Eντύπωση προκαλούν κάποια στιγμή, οι εικόνες που δείχνει με την κάμερα και οι κραυγές που βγάζει, ο δήμαρχος Σύμης, περιερχόμενος σημεία με συγκεντρωμένους μετανάστες / πρόσφυγες, ανθρώπους καταταλαιπωρημένους – “δέστε εδώ, δέστε μια κατάσταση” – και εστιάζοντας το ενδιαφέρον του αποκλειστικά στην κυκλοφοριακή συμφόρηση που προκαλούν και στο πώς φαίνονται όλα αυτά στους επισκέπτες – “να, δέστε εδώ το πλοίο που πλησιάζει”. Που σημαίνει σε απλά ελληνικά: “δεν δίνω διάρα για την κατάστασή σας, μου χαλάτε τη ζαχαρένια κι αυτό μου φτάνει”.
Έκτακες καταστάσεις σαν κι αυτήν απαιτούν έκτατα μέτρα, άσχετα με το ποιος έχει το δίκιο και με το βαθμό που το έχει. Γιατί, σ’ ένα όχι μακρινό μέλλον θα αρχίσει να χύνεται αίμα, κι αυτό είναι το νούμερο ένα προς αποφυγή: πέρα από όλα τα άλλα, υπάρχει δίπλα η θηριώδης “φίλη και γείτων”, “προστάτις” των απανταχού μουσουλμάνων. Ο ανώτατος άρχων της οποίας δήλωσε χτες: “θα προστατεύσουμε τα δικαιώματα των ομοεθνών μας [διάβαζε = ομοθρήσκων] σε Ελλάδα και Κύπρο”. Αν κάτι πάει στραβά μεταξύ μας, τι ρόλο παίζουν οι χιλιάδες “αόρατων” μουσουλμάνων επί ελληνικού εδάφους; προφανώς δεν το σκέφτεται κανείς… ούτε ότι είναι …μαθηματικώς αδύνατο κάποιες δεκάδες [τουλάχιστον] να μην είναι …ριζοσπαστικοποιημένοι.
Από κει και πέρα, με όση ψυχραιμία μπορεί κανείς να επιστρατεύσει, οφείλει να σκεφτεί ότι οι τελευταίοι που φταίνε είναι οι ίδιοι οι μετανάστες – θύματα των δουλέμπορων και της ευπιστίας τους.
Αλλά και θύματα των διευθυντηρίων της Δύσης, των ίδιων που μας “διατάσσουν” να τους καλωσορίζουμε: γιατί στα δυτικά επικοινωνιακά εργαστήρια καλλιεργήθηκε η υστερικού τύπου δυσανεξία σε συνθήκες που κάποτε αντιμετωπίζονταν στωικά ως “μέρος της ζωής”. Το σλόγκαν της: “τα θέλω όλα, εδώ και τώρα”. Αυτό ακριβώς, διαχεόμενο σε κάθε γωνιά του “αναπτυσσόμενου” [εύσχημος εκσυγχρονισμός του “τρίτου”] κόσμου, μέσω της αρχής των συγκοινωνούντων δοχείων [βλ. social και μη media], βρίσκεται πίσω από την τάση νεαρών κατοίκων μη εμπόλεμων χωρών να εγκαταλείπουν τις εστίες τους. Αλλά και πίσω από την δική μας αδυναμία να ανεχτούμε αποκλίσεις από μια ρουτίνα – συνώνυμο της ασφάλειας, σε μια κατάσταση όπου κυριαρχεί το σασπένς, και όπου τα πάντα βρίσκονται υπό αίρεση.
Κάποιοι, ανάμεσά τους ο εντελώς απίστευτος, “αριστερός” κύριος Βαρουφάκης, οπαδός της φιλοσοφίας των μεταναστών ως “ευκαιρίας” “αφηγούνται” πόσο μεγάλη έγινε η Αμερική χάρη στους μετανάστες.

Θα είχε νόημα να ρωτήσει κάποιος τον Γιανη μ’ ένα νι: έχει σκεφτεί το τίμημα που πλήρωσαν για τη μεγαλοσύνη της Αμερικής οι χώρες – πηγές της μετανάστευσης; πόσο “μεγαλύτερες” θα μπορούσαν να είναι απ’ όσο είναι τώρα;
Ο κύριος Βαρουφάκης, το 2015 καλούσε τον “λεώ” σε αντίσταση, τρώγοντας καραβίδες με φόντο την Ακρόπολη. Η σημερινή του συμβολή στον πολιτικό διάλογο είναι η …αντίθεση στην εξόρυξη των υδρογονανθράκων και η προτροπή για μια μόνιμα ανοιχτή αγκαλιά για τους “μετανάστες”. Το τελευταίο, υποστηριζόμενο με quotes του …Ronald Reagan.