Αυτό που ήταν αριστούργημα να ακούς, ήταν η εξιστόρηση απ’ τον παπά του πρωινού πάνελ, των παζαριών ιεραρχίας και κυβέρνησης [«μας ζήτησαν 1 άτομο ανά 25 τετραγωνικά, αντιπροτείναμε 1 ανά 15, τελικά καταλήξαμε στο 1 άτομο ανά 20», ή «η διαδικασία της αναστάσιμης λειτουργίας θα επιταχυνθεί, θα …παραλείψουμε κάποια μέρη» κοκ]
Στην Ανάσταση, όπως πολλοί άλλοι, πάω το τελευταίο τέταρτο, ν’ ακούσω το Ευαγγέλιο και το «δόξα τη αγία και ομοουσίω και ζωοποιώ και αδιαιρέτω τριάδι» [μεγάλη στιγμή ό,τι κι αν πεις, όπως και η παύση μετά, πριν το «Χριστός Ανέστη»] και για να φέρω το άγιο φως σε ηλικιωμένους συγγενείς. Η αηδία μου λοιπόν για το λογύδριο του κυρίου Πρωθυπουργού, δεν προήλθε από κάποια «ιερή οργή» αλλά από τη φυσική απέχθεια που προκαλούν οι μηχανορραφίες των πολιτικών απατεώνων και των επίορκων «εδικών» που κυβερνούν τη χώρα. Γιατί ήταν φανερό εξ αρχής ότι στόχος τους ήταν ο εορτασμός του Πάσχα, όπως και του προηγούμενου, και των Χριστουγέννων, και κάθε θρησκευτικής ή εθνικής γιορτής από ενάρξεως «πανδημίας» – δεν χρειάζεται να είσαι πατριώτης ή πιστός για να εξοργίζεσαι : ένα εικοσιτετράωρο μετά τη χυδαιότητα της Ανάστασης στις 9 [το «και αναστάντα τη τρίτη ημέρα κατά τας Γραφάς» πάει περίπατο!] οι τύποι …ανοίγουν την εστίαση σαν να μην τρέχει τίποτα, με το λατρευτικό να παρακάμπτεται ως ασήμαντο μπροστά στα self tests, το εμβόλιο, και την επαγγελία ενός «ασφαλούς καλοκαιριού».
Ασφαλούς για τον τουρισμό, την …ασφαλή καταστροφή αυτής της χώρας.

ΥΓ. Υποθέτω ότι οι σκανδαλώδεις υποχωρήσεις της ιεραρχίας δεν είναι άσχετες με το ζήτημα της επικινδυνότητας της μετάληψης, η απουσία του οποίου απ’ τη δημόσια συζήτηση υπήρξε εντυπωσιακή.