Όπως γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις, οι της κυβέρνησης πέφτουν θύματα του λυσσαλέα επικοινωνιακού τρόπου με τον οποίο εκμεταλλεύτηκαν τις απώλειες ζωών την προηγούμενη φορά. Γιατί εδώ είναι φανερό ότι ο κανόνας που λειτούργησε δεν ήταν “πάνω απ’ όλα η ανθρώπινη ζωή” αλλά “πάση θυσία όχι νέο Μάτι”. Μήπως και πάθουμε αυτό που κάναμε στους άλλους.
Λέειο Γαβριήλ Ξανθόπουλος [ΕΘΝΟΣ] : «Το εργαλείο των εκκενώσεων χρησιμοποιήθηκε με έναν τρόπο, ο οποίος είναι δραματικός. Η οδηγία ήταν “κάντε εκκένωση” ώστε να μην υπάρχουν θύματα, αλλά και αν υπάρξουν η ευθύνη να ανήκει σε όσους δεν έφυγαν. Συμπέρασμα: αυτό θα έπρεπε να γίνεται όταν υπάρχει πραγματική ανάγκη. Εδώ όμως η φιλοσοφία και το κίνητρο για τον κάθε πυροσβέστη αξιωματικό είναι ότι μπορείς να υποστείς κριτική αν σου καεί κάποιος, αλλά δε θα υποστείς κριτική αν τσάμπα έκανες την εκκένωση. Όταν εκκενώνεις μετά χρειάζεται να φυλάξεις τα σπίτια. Δεν μπορείς να τα αφήσεις να καούν και όταν συμβεί αυτό αντί να κυνηγάς το μέτωπο, κυνηγάς τα σπίτια. Γίνεσαι ήρωας στα ΜΜΕ, αλλά αυτό που πληρώνεις είναι η ανικανότητα συνολικού σχεδιασμού και δράσης»

Πέραν τούτου, εντύπωση προκαλεί [αν και δεν θα ‘πρεπε] η ενορχηστρωμένη ερμηνεία της συμφοράς εκ μέρους των κομμάτων : τις φωτιές δεν τις βάζουν εμπρηστές, αλλά …η Κλιματική Αλλαγή.
Η οποία έτσι εισάγεται, όπως αρμόζει, με ένα τεράστιο ψέμα στον δημόσιο διάλογο, προοριζόμενη για το ρόλο του next big thing, μετά τα εμβόλια που είναι η μόνη λύση. Με τις ίδιες τακτικές : ωμά ψέματα στα μούτρα του “πολίτη”, συκοφαντήσεις / απειλές σε περίπτωση που αρνείται να τα καταπιεί, αλλά με μεγαλύτερη ένταση. Στο κάτω κάτω, τα περί Κλιματικής Αλλαγής συνιστούν την Βίβλο της σύγχρονης ‘Ε’πιστήμης [με τους κινδύνους από τις πανδημίες να αποτελούν ένα απλό κεφάλαιό της]. Και όποιος αρνείται τις ευθύνες του ως εκπρόσωπου του επικίνδυνου για τον πλανήτη είδους “homo sapiens” θα πρέπει να το ξανασκεφτεί.