Το ότι η προεκλογική διαδικασία αποτελεί πεδίο ξεκαθαρίσματος μαφιόζικων “πολιτικών” λογαριασμών, δεν αποκλείει την ταύτιση του γενικού συμφέροντος μ’ εκείνο κάποιας “οικογένειας”. Τουλάχιστον περιστασιακά. Η πρόθεση ψήφου του “πολίτη”, αφορά πάντα μια από αυτές, έστω και με σκοπό την εξασθένιση μιας άλλης.
Η ΝΔ κερδίζει με διαφορά. Καλό θα είναι επομένως να φτιάξει σύντομα κυβέρνηση. Αυτό προοιωνίζεται, ίσως, καλύτερη πορεία στα εθνικά ζητήματα, και πλήρη στασιμότητα στο εργασιακό.
Το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει μετά τις εκλογές να αποτελεί κακή ανάμνηση, θα έπρεπε να θεωρείται δεδομένο.
Ψήφος στο …ΚΙΝΑΛ, δίνει την ευκαιρία στα υπολείμματα του πιο αφερέγγυου πολιτικού μορφώματος της μεταπολιτευτικής περιόδου, να περάσουν από το στάδιο ημιζωής στο οποίο βρίσκονται, σε μια αφύσικη αναβίωση.
Ψηφίζοντας …Βαρουφάκη, κάνεις κακό στον ΣΥΡΙΖΑ,  φέρνοντας όμως στη Βουλή ξανά, ό,τι ελεεινότερο απ’ τον “πολιτικό πολιτισμό” του…
Θα μπορούσε κανείς να δει ευνοϊκά μια άνοδο Βελόπουλου, με την έννοια της αφαίρεσης ψήφων απ’ την Χρυσή Αυγή. Θέτει όμως σε κίνδυνο  την άμεση δημιουργία κυβέρνησης.
Η πρόθεση ψήφου, που αποτελεί ουσιαστικά …ευχή του ψηφοφόρου, δεν είναι ακριβώς ρεαλιστική: μια διαρκής εποπτεία των τάσεων, από την αλλαγή των οποίων επηρεάζονται οι σκοπιμότητες, είναι αδύνατη. Το μόνο στο οποίο μπορεί κανείς να καταλήξει είναι: μια ιδανική εξέλιξη, στο τοπίο που διαμορφώνεται, όσο μπορεί να το γνωρίζει.
Αυτή η ιδανική εξέλιξη, κατά την άποψή μου, είναι: αυτοδυναμία ΝΔ και …άνοδος του ΚΚΕ – εις βάρος του ΣΥΡΙΖΑ και της Χρυσής Αυγής. Η ψήφος στο “τιμημένο”, πέρα απ’ τη μαχητική διεκδικητικότητα που [υποτίθεται τουλάχιστον ότι] αντιπροσωπεύει, είναι μια κίνηση που μπορεί να καταφέρει ένα διπλό, αποφασιστικό χτύπημα: στην γιαλαντζί βερσιόν του, και στη μόνιμη αντίπαλο στο δικό του γήπεδο, τα εργατικά στρώματα…