Αν μέσω περιστατικών σαν αυτό με τα [αλλοδαπά κυρίως] τσογλάνια, ή βίντεο όπως το παραπάνω, δεν γίνεται φανερή η ύπαρξη σχεδίου επιστροφής της κοινωνίας σε προκοινωνικό στάδιο * δεν ξέρει κανείς τι να υποθέσει.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση, δεν υπάρχει άλλη επιλογή απ’ το να το επαναλαμβάνουμε σαν λούπα : Η “ενδυνάμωση” του αγωνιστικού φρονήματος των ΛΟΑΤΚΙ ήταν αναμενόμενη, προϊόν του φυτέματος με συνοπτικές διαδικασίες του νέου αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Εκεί βρίσκεται το “χαρτί”, το νέο sales point του αριστερού πολιτικού μορφώματος. Με σκοπό όχι την κατάληψη της εξουσίας, αλλά τη διάλυση του [απομένοντος] κοινωνικού ιστού εκ των έσω.
Η κεντρική ιδέα είναι απλή: στην κορυφή της πυραμίδας ο καθώς πρέπει gay οικογενειάρχης. Και από κάτω, υπό την άτυπη προστασία αυτού, “ακραίες” [σιγά τα ωά, αλλά …τέλος πάντων] παρουσίες όπως ο κύριος του βίντεο. Σε αγαστή συνεργασία με άλλα Πλάσματα της Νύχτας – και δεν εννοώ ΛΟΑΤΚΙ πλάσματα, με τα οποία προσωπικά δεν είχα ποτέ πρόβλημα, μέχρι που άρχισαν να μου τα ζαλίζουν.
Όσο για τα λεγόμενα του πρωταγωνιστή περί κρυφοαδερφών που τον έκραζαν, είναι σωστά. Σε ένα βαθμό τουλάχιστον. Οι εν λόγω πρέπει επειγόντως να το ψάξουν μέσα τους …για το καλό όλων μας. Το ότι δεν είναι 100% σωστά, αφορά στη μαζική διάσταση, η οποία και προωθείται με επικοινωνιακές διαδικασίες. Γιατί ένας άνθρωπος, ακόμα και στην ημιάγρια κατάσταση της πιο διαταραγμένης εφηβείας, δεν θα “ένιωθε” αυτά που “νιώθει”, ούτε θα έκανε αυτά που κάνει όντας κρυμμένος πίσω από ένα …”anti-gay” πλήθος.
* “Πόλεμος Όλων Εναντίον Όλων”
Ίσως θα έπρεπε τα λόατκι πλας να εξετάσουν εν όψει επικείμενης πανευρωπαϊκής κυριαρχίας της ακροδεξιάς την πιθανότητα μιας πιο λόου προφάιλ προσέγγισης, πχ να ντύνονται σαν κανονικοί άνθρωποι κατά τις δημόσιες εξόδους. Κι εμένα μου αρέσει το κουστούμι του Σπάιντερμαν, αλλά το αποφεύγω γενικά στη δουλειά. Παρεμπιπτόντως είναι αλήθεια ότι ο τίτλος Low του Bowie πρέπει να συνδυαστεί με το profile του εξωφύλλου?
Συμφωνώ απόλυτα : κυκλοφόρησα ως “πανκ” – κανονικός “εξωγήινος” στην εφηβεία μου, Αθήνα των late ’70s και στη συνέχεια Θεσ/νίκη [ΑΠΘ] – το τι συνεπαγόταν το δεύτερο ιδίως είναι νομίζω κατανοητό. Το τελευταίο που είχα διανοηθεί ήταν να θεωρητικοποιήσω τις αντιδράσεις, ή να τις θεωρήσω καν, περίεργες ή κατακριτέες. Κάνεις επιλογές και αποδέχεσαι τις συνέπειες. Τα συγκεκριμένα όντα της “ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας” κολυμπάνε με ασφάλεια σε ένα πέλαγος άγνοιας και self-indulging. Είναι γαλουχημένα να είναι έτσι, από ανθρώπους με σούπερ εποπτεία ως προς τη μεγάλη εικόνα, την οποία επιμελούνται οι ίδιοι και την οποία τους αποκρύβουν.
