Η υπόθεση με την εισαγγελέα της δίκης Τοπαλούδη είναι μια χρήσιμη πηγή συμπερασμάτων.
Πρώτον για το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου όπως υπηρετείται, ή μάλλον διαμορφώνεται απ’ τα μέσα. Ο σαβουροπολτός των social media που διεκδικεί views & likes εκφέροντας “απόψεις” είναι η εικόνα μιας κοινωνίας, όχι και τόσο εικονικά εκφασισμένης.
Ταυτόχρονα, οι “δημοσιογράφοι” των mainstream media διατυπώνουν χωρίς αιδώ την γνώμη ότι …δεν είναι σωστό ένας πολιτικός [ο φερειπείν Σκέρτσος] να πηγαίνει κόντρα στο λαϊκό συναίσθημα, …συγκλονισμένο από την υπόθεση Τοπαλούδη.
Παρεμπιπτόντως, υπήρχε περίπτωση η μείζων αντιπολίτευση να χάσει την ευκαιρία για ένα νέο all time low, μη στηλιτεύοντας την …ωμή παρέμβαση στη δικαιοσύνη;
Η μιντιακή προπαγάνδα, αποφεύγονας το “αποφασίζομεν και διατάσσομεν” *, προτιμά την τακτική της γελοιογραφίας πλατωνικού διαλόγου. Το “μήνυμα” εκφέρεται σαν άποψη, επικρατούσα σε ένα είδος διαλεκτικής αντιπαράθεσης. Εννοείται ότι ο διάλογος διεξάγεται με fake δίπολα, και προδιαγεγραμμένη την επικράτησή του “μηνύματος”.
Στην περίπτωση της εισαγγελέως, το θέμα τίθεται έτσι: από δω η “ανθρωπιά”, από κει η “ψυχρή αντικειμενικότητα”, παραλλαγή του καθιερωμένου διαχωρισμού “λογικής” και “συναισθήματος”, γελοιωδέστατα εκτός πραγματικότητας a priori: “λογική” και “συναίσθημα” αδυνατούν να νοηθούν το ένα χωρίς το άλλο.
Οι spokesmen των media, σε σύμπνοια μ’ ένα κοινό που έχουν οι ίδιοι διαμορφώσει, παρουσιάζουν τον κο Σκέρτσο ως “ψυχρό τεχνοκράτη”. Ταυτόχρονα υπερασπίζονται την διεστραμμένα, εξόφθαλμα αμετροεπή εισαγγελέα: “εντάξει, μπορεί να ήταν …λίγο υπερβολική. Αλλά πως είναι δυνατόν, με μια υπόθεση όπως αυτή, να μη σε καταβάλει το συναίσθημα;”
Φράση που οδηγεί νομοτελειακά στην εξίσωση / εξ αρχής ζητούμενο : συναίσθημα = μελό, τόσο αξιοθρήνητα φτηνό, που η “Ελίφ” μπροστά του βλέπεται σαν σεξπιρική παράσταση.


* Η εγκατάλειψη των προσχημάτων, απ’ αφορμής κορωνοϊού, σημαίνει το πέρασμα στο τελικό στάδιο εκφασισμού της κοινωνίας [βλ. επόμενο post]