Η ιστορία με τους “αρνητές γονείς” [οι σκέψεις και οι ευχές μας μαζί τους] που …τρεντάρει χάρη σε πρωταγωνιστές της ενημέρωσης όπως ο Νίκος Ευαγγελάτος, μου θύμισε τον διάλογο που άκουσα την δεύτερη μέρα εφαρμογής των μέτρων, στην πρώτη αποτίμηση δηλ. της επιτυχίας τους. Παρουσιαστές πρωινής ενημερωτικής εκπομπής και ιδιοκτήτης καφετέριας [or something] :
Δημοσιογράφος 1 : πείτε μας παρακαλώ …το πιο κουλό που σας έτυχε αυτή την πρώτη μέρα.
Ιδιοκτήτης : υπήρξε μεταξύ άλλων και ένας κύριος, ο οποίος, ενώ είχε, όπως αποδείχτηκε τελικά, το πιστοποιητικό εμβολιασμού, αρνιόταν να μας το δείξει, λέγοντας διάφορα παλαβά, “και ποιος είσαι εσύ που θα σου δείξω πιστοποιητικό και ταυτότητα…”
Δημοσιογράφος 2 [με σκωπτικό ύφος] : σε τι στιλ δηλαδή, ότι αυτά είναι προσωπικά δεδομένα;
Ιδιοκτήτης : ναι κάτι τέτοια μου έλεγε εκεί πέρα το άτομο, ας πούμε, ενώ τελικά το είχε το πιστοποιητικό…
Δημοσιογράφος 2 : τι τραβάτε κι εσείς κύριέ μου …τι τραβάτε …

Το που εντάσσονται και οι δυο περιπτώσεις, όπως χιλιάδες άλλες, δεν χρειάζεται ανάλυση: στο ερεβώδες σχέδιο “build back better” …an upside down world.
Και μόνο να ακούς τα μιντιακά σαπρόφυτα να μιλούν, υπό τους ήχους στρατιωτικών τυμπάνων, για “κρούσματα” σε παιδιά, φτάνει. Τα οποία παιδιά υποχρεώνονται, για μια “ασθένεια” που περνάει και δεν τ’ αγγίζει, να κυκλοφορούν με καλυμμένα πρόσωπα …εν όψει εμβολιασμού τους με το πειραματικό σκεύασμα της Pfizer.
Ν’ αγιάσει το στόμα του “αρνητή πατέρα”. Και αν υπάρχει Θεός, ας αποδώσει δικαιοσύνη.
Και λίγες προσευχές / κατάρες δικές μας δεν βλάπτουν.