Δεν ξέρεις πώς να αντιδράσεις στον εκσυγχρονισμό που λαμβάνει χώρα, δια της μετατροπής του ιδιωτικού σε δημόσιο, και του πολίτη σε ήρωα / κομπάρσο γ’ διαλογής σίριαλ.
Αυτή άλλωστε, η α-πορία, είναι το βάσει σχεδίου ζητούμενο : αν η αντίδρασή σου είναι αρνητική, το πόρισμα είναι “απουσία ενσυναίσθησης”. * Αν αφεθείς στο ρεύμα, χάθηκες : η τάξη πραγμάτων όπου αυτό οδηγεί είναι η του “ισχυροποιημένου” μέσα απ’ την υποβάθμισή του πολίτη – θύματος, μη κοινωνούντος τίποτα πέρα από παράπονα, διαμαρτυρίες και αγανάκτηση.
Σε κάθε περίπτωση : Η μάνα μπορεί να συγκινεί, για τους δικούς του λόγους τον καθένα.
Για την πλατφόρμα που παρέχει, βλ. εμπορεύεται, το “βήμα έκφρασης”, και για τα μίντα που επίσης εμπορεύονται αναπαράγοντας αυτή την τελευταία, μια λέξη : αναγούλα.
* Στο εντυπωσιακά φτωχό λεξιλόγιο του σοσιαλμιντιακού πολίτη, η λέξη “ενσυναίσθηση”, για κάποιο λόγο, είναι πάντα παρούσα…
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Παρεμπιπτόντως έχω την αίσθηση ότι το λαϊκό φαινόμενο της “λατρείας της μάνας” (και κατά προέκταση της Παναγίας) απαντάται ως επί το πλείστον στην Ελλάδα και το Μεξικό.
Δεν θυμάμαι λεπτομέρειες, αλλά νομίζω ότι με την κατάκτηση των Ισπανών, εχόντων επίσης αδυναμία στην Παναγία, το συγκεκριμένο ιερό πρόσωπο υποκατέστησε κάποιο προϋπάρχον αντίστοιχο, των εντοπίων. Κάποιο είδος Μητέρας της Γης or something.
Και σε μας κάποιο ρόλο έπαιξε οπωσδήποτε η Μεσόγειος και η Ορθοδοξία. Σίγουρα πάντως δεν είναι αρχαιοελληνικής προελεύσεως.