Ως προς τον Bowie εννοείς τα περί “low profile” κτλ.;
Ναι, κάπου διάβασα τελευταία ότι ο πραγματικός τίτλος του άλμπουμ είναι “Low profile” αλλά δεν ξέρω κατά πόσον αυτό ενυπήρχε στην πρόθεση του ιδίου. Εγώ πάλι κυκλοφορούσα με ξυρισμένο κεφάλι από τα 19 χωρίς ιδιαίτερο λόγο και χωρίς προηγούμενο εκείνη την εποχή στην ελληνική επαρχία προκαλώντας τις πιο απίθανες αντιδράσεις. Η μόνη που κράτησε τα μπόσικα της πολιτικής ορθότητας ήταν μια ενενηντάχρονη γεροντοκόρη γειτόνισσα που με κάλεσε στο σπίτι της για φασκόμηλο και μου είπε “μη σε νοιάζει αγόρι μου, εσύ κάνε αυτό που σαρέσει”!
Φυσικό ήταν. Υποθέτω δεν θεωρούσες ότι κάτι περίεργο τρέχει με όλους αυτούς. Προσωπικά το τελευταίο που με ενδιέφερε ήταν “να με αποδεχτούν γι’ αυτό ήμουν” [λες και “αυτό που ήμουν” έτσι κι αλλιώς ήταν οι γραββατούλες και οι κονκάρδες μου]. Εκτός από κάποιους κουραδόμαγκες με απειλητικές διαθέσεις, το να ακούσεις μια μαλακία στο δρόμο δεν ήταν τίποτα. Ανταπέδιδες με μια δική σου, ή έκανες το κορόιδο, και πήγαινες παρακάτω. Και κάνα βρωμόξυλο να έπεφτε, στο πρόγραμμα είναι κι αυτό. Υπήρξε περίοδος που δεχόμουν απειλητικά τηλεφωνήματα επί καθημερινής βάσεως και γύρναγα σπίτι σε επιφυλακή τα βράδυα. Και σιγά τα ωά, ας πούμε, ούτε συζήτηση δεν πολυέκανα επί του θέματος. Σήμερα όλα έχουν γίνει Φώσκολος plus.
Οι απειλές ήταν το τελευταίο που προκαλούσε το ξυρισμένο κεφάλι μου, αφού η μόνη πολιτική συνυποδήλωση – για τους “ενημερωμένους” εννοείται – ήταν εκείνη του μέλους της Χρυσής Αυγής, η οποία τότε αποτελούσε όντως εγκληματική οργάνωση. Το πιο αστείο ήταν η αντίδραση της γκόμενας του συγκατοίκου μου, η οποία, μόλις με είδε να μπαίνω στην κουζίνα, έριξε κάτω με πάταγο τα πιάτα που έπλενε και κλειδώθηκε στο δωμάτιό της καλώντας τον ιππότη της για βοήθεια.
Καλά δεν συζητάμε για την ανυπόφορη κλάψα που σήμερα έχει γίνει επάγγελμα. Σε περίπτωση που αποφάσιζα ποτέ να κάνω τη ζωή μου ριάλιτι, θα μπορούσα με τα τρέχοντα ηθικά κριτήρια να στείλω δεκάδες (ή εκατοντάδες αν μπορούσα να τους θυμηθώ) ανθρώπους κατευθείαν στη φυλακή συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μου.
Προσυπογράφω, συμπεριλαμβανομένου του τελευταίου σκέλους φυσικά. 😇🧝♂️👼
Τώρα πρόσεξα το “πρέπει” στο μήνυμά σου. Δεν νομίζω ότι “πρέπει” να διαβαστεί έτσι, αλλά είναι λογικό. Ούτως ή άλλως το άλμπουμ σηματοδοτεί την έναρξη περιόδου “πειραματισμών”, θεωρητικά επομένως αποχής από το κυνήγι του superstardom.