Δεν έχει νόημα να σχολιάσει κανείς τη γλώσσα των αμέτρητων εκδηλώσεων συμπαράστασης στο Γιώργο Μαζωνάκη. Υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσες να γελάσεις, αλλά αυτό που μετράει εδώ, και συγκινεί, είναι οι προθέσεις των άδολων fans.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι η ανακοίνωση του Νίκου Μουρατίδη (κάτω). Ο οποίος, το μόνο στο οποίο δεν αναφέρεται, είναι ο ρόλος των “ψυχιάτρων”, άνευ της “διαγνώσεως” των οποίων ουδείς μπορεί να εγκλειστεί σε κανένα Δρομοκαΐτειο.
Ο ΝΜ δείχνει να ανήκει στο είδος των ανθρώπων που εξαντλούν (διαφημίζοντας) το “ταμπεραμέντο” τους εκεί που τους παίρνει, και με κινήσεις μαθηματικά υπολογισμένες. Έτσι κι αλλιώς η …showbiz είναι στελεχωμένη αποκλειστικά από τέτοιους, top to bottom – του ήρωα των ημερών μη εξαιρουμένου.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Η αφήγηση του Τζώρτζογλου πάντως περί των “εντέχνων” που αρνήθηκαν την πρότασή του για την κοινωφελή συναυλία και του Μαζωνάκη που την πλήρωσε από την τσέπη του.. είναι ψιλοσυγκινητική εδώ που τα λέμε.
“Ψιλο-” όντως. Γενικά, επειδή και αυτή την είχα διαβάσει, και …όσο παράταιρο και αν ακούγεται αυτό που θα πω : αυτό που κυριαρχεί μαζί με την περιστασιακή συγκίνηση κτλ. είναι το ανερμάτιστον και το ασυνάρτητον της υποθέσεως. Θα μπορούσα αν δεν ήταν ανάρμοστο να κάνω ένα απάνθισμα μοντιπαϋθονικών εκδηλώσεων συμπαράστασης.
Ο (εγνωσμένα low IQ) Τζώρτζογλου αναφέρεται αν θυμάμαι στο …’Gucci Φόρεμα’, ένα από τα πιο φρικαλέα κωλοπραγματάκια που έχω ακούσει τις τελευταίες δεκαετίες. Αποτελεί άλλωστε…το λόγο που άρχισα να αντιπαθώ τον αναξιοπαθούντα, ο οποίος μέχρι τότε μου ήταν, αν όχι συμπαθής, τουλάχιστον ανεκτός (“είχε την πλάκα του”).
Τώρα για τους έντεχνους … Δε χρειάζεται να τα συζητάμε. Θυμάμαι τη “θύελλα αντιδράσεων” που είχε σηκώσει το κείμενό μου στον ΗΧΟ, όπου “έπαιρνα θέση” εναντίον του έντεχνου και υπέρ του σκυλάδικου (σοκ και δέος στους “ποιοτικούς” αναγνώστες!) Και αυτό δεν έγινε χτες, ούτε πριν από κάτι χρόνια, αλλά το …1996.
Αλλά η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων που καταφέρονται εναντίον του έντεχνου, ακόμα και σήμερα, είναι απλώς …σκυλάδες.
Θέλω να πω, θα καταφέρονταν με την ίδια ευκολία εναντίον του “Έλληνα Dylan” ή “Hammill”.
Σήμερα πάντως έντεχνο ακούνε ως επί το πλείστον κορίτσια. Εξ ου και οι σχετικοί καλλιτέχνες είναι σε ασυνήθιστα μεγάλο για την εποχή μας βαθμό άντρες.