Είδα ένα γνωστό μου σήμερα στην τηλεόραση. Στέλεχος επιτελικό εφημερίδας, με την οποία συνεργαζόμουν σχετικά πρόσφατα.
Μια φορά την εβδομάδα, επί δυο χρόνια, καθόμασταν μ’ αυτόν τον άνθρωπο στο ίδιο τραπέζι, ανταλλάσσοντας ιδέες για το “πολιτιστικό ένθετο” του οποίου έκανα την αρχισυνταξία.
Σήμερα, μη έχοντας κοιτάξει προσεκτικά, κατάλαβα ποιος ήταν μόνο όταν τον άκουσα να μιλάει.
Περί αυτού του φαινομένου, της εξαφάνισης των ανθρώπινων χαρακτηριστικών πίσω από μάσκες, και του τι αυτό μπορεί να σημαίνει για την κοινωνία, ουδείς “ψυχολόγος” ή “ψυχίατρος” θα κάνει τον κόπο να μιλήσει. Ούτε για την υποχονδριοποίηση των παιδιών από προσχολική ηλικία, με συνεχείς εντολές για πλύσιμο χεριών, μάσκες και αποστασιοποίηση από …πάλαι ποτέ φίλους, συμμαθητές και συνανθρώπους. Ούτε βεβαίως για το προαιώνιο τελετουργικό του φλερτ, το οποίο αποκτά χροιά επαναστατικής πράξης.
Σίγουρα δεν θα μιλήσουν οι λοιμωξιολόγοι, ο λόγος των οποίων δείχνει με επάρκεια τη σχέση τους με τη Μεγάλη Εικόνα [Λινού: “πρέπει να καταλάβουμε ότι πίσω από κάθε άνθρωπο κρύβεται μια απειλή”]. Για να μη μιλήσουμε για τους αλγόριθμους που ευλαβικά ακολουθούν [-με] και των οποίων σκοπός είναι το σταμάτημα του κορωνοϊού at any cost [ = και όποιος ζήσει].
Μιλώντας προχτές με φίλους [ένα χρόνο είχαμε να συναντηθούμε, χαιρετηθήκαμε τρίβοντας αγκώνες] τους άκουσα να μιλούν με θετική διάθεση, για να μην πω με θέρμη, για τις μάσκες, οι οποίες “μας προστατεύουν και από άλλα πράγματα πέρα απ’ τον κορωνοϊό”.
Αυτό είναι ακριβώς το σκεπτικό, εντατικά καλλιεργημένο απ’ τα μίντια, βάσει του οποίου η μάσκα έρχεται να καθιερωθεί στη ζωή μας ως βασικό αξεσουάρ.
Το “σύνθημα” με το οποίο αντιμετώπιζα εξ αρχής τα “νέα μέσα” ήταν αυτό :
Εκείνος που θέλει να μας φέρει …πιο κοντά, θα πρέπει πρώτα να μας απομακρύνει.
Το έχω κάνει και …τραγούδι, από το 2011. [‘Star With No Name’, βλ. post]
Αυτό που δεν είχα φανταστεί ήταν η δυναμική που μπορούσε να αποκτήσει το φαινόμενο, χάρη σε μια fake πανδημία.