Απόσπασμα από “ρεπορτάζ” του THETOC αναφερόμενο σε άρθρο των New York Times για το έλλειμμα δημοκρατίας στην Ελλάδα. Το “πλήρες” κείμενο, εδώ – για τα εκφραστικά μέσα του site δεν φέρω καμιά ευθύνη :

“Τι έγινε με τα ΜΜΕ στην Ελλάδα; Πώς ακόμη και η υποψία ότι η κυβέρνηση κατασκοπεύει δημοσιογράφους και ηγέτες της αντιπολίτευσης αντιμετωπίστηκε αρχικά με “σήκωμα των ώμων”; αναρωτιούνται οι New York Times και προσθέτουν:
Η οικονομική επισφάλεια της δημοσιογραφίας στην Ελλάδα εντείνει το πρόβλημα της δημοσιογραφικής ανεξαρτησίας. Κατά τη διάρκεια της ελληνικής κρίσης που ξεκίνησε στα τέλη του 2009 και ξανά κατά τη διάρκεια της πανδημίας, τα δημοσιογραφικά γραφεία αντιμετώπισαν σημαντικές περικοπές στον προϋπολογισμό και μαζικές απολύσεις. Κατά τη διάρκεια της πανδημίας του κορονοϊού, η κυβέρνηση διέθεσε 20 εκατομμύρια ευρώ για μια διαφημιστική εκστρατεία για τη δημόσια υγεία και διένειμε τα κεφάλαια σε μεγάλο βαθμό σε ειδησεογραφικούς οργανισμούς που υπερασπίστηκαν τους σκοπούς της.
“Πολλά μέσα που θεωρούνται αντιπολιτευόμενα, έλαβαν λιγότερα έσοδα από διαφημίσεις σε σύγκριση με πιο φιλικά προς την κυβέρνηση μέσα, παρά το γεγονός ότι πολλά είχαν υψηλότερη κυκλοφορία και αναγνωσιμότητα”, έγραψε σε επιστολή το International Press Institute, μη κερδοσκοπικός οργανισμός για την ελευθερία του Τύπου προς την τότε ελληνική κυβέρνηση.
Ενώ πολλοί Έλληνες φαίνεται να πιστεύουν ότι η δημοσιογραφία είναι απαραίτητη για τη δημοκρατία, λίγοι φαίνονται διατεθειμένοι να πληρώσουν για αυτήν, τονίζουν οι ΝΥΤ. Στον απόηχο της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα, η μέση κυκλοφορία των πολιτικών εφημερίδων μειώθηκε δραματικά, σε 216.500 το 2011 από 400.000 το 2005. Μεταξύ 2011 και 2021, οι πωλήσεις ημερήσιων εφημερίδων μειώθηκαν κατά 74%, σύμφωνα με ετήσια στοιχεία που δημοσιεύει η ΕΛΣΤΑΤ.
Δεν είναι όμως το σκάνδαλο των υποκλοπών ή η κατάσταση των ελληνικών ΜΜΕ κατά τη διάρκεια ή μετά το τέλος της κρίσης, αλλά και άλλα γεγονότα που αντικατοπτρίζουν τη δεινή θέση των ΜΜΕ στην Ελλάδα, με το άρθρο των New York Times να αναφέρεται και στη δολοφονία του δημοσιογράφου Γιώργου Καραϊβάζ, ο οποίος πυροβολήθηκε θανάσιμα έξω από το σπίτι του, σε αυτό που οι ειδικοί της αστυνομίας περιέγραψαν αργότερα ως “συμβόλαιο θανάτου σαν μαφία”.
Το ζήτημα που εγείρεται εδώ είναι πως η έρευνα για τον εντοπισμό των δραστών φαίνεται να έχει σταματήσει επ’ αόριστον.
Το άρθρο κάνει λόγο για απειλές τόσο σοβαρές κατά της ελευθεροτυπίας, που τα μέλη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου συγκάλεσαν πρόσφατα μια συζήτηση στρογγυλής τραπέζης στην Αθήνα για να καταλήξουν, μεταξύ άλλων, στο βάθος των καταγγελιών για τις παρακολουθήσεις. Παραθέτει μάλιστα τις δηλώσεις του Στέφανου Λουκόπουλου, του μη κερδοσκοπικού οργανισμού παρακολούθησης και διαφάνειας, Vouliwatch, πως η κατάσταση των παραδοσιακών μέσων ενημέρωσης στην Ελλάδα απειλεί επίσης την κατάσταση της δημοκρατίας στη χώρα.
“Αυτό που συνέβη με τα ελληνικά κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης είναι η ‘αιχμαλωσία’ του Τύπου από τις εταιρείες και την κυβέρνηση”, είπε. Ο πρωθυπουργός, πρόσθεσε, “έθεσε την ΕΡΤ υπό τον άμεσο έλεγχό του όταν ανέλαβε τα καθήκοντά του το 2019”.
Είναι ωστόσο τα νεότερα και μικρότερα ελληνικά μέσα ενημέρωσης, πέρα από τον διεθνή Τύπο, που συνεχίζουν να καλύπτουν το σκάνδαλο των υποκλοπών, με το άρθρο να φιλοξενεί τις δηλώσεις της δημοσιογράφου Ελίζας Τριανταφύλλου, η οποία σε επιτροπή του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου που ερευνούσε τη χρήση spyware, ανέφερε πως για αρκετούς μήνες ήταν μόνοι τους σε όλο αυτό. “Δύο πολύ μικρά μέσα ενημέρωσης, με πολύ περιορισμένους πόρους… Και για όλα τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης -εφημερίδες, ραδιόφωνο, τηλεόραση- η ιστορία δεν υπήρχε”, είχε πει.

