια είναι ότι μετά τις εκλογές έχω χάσει εντελώς την υπομονή μου κι έχω μπει σε μια διαδικασία τύπου rehearsals for retirement. Άφησα τουλάχιστον την πνευματική μου παρακαταθήκη σε μια μικρή αλλά φανατική ομάδα επίλεκτων μαθητών – αγόρια όλα needless to say – με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα την αξιοποιήσουν κατάλληλα. Tomorrow never knows.
“Άφησες”; “παρακαταθήκη”; Θα στοιχημάτιζα ότι η τελευταία έχει λαμβάνειν πολύ εμπλουτισμό ακόμα.
Μπα, για το σκοπό που προορίζεται και για την ηλικία των.. αποστόλων φτάνει και περισσεύει. Το σημαντικότερο εξάλλου για μένα είναι να τους αποκαλύψεις μια διαφορετική διάσταση των πραγμάτων, χωρίς ταυτόχρονα να σε σταυρώσουν διάφοροι γραμματείς και φαρισαίοι, αν και το τελευταίο είναι περισσότερο θέμα τύχης. Τα υπόλοιπα πρέπει να τα κάνουν από μόνοι τους.
Υπάρχει εντωμεταξύ και το θέμα “γιατί αγόρια και όχι κορίτσια”. Σε γενικές γραμμές θα έλεγα το εξής: τα κορίτσια έχουν αντικειμενικά τις ίδιες ικανότητες με ταγόρια, σε πάρα πολλούς τομείς ίσως και μεγαλύτερες. Υπάρχει όμως μέσα τους ένας φυσικός ή κοινωνικός “κόφτης” που περιορίζει αυτές τις ικανότητες σε.. αποδεκτά επίπεδα. Έχουν δηλαδή μια ισχυρή τάση προς τον κομφορμισμό και τα ιδεολογικά/κοινωνικά ζητήματα τούς είναι κατά βάση αδιάφορα, πράγμα που τα βοηθάει να γίνουν καλές μητέρες και αξιόπιστοι επαγγελματίες, όχι όμως επαναστάτες ή καινοτόμοι. Δεν λείπουν βέβαια και οι εξαιρέσεις, αλλά είναι κατά τη γνώμη μου σπανιότατες.
Συμφωνώ απόλυτα, needless to say.
Δεν θα το πιστέψεις, αλλά υπήρχε μια εποχή, η της εφηβείας, όπου διαπνεόμενος από ανθρωπιστικά ιδανικά, αυπομονούσα για τη στιγμή που …οι γυναίκες θα έρχονταν στα πράγματα για να βάλουν τάξη στον κόσμο των άπληστων, αλαζονικών, τρελαμένων με την κυριαρχία αρσενικών. Σύμφωνα με την πορεία των πραγμάτων όπως μετά την αντιλήφθηκα, αντί οι άνδρες να επηρεάζονται από τις γυναίκες, γινόμενοι πιο ευαίσθητοι και πιο ανεκτικοί, εστιάζοντας στα ουσιώδη αντί για το more and more και το faster harder louder, ήταν οι γυναίκες τελικά που πάσχιζαν να ανταγωνιστούν τους άνδρες στην ταχύτητα παραγωγής υλικών και πνευματικών σκουπιδιών. Εξ αυτού γινόταν αντιληπτό ότι “κάποιοι” είχαν επιλέξει την ισότητα των φύλων ως βολική για τα σχέδιά τους. Αυτό που δεν είχα αντιληφθεί ακόμα ήταν ότι …ακόμα πιο βολική γι’ αυτά τα σχέδια ήταν μια χύδην γυναικοκρατία. Γιατί η μετατροπή του ιδιωτικού σε δημόσιο και τανάπαλιν, η μάστιγα δηλ. της εποχής, περνάει ακριβώς μέσα από τον [συναισθηματικό] εστιασμό της γυναίκας στα “ανθρώπινα”, και την ιδεολογικοποίησή του. Δεν είναι τυχαίο το ότι τα μέσα γι’ αυτό παρασχέθηκαν από “αριστερές” ιδεολογίες κατάλληλα επεξεργασμένες.
Εν τέλει το έμφυτο ενδιαφέρον της γυναίκας για τον Άνθρωπο περισσότερο παρά για τα …αντικείμενα, συμπεριλαμβανομένων των της γνώσης [της ιδεολογικοπολιτικής μη εξαιρουμένης], έγινε το Νο 1 εργαλείο για τον εξανδραποδισμό του Ανθρώπου – με κεφαλαίο άλφα πάντα.
Να προσθέσει κανείς σ’ αυτά τη μεγαλύτερη του ανδρός ευαισθησία / ανασφάλεια / ρίζα της “ωραιοπάθειας” της γυναίκας, η οποία βρίσκεται φυσικά στη βάση του σημερινού “πολιτισμού της εικόνας”, ο οποίος διακηρύσσει ότι το μέλλον είναι γυναίκα. Όσο μεγαλύτερος ο φόβος που καλλιεργείται στον πλανήτη μας, τόσο περισσότερες οι selfie και η καταφυγή στο inner space εκάστου / εκάστης εξ ημών. Και τόσο πιο έκδηλη η γυναικοποίηση του άνδρα, σε μια διαδικασία αντιστροφής του προηγούμενου κλίματος, μίμησής του εκ μέρους της γυναίκας.
In other words, ο άνδρας είναι σήμερα υποχρεωμένος να μιμείται μια γυναίκα που, εμφανισιακά, είναι πιο γυναίκα από ποτέ, ενώ …”ιδεολογικά” δεν έχει τίποτα να ζηλέψει απ’ τους χειρότερους του δικού του είδους.
Σειρά μου και μένα να συμφωνήσω με όλα. Ο Νίτσε άλλωστε είχε προειδοποιήσει σε ανύποπτο χρόνο. Κατά βάθος όμως προσυπογράφω ακόμα την άποψη που εξέφρασε ο Σοπενχάουερ στα στερνά της ζωής του: “Δεν έχω πει την τελευταία μου λέξη για τις γυναίκες. Αν μια γυναίκα μπορέσει να ξεφύγει από τη μάζα ή καλύτερα νανέλθει πάνω από τη μάζα, έχει μεγαλύτερες δυνατότητες πνευματικής εξέλιξης από έναν άντρα”. Πρόκειται μάλιστα για μια ιδέα που μου είχε κολλήσει από αμνημονεύτων, όχι βέβαια με αυτή τη διατύπωση. Το δυσάρεστο είναι ότι σήμερα οι γυναίκες φαίνονται να κινούνται προς την αντίθετη ακριβώς κατεύθυνση.