Η έφοδος του virtual στην πραγματικότητα [βλ. post με αυτό τον τίτλο] δεν εξαντλείται στην …εισπήδηση πρακτικών εικονικής πραγματικότητας στη ζωή, όπως πχ. η μετατροπή μιας κίνησης ρουτίνας σε γραφειοκρατική παράκρουση [μεγαλύτερη “πλάκα” και από το sms που στέλνω για να πάω βόλτα το σκύλο, έχει η απάντηση: “ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ 6 ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΠΑΠΑΧΑΤΖΗΣ”].
Η έφοδος αφορά και στην πρόσληψη των πρακτικών εκ μέρους μας: μια παλινδρόμηση ανάμεσα στο “σοκ” για τα οποίο φροντίζει ο “λόγος”* της τηλεόρασης, και τον χαβαλέ στον οποίο αποστολή έχουν να συρρικνώνουν τη διαλεκτική αντιπαράθεση τα social media [οι “επικές ατάκες στο Twitter” κλπ.]
Στον αληθινό κόσμο τώρα, οι εκδηλώσεις εκτίμησης των Ευρωπαίων για την κυβερνητική αποτελεσματικότητα και για τον κύριο Τσιόδρα, θα μπορούσαν να αποφέρουν κάτι παραπάνω από συναισθηματική ικανοποίηση: να δώσουν την ιδέα σε κάποιους [αν δεν την έχουν ήδη], να “πουλήσουν” την εικόνα μιας χώρας που, μέσα από τεράστιες αντιξοότητες, τα βγάζει πέρα εκεί που κολοσσοί αποτυγχάνουν. Εν πάση περιπτώσει, ένα αφήγημα αντίθετο του “failed state” που μας καταδιώκει, δώδεκα χρόνια τώρα.
Αυτό είναι ένας ακόμα λόγος για να επιστρατεύσει κανείς καλοπιστία και φιλότιμο.
Κι αν είναι να καρπωθεί “πολιτικά οφέλη” η κυβέρνηση, so be it… Απ’ το να επωφεληθούν η Δούρου κι ο Πολάκης…

* Λόγος επιτελεστικός: δεν περιγράφει αλλά δημιουργεί / συμβάλλει στη δημιουργία του γεγονότος.
Ακραίο παράδειγμα επιτελεστικού λόγου: “Γεννηθήτω Φως”…
Αντίστοιχα, όταν το “μέσο” μιλά για “σοκ στην κοινωνία”, δεν αναφέρεται σε κάτι διαπιστωμένο ή διαπιστώσιμο, αλλά σε κάτι που προκαλεί, μιλώντας γι’ αυτό. Δίπλα στο “μένουμε σπίτι”, αυτό που “επιτελεί” ο λόγος των Homo Cabourakis / Stravelakis,  είναι η εξασφάλιση του ότι θα περάσει …καιρός μέχρι να επιστρέψουμε στις κλασικές μας διαχύσεις. Του χρόνου τέτοια εποχή, με την διακοσιετηρίδα, και αν…