Πώς, ξεκινώντας από την υψηλή επιστημονική του ειδίκευση, φτάνουμε στην εξύψωση του …ειδικού σε επίπεδο ηθικά αδιάβλητου; Που βρίσκεται η …αιτιώδης συνάφεια ανάμεσα σε ακαδημαϊκές σπουδές και ηθική ακεραιότητα;
Ποιος είναι ο λόγος που ο επιστήμων – ιατρός αντιμετωπίζεται ως υπεράνω υποψίας, ακόμα κι όταν ασκεί απόλυτη εξουσία; Είναι εφοδιασμένος με μαγική ασπίδα προστασίας απ’ τα θέλγητρα της διαφθοράς, στα οποία όλοι οι ασκούντες εξουσία είναι εκτεθειμένοι; Μήπως οι ασκούντες εξουσία σε άλλους τομείς είναι λιγότερο ειδικοί από εκείνον;
Υποθέτω πως όχι.
Επομένως, γιατί δικαιούμαστε να κοιτάμε με καχυποψία τον αρμόδιο στα ενεργειακά, οικονομικά κοκ. ζητήματα, υποχρεώνοντάς τους να απαντούν σε ερωτήσεις, ενώ ο …λοιμωξιολόγος απολαμβάνει το απυρόβλητο [«υπεράνω κριτικής»] και το ακαταδίωκτο [«υπεράνω του νόμου»];
Μπορεί να μην υπάρχει αιτιώδης συνάφεια ανάμεσα σε high morals & υψηλή εξειδίκευση. Υπάρχει όμως λόγος σοβαρός που κάποιοι θέλουν να μας πείσουν ότι υπάρχει : η «πανδημία». Είμαστε σε πόλεμο, η κριτική αποτελεί χάσιμο χρόνου, διακυβεύοντας ταυτόχρονα το νούμερο ένα όπλο μας : πίστη στην Επιστήμη.
Ωστόσο για να πείσει, το περί «πολέμου» αφήγημα οφείλει να είναι στεγανό. Κι εδώ έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους που φάσκουν και αντιφάσκουν, παλινωδώντας ανάμεσα σε υπερβολές, ανακρίβειες και ωμά ψέματα.
Πέρα απ’ αυτό, και σε οποιαδήποτε περίπτωση, το απυρόβλητο [ = «δικτατορικές εξουσίες» σε περιόδους εκτάκτου ανάγκης] νοείται μόνο κατόπιν παραχώρησης / συναίνεσης του ίδιου του κόσμου.
Γιατί όσο υπεράνω συζητήσεως κι αν θεωρεί ο “ειδικός” τον εαυτό του, κάποιος πρέπει να του ψιθιρίσει ότι οι άνθρωποι τη ζωή των οποίων αφορούν οι αποφάσεις του …έχουν λόγο γι’ αυτές.
Εν ανάγκη, όχι μόνο να του το ψιθιρίσει, αλλά να του το χώσει στ’ αυτί μέχρι να βγει απ’ το άλλο.