Αν ήμασταν σίγουροι ότι θα υπάρξει ιστορία αυτής εδώ της περιόδου [κάθε στιγμή της οποίας βαφτίζεται ιστορία εν τη γενέσει”] θα λέγαμε ότι τα υποχρεωτικά self test για το σύνολο του πληθυσμού θα αποτελέσουν μια απ’ τις μελανότερες σελίδες της. Όχι μόνο για την αθλιότητα του μέτρου. Αλλά για την πλήρη και ασυζητητί συναίνεση του συνόλου του “πολιτικού”, “δημοσιογραφικού” και φυσικά “επιστημονικού” κόσμου σ’ αυτήν την αθλιότητα. Η συζήτηση στα τηλεοπτικά πάνελ από όπου παρελαύνουν οι πάντες, από εκπροσώπους επαγγελματικών ενώσεων μέχρι τον Γιάνη μ’ ένα να νι, μετά την απαραίτητη υμνωδία στα self tests που “έχουν μπει για τα καλά στη ζωή μας” αποτελώντας “ανεκτίμητο εργαλείο”, περιστρέφεται γύρω από ζητήματα όπως το …γιατί δεν παρέχονται δωρεάν τεστ και στους εργοδότες όπως στους εργαζόμενους, με τους πρώτους να υψώνουν φωνή απαιτώντας κι αυτοί το δικό τους. Στην απίθανη περίπτωση που θα διατυπωθεί μια υποψία ένστασης, ακολουθεί το αποστομωτικό κλισέ : “εντάξει, να το καταλάβω να έχει κανείς πρόβλημα με το εμβόλιο, αλλά …με το τεστ; τι τους πειράζει το τεστ;”
Η ανάγκη τήρησης των στοιχειωδών προσχημάτων εμποδίζει την εφαρμογή του παράνομου και αντισυνταγματικού μέτρου με κατ’ οίκον επισκέψεις των “υγειονομικών μονάδων” καθ’ άπασαν την επικράτεια. Προς το παρόν τουλάχιστον…
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Το μόνο που θα πετύχουν τα συγκεκριμένα τεστ εν μέσω “κορύφωσης της πανδημίας”, θα είναι περισσότερα καταγεγραμμένα “κρούσματα”, περισσότερες αναίτιες εισαγωγές, περισσότερες “διασωληνώσεις” υγιών και περισσότεροι θάνατοι “από κορωνοϊό” πραγματικών ασθενών εμφράγματος, καρκίνου, εγκεφαλικού κλπ που νοσηλεύονται σε ράντζα με λάθος θεραπεία. Επιμένω στην πρακτική διάσταση του ζητήματος, γιατί όπως θα έχεις καταλάβει, το θέμα των “δικαιωμάτων” δεν ενδιαφέρει πλέον κανένα.
Ακριβώς αυτή είναι η “πλάκα”. Εξ αρχής αυτό επιδιώκεται, μπορούμε να πούμε με σιγουριά πλέον και όχι απλώς να υποψιαζόμαστε: περισσότεροι ηλίθιοι κάνουν το τεστ, περισσότεροι τρέχουν στα νοσοκομεία χωρίς λόγο, με αποτέλεσμα την “συμφόρηση του συστήματος” …κοκ. Άκουγα τις προάλλες μια απο τις ειδικούς να λέει, κανονικά, τα εξής : “ο κορωνοϊός …χτυπάει πλεόν και τους 30ρηδες και τους 40ρηδες…τα νοσοομεία έχουν γεμίσει από τέτοιους. ΚΑΘΟΝΤΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΜΈΣΑ, αλλά αυτό δεν απαλλάσσει το σύστημα απ΄την υπερφόρτωση”.
Την οποία υπερφόρτωση, εις πείσμα των όσων λένε, πιστεύω ότι ΚΑΙ ΟΙ ΙΔΙΟΙ επιδιώκουν [και ούτως ή άλλως παραφουσκώνουν], όπως κάνουν μια ζωη με τα ίδια “συντεχνιακά” αιτήματα…
Πάντως το θέμα των “δικαιωμάτων”, ίσως επειδή είμαι ένας “παλαιάς κοπής ηλίθιος”, είναι που με κάνει έξω φρενών και μου είναι αδιανόητο να το ανεχτώ. Θεωρώ επίσης ότι, αν υπάρχει ενας τρόπος στοιχειωδώς συντεταγμένης αντίστασης, περνάει απαραίτητα μέσα απ’ αυτό.
Φοβάμαι ότι ο Κονδύλης είχε απόλυτο δίκιο ισχυριζόμενος ότι τα “δικαιώματα” ενδιαφέρουν το κοινό της μαζικής δημοκρατίας στο βαθμό που μεταφράζονται σε καταναλωτικές δυνατότητες. Αν μάλιστα το συνδυάσεις με τον αφορισμό του Τοκβίλ ότι “όποιος αναζητά στην ελευθερία κάτι περισσότερο από αυτή την ίδια, είναι γεννημένος για δούλος”, το ανησυχητικό συμπέρασμα “προκύπτει αβίαστα”..
Ο Τοκβίλ είναι άλλη μια περίπτωση τερατώδους διορατικότητας. Πέρα πάντως από την ορθότητα των διαπιστώσεων, επιμένω ότι ΑΝ μπορεί να υπάρξει ένας συντεταγμένος τρόπος αντίδρασης περνάει μέσα από καταγγελίες τέτοιου είδους παραβιάσεων. Η μεγαλύτερη πιθανότητα βέβαια είναι ότι δεν μπορεί να υπάρξει, οπότε …γαία πυρί μιχθήτω. Σεξ στις πυλωτές κλπ.
Σίγουρα πάντως έχεις δίκιο από την άποψη ότι το θέμα της καταπάτησης βασικών δικαιωμάτων είναι τουλάχιστον οφθαλμοφανές, ενώ την (αντι) επιστημονική πλευρά του θέματος οι περισσότεροι δεν είναι σε θέση να την κατανοήσουν. Παραδόξως μεγαλύτερη απήχηση έχουν στον κόσμο οι “συνωμοσιολογικές” θεωρίες, αλλά για όλους τους λάθος λόγους, αφού οι περισσότεροι τις χρησιμοποιούν ως δικαιολογία μιας παθητικής μοιρολατρίας ένεκα του ότι τοποθετούν το εχθρό σε απλησίαστο επίπεδο, χωρίς από την άλλη να είναι σε θέση να τον προσδιορίσουν.
Αυτή είναι ίσως η πιο καίρια και, μοιραία, η πιο δυσοίωνη επισήμανση : ότι το κόλπο με τις συνωμοσιολογικές θεωρίες τελικά στους περισσότερους λειτουργεί αρνητικά, κάνοντάς τους μοιρολάτρες. Αυτό αποτελεί ίσως και την εξήγηση του γιατί οι “συνωμοσιολογόγοι” αφήνονταν τόσα χρόνια ελεύθεροι να αλωνίζουν.
Από τη στιγμή που άρχισαν να αποτελούν, θεωρητικά τουλάχιστον, κίνδυνο [για το corono-reset] ξεκίνησε αφενός η ωμή λογοκρισία σε διάφορα επίπεδα και η …κριτική από συστημικούς δημοσιολόγους για τα social media που “έχουν γίνει φωλιές ρατσιστών και white supremacists”.