Ένα από τα πράγματα με τα οποία σκοπεύω να συνεχίσω να ασχολούμαι είναι η ατζέντα που σε κοινή θέα υπηρετούν (περνώντας απαρατήρητοι) “ειδικοί” διαφόρων ειδικοτήτων, εξέχουσα θέση ανάμεσα στους οποίους κατέχουν οι μετεωρολόγοι.
Οι τελευταίοι αποτελούν επιστημονική αιχμή του δόρατος σε μια επιχείρηση απαλειφής της μνήμης και επικοινωνιακής διαχείρισης φυσιολογικών (πάνω-κάτω) συνθηκών με όρους ”ζωντανής κόλασης”. Στους στόχους της εν λόγω επιχείρησης περιλαμβάνεται η παρουσίαση του πλανήτη ως πεδίου μάχης ανάμεσα στους μοχθούντες για τη σωτηρία του, τους υποστηρικτές δηλ. του περί ανθρωπογενούς κλιματικής κρίσης αφηγήματος, και τους “αρνητές” αυτού, ανθρώπους που από άγνοια ή και ασυνειδησία επιταχύνουν την καταστροφή.
Χωρις να μπούμε στην ουσία της αντιπαράθεσης (το έχουμε κάνει και θα το ξανακάνουμε) ας ασχοληθούμε με το προκλητικότερο από τα επιχειρήματα – χαρακτηριστικό της ρητορικής ειδικών και μίντια – το οποίο στοχεύει ή μάλλον στοχοποιεί τον σύγχρονο πολίτη : “δεν μπορεί ο κάθε αδαής να έχει, και να εκφέρει άποψη για ζητήματα όπως η κλιματική αλλαγή – ή η πανδημία, ας πούμε. Κάθε τι εκτός ρεπερτορίου των “εδικών” υπάγεται στην κατηγορία “θεωρίες συνωμοσίας”.
Όμως, ο λόγος που οι “ειδικοί” των μίντια μας σφυροκοπούν, 24/7, μετερχόμενοι ακραίες επικοινωνιακές μεθόδους είναι, υποτίθεται, να βοηθήσουν τον αδαή να μορφώσει άποψη. * Ως εξ αυτού, κανείς δεν έχει πρόβλημα όταν ο παρουσιαστής πχ. του δελτίου ειδήσεων επαναλαμβάνει την κασέτα με το επίσημο αφήγημα, και με το ίδιο “επίσημο” ύφος. Αυτό που ενοχλεί, είναι η περίπτωση ενός πολίτη που εννοεί να ψάξει περισσότερο, εγκύπτοντας στη σχετική βιβλιογραφία, αφιερώνοντας δηλ. χρόνο και χρήμα στην υπόθεση. Ο λόγος που ενοχλεί, είναι ότι ο φιλέρευνος πολίτης μπορεί να ανακαλύψει την ύπαρξη αντιθέτων αφηγημάτων ** περί την “ανθρωπογενή κλιματική αλλαγή”. Kαι, μαζί, την προσπάθεια των μίντια να εξαφανίσουν τα εν λόγω αφηγήματα, εμφανίζοντας ως πραγματικότητα ένα δήθεν καθολικό επιστημονικό consensus. Το είδαμε με την πανδημία και τα εμβόλια (ιστορίες που αντίθετα με ό,τι νομίζεται, δεν έχουν ακριβώς τελειώσει), ισχύει ακριβώς το ίδιο και με το climate change / crisis.
Εν πάση περιπτώσει, ακολουθεί μια σειρά από screen shots, μέσα από τις οποίες παίρνει κανείς μια ιδέα της προσπάθειας εκφοβισμού, και οι οποίες αφορούν στον “καύσωνα” που έρχεται την επόμενη εβδομάδα. Φυσικά και δεν μπορώ να αξιολογήσω το επίπεδο της ακριβείας τους. Μπορώ όμως (υποθέτω πάντα) να ανακαλώ στη μνήμη ότι, και για τη βδομάδα που τελειώνει, όπως και για την προ-προηγούμενη, οι προβλέψεις των ιδίων μετεωρολόγων μιλούσαν (guess what) για …καύσωνα.
* Εκτός αν η ιδέα είναι, ξεκάθαρα, η επιστημονικοφανής διατύπωση εντολών στρατιωτικού τύπου.
