Το ενδιαφέρον δεν στρέφεται φυσικά στις απόψεις του αρθρογράφου της Liberation, τις οποίες ευσυνείδητα αναπαράγει ο κύριος Ιγνατίου : η άνευ όρων υποστήριξη της γαλλικής εφημερίδας στο σύνολο της ατζέντας του ΣΥΡΙΖΑ, είναι γνωστή και δεδομένη. Ο κύριος Ιγνατίου άλλωστε δεν είναι ο πρώτος που αναπαράγει το δημοσίευμα της 28ης Φεβρουαρίου : το ίδιο πράγμα που ρωτάει διά στόματος FP η Liberation, ρωτούσε, αυτολεξεί, ο κύριος Θάνος Ηλιόπουλος εχτές από την πρωινή ζώνη.
Ο κύριος Fabien Perrier [συγγραφέας, πλην άλλων, βιβλίου για τον Αλέξη Τσίπρα] δεν παραλείπει να αναφερθεί εντέχνως στην “εκδικητική” συμπεριφορά του πρωθυπουργού της χώρας προς τον τρομοκράτη. Αυτό που θέλω όμως εγώ να επισημάνω είναι ότι …η προσπάθειά του να περάσει ως “κυρίαρχο ερώτημα” το …αν η Ελλάδα θα είναι η πρώτη χώρα που θα αφήσει ένα απεργό πείνας να πεθάνει μετά από 40 χρόνια, αποτελεί όχι ακριβώς …κομψή, ή ιδιαίτερα σεβαστική της ζωής προσέγγιση.
Στη φωτό, ο “Λουκάς” της 17 Ν με τη σύζυγο και τον γιό του.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Απόλους αυτούς ο μόνος που είχε κάποια ίχνη σοβαρότητας – έναν ηθικό κώδικα δηλαδή που κράτησε μέχρι το τέλος – ήταν ο Γιωτόπουλος, ακόμα και σε περίπτωση που δεν ανήκε τελικά στην οργάνωση και ασχέτως αν συμφωνεί κανείς με την ιδέα της “τρομοκρατίας”. Τα υπόλοιπα μέλη πέρασαν το χρόνο τους στη φυλακή αλληλοκαρφωνόμενοι κατόπιν πιέσεως ή και αυτοβούλως, ο δε Κουφοντίνας επιπροσθέτως χτίζοντας επιμελώς την υστεροφημία του. Ποτέ δεν κατάλαβα εντωμεταξύ το επιχείρημα της “απεργίας πείνας”. Αθώοι άνθρωποι πεθαίνουν καθημερινώς από την πείνα και κανείς δεν δείχνει το παραμικρό ενδιαφέρον, με πρώτους και καλύτερους τους αναρχοαριστερούς που θυμούνται τη νομιμότητα και την κοινωνική ευαισθησία μονάχα όταν μπαγλαρώνουν κανένα δικό τους.
Συμφωνώ ως προς τον Γιωτόπουλο, θυμάμαι μαλιστα τη στιχομυθία του με τον Κουφοντίνα απαθανατισμένη:
“Γεια σου Λάμπρο, τι χαμπάρια;”
“Ποιος είσαι…δε σε ξέρω…”
Ήταν απ’ τη μια διασκεδαστική, από την άλλη, “ρομαντικά” ιδωμένη, είχε και ένα πικρό τόνο, του τύπου “τέλος εποχής”…
Ως προς την τρομοκρατία γενικώς, μπορώ να αντιληφθώ [που σημαίνει να θέσω κατ’ αρχήν προς εξέταση] την πρωτοβουλία κάποιου να αμφισβητήσει το μονοπώλιο του κράτους στην βία. Μπορώ να κάνω το ιδιο, σε ακραίες περιπτώσεις, ακόμα και στην επιλογή εκ μέρους του κάποιων στόχων προς εκτέλεση – τα περί ανθρώπινης ζωής ως υπέρτατου αγαθού είναι λόγια, όταν μιλάμε για το ζωη ενός …Χίτλερ ας πούμε. Ο Παναγούλης με την αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας του Παπαδόπουλου εορτάζεται ως ήρωας.
Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι η μικρονοίκή μικροψυχία με την οποία αντιμετωπίζεται εκ μέρους της [άκρας] αριστεράς η αντίδραση του κράτους σε όλα αυτά. Εν ολίγοις, το ότι κινητήρια δύναμή της [άκρας] αριστεράς είναι ένα τυφλό μίσος. Θυμάμαι τον πρώτο τσακωμό που είχα ως αριστερός ο ίδιος, σε extremely νεαρά ηλικία. Το αθώο επιχείρημά μου που είχε προκαλέσει κατακεραυνωτική αντίδραση, ήταν: “με συγχωρείτε, δεν καταλαβαίνω που είναι το ηθικά μεμπτό με την αντίδραση των “ταξικών αντίπαλων” να φυλακίζουν / εκτοπίζουν μέλη του κόμματος. Το ίδιο το κόμμα δηλώνει ευθαρσώς ότι σκοπός του είναι η κατάλυση του αστικού κράτους και η εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου. Τί έπρεπε να τους κάνουν δηλαδή, να τους χαίδεύουν; να τους στρώσουν κι ένα χαλί για να περάσουν, να καταλύσουν το κράτος και να …εγκαθιδρύσουν την δικτατορία του προλεταριάτου;” Δεν πρόλαβα να τελειώσω ο δύστυχος και…
…χαμός στο ίσιωμα απ’ τους “συντρόφους”. Η αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει.
Ειδικά στους αναρχοαυτόνομους αποστροφή μου δημιουργούσε ανέκαθεν η αυτιστική νοοτροπία τους που φέρνει έντονα σε πρεζάκια – οι περισσότεροι εξάλλου ανήκουν και στις δύο κατηγορίες – χαμένοι καθώς είναι στο γελοίο τους μικρόκοσμο, ανίκανοι να καταλάβουν τους ανθρώπους και με αυτογνωσία στο απόλυτο μηδέν. Αυτά στο ..ανώτερο επίπεδο εννοείται, γιατί το επίπεδο του μέσου αντιεξουσιαστή και της αντίστοιχης αναρχοφεμινίστριας δεν ξεπερνάει εκείνο των σχολιαρόπαιδων που σκαρφίζονται τις πιο απίθανες δικαιολογίες just to get laid.
Ακριβώς αυτό έλεγα πάντα κι εγώ αυτούς. Τις πιο τετριμμένες και αξιολύπητες κοινοτοπίες που επιστρατεύει ο τελευταίος loser για να γ@μήσει, αυτοί τις έχουν καταστήσει ιδεολογία τους.