Η φιλολογία περί ανησυχητικής μείωσης του ηλικιακού ορίου του “θετικών στον ιό” είναι ό,τι γλοιωδέστερο από καταβολής fake πανδημίας. Η καταφορά εναντίον της “ανευθυνότητας” των νέων, εκ μέρους μερικών από τους πιο ασυνείδητους ανθρώπους στην ιστορία, σε κάνει να ξεχνάς τα όποια “χάσματα” και να ταυτίζεσαι μαζί τους άνευ όρων.
“Ο κορωνοϊός χτυπάει τους νέους”, λένε και γεμίζει το στόμα τους. Λες και τους καταφέρει κάποιο μοιραίο πλήγμα, ας πούμε… Ή λες και πριν δεν τους “χτύπαγε”: Μάρτιο – Απρίλιο άκουγες για τον μεγάλο αριθμό νέων – φορέων του ιού εν αγνοία τους.
Κουβέντα περί του αριθμού των …φερέγγυων τεστ και του ρόλου τους στον πολλαπλασιασμό των κρουσμάτων.
Χάρη σ’ αυτά, έχουμε ένα νέο κύκλο εικονικού εφιάλτη: τα “ημερήσια κρούσματα” έφτασαν σήμερα τα οκταπλάσια από εκείνα του Μαρτίου – Απριλίου. Κι όμως, ακόμα και χωρίς τα τότε μέτρα, νεκροί και διασωληνωμένοι είναι σήμερα ίδιοι με τότε [βλ. διάγραμμα].

Πού είναι το ανησυχητικό στο ότι ο ιός “χτυπάει τους νέους”, οι οποίοι γίνονται “μεταδότες”, όταν κατά τους παπαρο-ειδικούς, οι μεγαλύτεροι έχουν μάθει να προφυλάσσονται; Ξέρετε παππούδες που να αγκαλιάζουν τα εγγονάκια τους όταν γυρνούν απ’ το σχολείο; γιατί εγώ δεν ξέρω.
Παρεμπιπτόντως: ο Άγιος Τσιόδρας [ακόμα και αυτός… βλ. βίντεο 4ης Μαρτίου, από 3:30] έχει ομολογήσει ότι ως “νεκροί από κορωνοϊό” καταχωρούνται όλοι όσοι πεθαίνουν …“με κορωνοϊό”, δηλ. από ο,τιδήποτε, αρκεί να έχουν βρεθεί θετικοί και σ’ αυτόν.
Από εδώ πηγάζει ένα επιπλέον ερώτημα:
Ο αριθμός των διασωληνωμένων, πώς υπολογίζεται; πόσοι μπήκαν στον αναπνευστήρα post-covid και πόσοι ήταν ήδη; ποιο ήταν το προσδόκιμο επιβίωσης αυτών των τελευταίων, και πόσο πιο απειλητικός ήταν γι’ αυτούς ο κορωνοϊός από ένα απλό κρυολόγημα;