** Προερχόμενων, εννοείται από διακεκριμένους επιστήμονες του χώρου, με περγαμηνές, διακρίσεις et al.
Ακολουθούν τα προγνωστικά για τον καιρό της Αθήνας την επόμενη εβδομάδα, από site το οποίο συμβουλεύομαι, και την ακρίβεια των προβλέψεων του οποίου δεν έχω λόγους να εμπιστευτώ λιγότερο από εκείνες των τηλε-μετεωρολόγων.
…Και ο επίσημος ορισμός του καύσωνα, ελαφρώς ασαφής και επιδεκτικός εναλλακτικών προσεγγίσεων :
Can’t speak for others αλλά 28 με 32 βαθμοί🫠 το καλοκαίρι για μένα είναι η φυσιολογική θερμοκρασία δωματίου. Your mileage may vary (YMMV) που λένε και στο χωριό μου.. στο Τέξας. Θυμάμαι παρεμπιπτόντως ένα κανονικό καουμπόι🤠 που γνώρισα κάποτε – με καπέλο, σπιρούνια κλπ – με τον οποίο κοντέψαμε να γίνουμε κολλητοί μόλις ο ένας άκουσε την “αγγλική” προφορά του άλλου🫢🤣
Και το σχετικό βίντεο με.. πολύ νόημα.
https://youtu.be/_1syKJvfHbE?si=yuviTpGNe5r-7LLC
Χάρρυ Κλυνν θεός! Με το που το είδα μου έφτιαξε το κέφι – God knows I needed it.
Αν ήμουν στη θέση του παραγωγού, θα άφηνα το κλαρίνο πολύ περισσότερη ώρα, “φέρνοντάς το” ακριβώς πάνω στο beat!
Όσο κι αν ακούγεται περίεργο, τις κασέτες του ΧΚ τις άκουγα μικρός ξανά και ξανά πρωτίστως για τη μουσική τους υπόκρουση. Το συγκεκριμένο σκετσάκι πάντως αποτελεί κατά τη γνώμη μου το magnum opus της κινηματογραφικής του δημιουργίας. Δεν υπάρχει περίπτωση να κρατηθώ και να μη γελάσω κάθε φορά που το βλέπω.
Κι εγώ απολάμβανα τα “αποενοχοποιημένα” κομματάκια του ΧΚ, τα θυμάμαι με το νί και με το σίγμα παρά τα …απεριόριστα χρόνια που έχουν περάσει. Η ελαφράδα τους ήταν αντίδοτο στο αγκυλωμένο χιούμορ της μουσικής των Μουσικών Ταξιαρχιών, στην οποία διάφοροι …αρμόδιοι “εποχής” απέδιδαν ροκ εύσημα.
Επίσης 100% αξιοσημείωτη ήταν η φωνή του Χάρρυ Κλυνν, που θα μπορούσε να κάνει καριέρα τραγουδιστή με τα τσαρούχια.
Συμπαθητικός ήταν και ο πρώτος δίσκος των ΜΤ, αλλά το.. fusion του ΧΚ ήταν για το παιδικό μου γούστο αξεπέραστο. Γενικά ο Τζίμης ήταν ένας έξυπνος και πνευματώδης άνθρωπος, όχι όμως πραγματικά κωμικός. Υπήρχε πάντα κάτι το unmistakable θλιμμένο στο χιούμορ του, και όχι μόνο επειδή συνοδευόταν από αξιώσεις “σοβαρής” κοινωνικής κριτικής.
Δεν αναφερόμουν πάντως στον ίδιο τον Πανούση, τον οποίο θεωρούσα / – ώ genius, και ως κωμικό (σε live show του στο Μετρό έχω κοντέψει να “αφήσω τα κόκκαλά μου” απ’ τα γέλια). Αλλά στο pure “μουσικό” σκέλος των ΜΤ που, κατά την άποψή μου, ήταν χαβαλές πρωτολειογυμνασιακού επιπέδου, και τόσο “ροκ” όσο και τα έπη του Βασίλη.
