Έχω πάψει να “πιστεύω σε ένα Θεό, Πατέρα Παντοκράτορα” από 12 ετών. Έχω να εκκλησιαστώ από την ίδια εποχή, εξαιρουμένων κάποιων πενταλέπτων, πριν και μετά το “Χριστός Ανέστη”.
Σε όσα λέει εδώ ο ιερέας, δεν έχω να προσθέσω λέξη. Είναι όχι απλώς σωστά, 100% κατά την άποψή μου, αλλά συγκινητικά σωστά – βοηθάει λιγάκι τη συγκίνηση και η καλοβαλμένη “μουσικούλα”…
Η παραπάνω ανάρτηση, όπως και η υποδειγματικά διατυπωμένη, κάτω, αποτελούν σταγόνα στον ωκεανό ενός Twitter συνταρασσόμενου από αντιπαραθέσεις.
Το θέμα είναι αν στο πλαίσιο μιας πιθανής ευρείας σύγκρουσης, * η ασήμαντη στατιστικά υπόθεση του γάμου και της υιοθεσίας από ομοφυλόφιλους θα …ιεραρχηθεί όπως πρέπει.
Το θέμα είναι επίσης ποιοι θα είναι οι αρωγοί της Εκκλησίας. Και δεν θεωρώ απίθανο στους σκοπούς της να συμπεριλαμβάνεται η αποφυγή δημιουργίας, και στην Ελλάδα, ενός “ιδεολογικού” κενού επί του συγκεκριμένου ζητήματος. Το οποίο κενό, σε χώρες της Δύσης [πρώτος ο Καναδάς] έρχονται να καλύψουν οι αγωνιστικές κινητοποιήσεις των καλών μας Μουσουλμάνων – μπροστάρηδων της “επανόδου στην κανονικότητα”.

* …ανάμεσα στο “παλιό”, εκφραζόμενο από την Εκκλησία και τους διεκδικούντες την εύνοιά της και το “καινούργιο”, εκφραζόμενο από τον κύριο Κασσελάκη, κι από τον ωρυόμενο πολτό των [social] media.