Αυτό που ενδιαφέρει δεν είναι τόσο η ακρίβεια των αναφορών στην ελληνική πολιτική κατάσταση και εκείνην του Τύπου, * όσο το από που προέρχονται : από την αμερικανική ναυαρχίδα της παραπληροφόρησης – ανεπίσημο [τρόπος του λέγειν] όργανο της κυβερνητικής προπαγάνδας.
Και δεν μπορείς να βρεις εκδήλωση υποκρισίας πιο ακραία από εκείνη των ΗΠΑ, με το ιστορικό background που διαθέτουν, όταν επεμβαίνουν στις εσωτερικές υποθέσεις ξένης χώρας προς αποκατάσταση μιας δημοκρατίας που “υπονομεύεται”.
Ερχόμενοι στο σήμερα και στις πρόσφατες εκλογές, ας πούμε απλώς ότι …αυτή η “υπονόμευση” ήταν το Νο 1 προεκλογικό επιχείρημα της συμμορίας των Democrats : με κορυφαίο του χορού τον JB, [υποψήφιοι] γερουσιαστές, “προοδευτικοί” δήμαρχοι και κυβερνήτες, anchormen / – women, δεν σταμάτησαν στιγμή να επαναλαμβάνουν το ρεφρέν : “democracy is on the ballot”.
Αν οι άνθρωποι αυτοί διαστρεβλώνουν τόσο άνετα τη δική τους πραγματικότητα, φαντάζεται κανείς ότι δεν έχουν πρόβλημα να το κάνουν για οποιαδήποτε άλλη. Ούτε ασφαλώς κωλύονται να πουν μια αλήθεια, εάν αυτό υπαγορεύει το συμφέρον τους.
Όταν η συμμορία του Johnny Torio πολεμάει με εκείνην του Dean O’ Banion, δεν ψάχνεις για ιδεολογικές διαφορές πίσω απ’ τα κροταλίσματα των ”Γραφομηχανών Σικάγου”.
Απλώς, στον πόλεμο των μαφιόζων της Νέας Εποχής, έγκλημα είναι η δολοφονία χαρακτήρα, επικοινωνιακότερη απ’ τη φυσική εξόντωση – μετατροπή σε ήρωα του θύματος.
Σφαίρα επομένως στο όπλο του εγκλήματος είναι η λέξη, αποσυνδεδεμένη από νοήματα και [συνεκτικά] αφηγήματα. Το λεξιλόγιο – οπλοστάσιο ελαχιστοποιείται σε κάποια επικοινωνιακά κλισέ, κυρίως επίθετα. Τα ουσιαστικά είναι περιττά, όσο κι εκείνο στο οποίο αναφέρονται : η ουσία.

* Πχ. το εξαγορασμένο με κυβερνητικό χρήμα consensus περί τα βασικά [κορωνοϊοί, κλιματικές αλλαγές, identity politics κοκ] όλων των μέσων, “κυβερνητικών” και “αντιπολιτευόμενων” προσπερνάται από τον “δημοσιογράφο” των NYT . Ήπια τρικυμία εν κρανίω διέπει άλλωστε το σκεπτικό του ως προς το ποιοι και πόσα έχουν καρπωθεί απ’ τα χρήματα αυτά. Συνολικά, μακρυά απ’ το να βγάζει κάποιο νόημα, το κείμενο του φτωχοδιάβολου των NYT λειτουργεί ως [τι άλλο;] μαφιόζικη υπόμνηση / απειλή προς την κυβέρνηση.