Πράγματι λίγα κομμάτια τους άξιζαν από μουσική άποψη κι αυτά στα σημεία. Τη “ροκ” ιδεολογικοποίηση του θέματος δεν την αντιλήφθηκα τότε λόγω του ιδιαίτερα νεαρού της ηλικίας μου και παρά το γεγονός ότι ο “μύθος” τους χτίστηκε αρχικά πάνω στη γνωστή συναυλία τους στην Καρδίτσα.
Γενικότερα δεν πολυέδινα σημασία στην ιδεολογικοποίηση – μπορείς να το πεις και μάρκετινγκ – της “ροκ” μουσικής. Η εμφάνιση και η συμπεριφορά μου ποτέ δεν είχαν τίποτε το ιδιαίτερα “ροκ” ούτε με γοήτευε η μυθολογία της “νεανικότητας” και της “επανάστασης”. Μου άρεσαν όμως πολλά στοιχεία του σχετικού ήχου – οι στίχοι συνήθως όχι και τόσο – καθώς και το γεγονός ότι δεν ήταν ακόμα τόσο “κλειστή” όσο άλλα καθιερωμένα είδη όπως η κλασική και η τζαζ για παράδειγμα ή έτσι τέλος πάντων μου φαινόταν τότε. Πολλοί χρησιμοποιούσαν βέβαια τον όρο με αξιολογική χροιά, όχι όμως απαραίτητα εύστοχα ή επιτυχημένα.
Για να μην επεκταθούμε, επί του παρόντος δηλ., στις “ιδεολογικές αποχρώσεις” του ροκ στη γενέτειρά του, χώρα όπου η “λαϊκή κουλτούρα” ήταν υπό τον έλεγχο (fact) του συμπλέγματος Μαφία – Μυστικές Υπηρεσίες, με την πρώτη ειδικά να ελέγχει (fact) το σύνολο των jukeboxes επί αμερικανικού εδάφους, μένουμε επί αυστηρά ελληνικού : η “ροκιά” άρχισε να εισχωρεί στο ελληνικό mainstream με το κνιτο-ροκ του Βασίλη Παπακωνστανίνου, early ’80s, ως διάδοχη κατάσταση της “μαγκιάς”. Ο θάνατος της τελευταίας στις ράγες κάποιου τραίνου ανακοινωνόταν στα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας (Παπάζογλου). Ergo, η “ροκιά” προκύπτει ως σάουντρακ της πολυσήμαντης αποενοχοποίησης που θα λάβει χώρα στη διάρκεια της Αλλαγής, της “Αριστεράς” πρωτοπορούσας φυσικά και εδώ. “Πολιτιστικά” μιλώντας, η αποενοχοποίηση παρήγαγε τέρατα, ενώ πολιτικά οδηγούσε νομοτελειακά στο σημιτικό ΠΑΣΟΚ και την παρωδία πολιτικού σκηνικού που βιώνουμε σήμερα …μέρα “Ευρωεκλογών”, μόλις το θυμήθηκα.😅😂🤣
Αν ποτέ αποφάσιζα να γράψω κάτι σε βιβλίο φιλοσοφικού περιεχομένου, αυτό θα λεγόταν “φιλοσοφία του ψέματος” or something. Αποτελεί πραγματικό σκάνδαλο το γεγονός ότι κανένας – κάτι πήγε να κάνει ο Νίτσε, αλλά σταμάτησε στα μισά – δεν έχει ασχοληθεί συστηματικά με την πολιτική, κοινωνική, ατομική, επιστημονική, μεταφυσική κλπ λειτουργία του ψέματος που συνιστά το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος των ανθρωπίνων (και όχι μόνο) σκέψεων και πράξεων. Αλλά βαριέμαι.
Νομίζω ότι κάτι τέτοιο θα ήταν χρήσιμο, λαμβάνοντας υπ’ όψη το μεγαλύτερο από όλα τα ψέμματα : κατάργηση των διαχωριστικών μεταξύ ψέμματος και αλήθειας, μέσω της κυριαρχίας του όρου “αφήγημα” σε όλα τα μήκη και πλάτη του δημοσίου διαλόγου. Με την …επιστημονική αλήθεια να αποτελεί το τελευταίο οχυρό, βολικά “απόρθητο” για τους φροντιστές των ανωτέρω εξελίξεων.
Συμφωνώ. Η αλήθεια υπάρχει. Ασχέτως αν στις μέρες μας είναι πιο “irrelevant” από ποτέ.