Ένα περίεργο πράμα όμως μ’ εμάς τους “ψεκασμένους”.
Κάθε τρεις και λίγο, κάτι προκύπτει και μας επιβεβαιώνει. Σύμφωνα με την “ακραία συνωμοσιολογική” θεωρία μας, η υπόθεση Covid19 δεν επρόκειτο να τελειώσει στις 2-3 εβδομάδες, που σύντομα θα γίνονταν 2-3 μήνες. Θα κρατούσε χρόνια, άκουσον άκουσον. Οι ελπίδες που εναποτίθεντο στο εμβόλιο, η μάσκα που ήταν το εμβόλιο πριν το εμβόλιο, η αποτελεσματικότητα των lockdowns και του social distancing ήταν παραμύθια. Πάνω απ’ όλα, το πιο “παρακινδυνευμένο” στοιχείο της ψεκασμένης θεωρίας μας: λύση …υγειονομικής φύσως δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Όχι τουλάχιστον πριν επιτευχθούν οι αληθινοί σκοποί του κολοσσιαίου project / πειράματος εν εξελίξει. Κάθε φορά που τα πράγματα λασκάρουν, κάθε φορά που ο “πολίτης” πάει να αναπνεύσει, νέες εξελίξεις θα ανατρέπουν τα δεδομένα, και φτου κι απ’ την αρχή. Το μέγεθος του ψέμματος ρυθμίζεται αυτόματα απ’ τον νόμο του Γκαίμπελς: “όσο μεγαλύτερο είναι, τόσο πιο πιστευτό γίνεται“.
Θα έλεγε κανείς ότι, ειδικά το timing της ιστορίας με την μετάλλαξη του ιού, είναι τόσο ξεδιάντροπο [ανακοινώθηκε απ’ τις “ειδήσεις” την ίδια μέρα με την έναρξη διανομής των εμβολίων], που φαίνεται σαν κάποιοι να το φωνάζουν μέσα στα μούτρα μας: “ναι ρε, αυτοί είμαστε. Και θα συνεχίσουμε να είμαστε, γιατί μας παίρνει. Σκέφτεσαι να κάνεις κάτι γι’ αυτό;”
Όλο και κάτι θα σκεφτούμε…
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Κατά το μεγάλο φιλόσοφο της επιστήμης Imre Lakatos το βασικό χαρακτηριστικό της τελευταίας δεν είναι κάποιο μονοπώλιο της αλήθειας, αλλά η δυνατότητά της να κάνει συστηματικά επιτυχείς προβλέψεις και ως εκ τούτου κανείς δεν είναι λιγότερο επιστήμονας από τους μεγαλόσχημους “ειδικούς” που καθορίζουν εδώ και χρόνο πλέον τη ζωή μας.
Ακριβώς. Όχι ότι κι “εμείς οι πτωχοί” δεν το είχαμε καταλάβει. Αυτό που παίζεται εδώ πέρα [και ισχύει από “επιστήμες” του τύπου …ψυχολογία μέχρι την παράνοια της artificial intelligence – όχι άσχετες παρεμπιπτόντως μεταξύ τους] είναι το εξής: κάποιοι ξεκινούν με μεγαλόπνοα σχέδια και άπιαστους ντε φάκτο στόχους. Την επόμενη στιγμή το οραματικό / ανέφικτο της υποθέσεως έχει λησμονηθεί και ο ευσεβής πόθος βαφτίζεται γνώση. Επόμενο βήμα: “όλοι εμείς” γινόμαστε συμμέτοχοι με το έτσι θελω σε πειραματικές διαδικασίες του τύπου trial and error …μέχρι νεωτέρας.
I couldn’t agree more..👍