Παρατηρώντας τη μετατροπή της Βουλής σε κιτσάτο σκηνικό ακτιβιστικού ριάλιτι [η φωτογραφία είναι από προηγούμενο νομοθετικό θρίαμβο των ΛΟΑΤΚΙ], έμπαινες στον πειρασμό μιας “τολμηρής” υπόθεσης : Ο δικαιωματισμός της gay κοινότητας [;] αποτελεί δημιούργημα της βιομηχανίας του θεάματος.* Και της διαπλεκόμενης μ’ αυτήν “νεανικής κουλτούρας”. Έχοντας ασχοληθεί μ’ αυτήν επί δεκαετίες, θεωρώ δεδομένο ότι αποτελεί κατασκευή των μυστικών υπηρεσιών, με τη συγχρηματοδήτηση “ευαγών ιδρυμάτων” όπως το Rockefeller Foundation, και με σκοπό τη διάβρωση της πυρηνικής οικογένειας και του κοινωνικού ιστού στο σύνολό του. Τα ίδια ιδρύματα έχουν προωθήσει διοχετεύντας τεράστια κεφάλαια, “ζητήματα” όπως η εξάπλωση της ομοφυλοφιλίας, η άμβλωση, τα αντισυλληπτικά, τα αντικαταθλιπτικά και η γυναικεία εργασία – σε μια ευρύτερη επιχείρηση απαλλαγής της γυναίκας από τον “βραχνά” της τεκνοποιϊας και πλήρους ένταξής της στη διαδικασία παραγωγής. Τα ίδια ιδρύματα, προεξάρχοντος πλέον του …Bill & Melinda Gates Foundation, βρίσκονται πίσω από την “επικαιροποιημένη” ατζέντα του WEF.
Μιλώντας για γυναίκες, η υπερέξαρση / κυριαρχία της λεσβιακής παραμέτρου στην υπόθεση, αποτελεί αποχρώσα ένδειξη για την ορθότητα των παραπάνω. Γιατί η σχέση του λεσβιασμού με τη βιομηχανία του θεάματος είναι δύσκολο να υπερεκτιμηθεί. Το αυτό και για την […εντονότερα απαντώμενη παραδοσιακά, απ’ ότι στους άνδρες] ανάγκη των γυναικών για προσφορά ερεθιστικού θεάματος.
Θα επανέλθουμε θέλοντας και μη : το [υπερδιεσταλμένο] ζήτημα των δικαιωμάτων της “κοινότητας” αναμένεται να κυριαρχήσει, εξορίζοντας από τον δημόσιο διάλογο τα αληθινά σημαντικά, χάρη στην ακατάβλητη δραστηριότητα μιας ωρυόμενης μειοψηφίας, και των πολιτικομιντιακών κύκλων των οποίων την ατζέντα υπηρετεί.
* Μέχρι μια εποχή ούτε τα …ετερόφυλα ζευγάρια διεκδικούσαν το “δικαίωμά τους” να αγκαλιάζονται και να φιλιούνται δημόσια. Η τάση αναπτύχθηκε μέσα στα ’60s, εκ παραλλήλου με τη βομηχανία του porn και την [πολλαπλώς διακλαδιζόμενη] κουλτούρα της κλειδαρότρυπας.
Καλά ότι έχει αφήσει από καιρό την “αριστερά” χωρίς δουλειά δεν το συζητάω. Η απορία μου – λέμε τώρα – όμως είναι η εξής: οι παλαιοημερολογίτες κλπ που διαμαρτύρονταν στο σύνταγμα χτες.. τι άραξε θα (ξανα)ψηφίσουν?
Ελπίζω Βελόπουλο. Και ειλικρινά τίποτα δεν μου φαίνεται πιο αντιαισθητικό από την αυταρέσκεια με την οποία ένα [ψηφιακό] κωλόχαρτο σαν “Το Ποντίκι” αναφέρεται στους καημένους τους ανθρώπους με τα σταυρουδάκια και τις εικονίτσες – αξίζει να δει κανείς το “ρεπορτάζ” στο site του …Ουνίτη κυρίου Δελλατόλα.
Όσο περνάει ο καιρός, αρχής γενομένης από την ψευτοπανδημία, για την οποία ήταν οι μόνοι που σήκωσαν φωνή, αισθάνομαι όλο και μεγαλύτερη συμπάθεια γι’ αυτούς τους ανθρώπους, άσχετα αν δεν ξεχνάω πόσο επικίνδυνοι μπορούν να γίνουν. Στο φινάλε, είναι στο αμέσως προηγούμενο σκαλί της περιθωριοποίησης από ανθρώπους “σαν εμάς”, να πούμε.
Αμφιβάλλω τα μάλα. Μητσοτάκη δαγκωτό θα ψηφίσουν, όπως έκαναν και μετά τα εμβόλια που στην τελική τους αφορούσαν και άμεσα. Το ίδιο θα κάνουν και οι αγρότες. Και ο Μητσοτάκης το ξέρει. Οπότε καλά κάνει και κάνει ό,τι κάνει.
Σε τέτοια περίπτωση “δεσμεύομαι” να αλλάξω χώρα.
Είμαι άλλωστε σίγουρος ότι αυτό θα πρέπει να γίνει ούτως ή άλλως. Γιατί η δική μου αίσθηση είναι ότι ο επόμενος πρωθυπουργός θα προέρχεται από τους κόλπους της “ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας” – ονόματα δε λέμε.
Πολύ πιθανό, αν και όχι κατά τη γνώμη μου στο άμεσο μέλλον, γιατί ο Μητσοτάκης έχει κάτι για όλους. Μια μικρή επίδειξη εθνικοφροσύνης προς την Τουρκία ή το Βρετανικό Μουσείο και θα τα ξεχάσουν όλα σαν τα μωρά. Ο βασικός λόγος εξάλλου της αποτυχίας μου να προβλέψω τη σκανδαλώδη επανεκλογή του, ήταν ότι έπαιρνα τα λόγια ψηφοφόρων σαν τους παραπάνω τοις μετρητοίς. Αλλά έκανα λάθος. Για τη σπηλιά πάντως όπου είχα υποσχεθεί ότι θα καταφύγω, έχω ήδη κάνει μεγάλα βήματα, κι ας μη φαίνεται από την εδώ παρουσία μου.
Εννοείται ότι κι εγώ δεν αποκλείω τίποτα. Πάντως ως προς τον …ΚΟΥΛΟΑΤΚΙ πρωθυπουργό έχω λόγους να πιστεύω ότι καλοβλέπει κάποια περίβλεπτη [πιθανώς και υπεσχημένη] θέση σε μια απ’ τις παρασιτικές επιτροπές της EU or something.