Στέφανος Κασσελάκης. Ποταπός. Πιο ποταπός δεν γίνεται.
5(Visited 145 times, 1 visits today)
OANNES
To singularity, οι πολιτικές του virtual, μέσα αντι-κοινωνικής δικτύωσης, η μουσική στην εποχή των ringtones…• Singularity, the politics of virtual, anti-social media, music in the age of ringtones…
Αnother brick on the wall …. Mια απ τα ιδια ο διορισμενος .. Εμετικα προβλεψιμα ολα ..
Πραγματικά δεν το πιστεύω ρε φίλε. Μα είναι δυνατόν με τέτοιες μαλακίες ο άνθρωπος να κάνει σουξέ? Το δικό του μυαλό ελέγχουν τελικά ή το δικό μας?
Mιλάμε τώρα για πολύ χαμηλού επιπέδου προεκλογική καμπάνια. Κι όμως. Μου θυμίζει κάτι τύπους που στο πρώτο ραντεβού κουβαλούσαν την κοπέλα στο σπίτι για να δούνε τσόντα. Κι έπιανε.
Ορθότατη παρομοίωση. Η οποία μπορεί να επεκταθεί στον εν γένει τρόπο συμπεριφοράς πολλών και διάφορων που θυμάμαι [τον έλεγες και …σεξιστικό, και εν πάση περιπτώσει μόνο έμπλεο σεβασμού προς τη γυναίκα δεν τον έλεγες] ο οποίος γινόταν δεκτός …με συγκατάβαση τουλάχιστον.
Το ανησυχητικότερο όλων είναι ο βαθμός στον οποίο περνάνε αυτά απαρατήρητα, ιδίως στα νεώτερα στρώματα, τα οποία άλλωστε αποτελούν την κύρια δύναμη υποστήριξης του ΣΚ [as in “ΣΚΑΤΑ” ας πούμε]. Μια μακρινή συγγενής μου, στα 80, με την οποία μίλαγα προηγουμένως, μου έλεγε για τον Κασσελάκη : “καλά τι έχουν πάθει όλοι μ’ αυτόν; Πρώτα απ’ όλα, δεν βλέπουνε το βλέμμα του; αυτός είναι βλαμμένος!” Και δώστου γέλιο. Μιλάμε τώρα για απόφοιτο δημοτικού, εξ επαρχίας, κάθε άλλο παρά προικισμένη με ακατέργαστη ευφυία or something. Μια “τυπική” εκπρόσωπος του είδους της.
Βγήκε ο απερίγραπτος Γιώργος Τσίπρας, αδελφός Αλέξη, και δήλωσε 1. Ότι δεν ξέρει τι ψήφισε ο αδελφός του και 2. Ότι ο ΣΚ έχει όλα τα προσόντα για ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ, εξ ου και υποστηρίζεται από τη νεαρότερη ηλικιακά μερίδα των ψηφοφόρων, που περιμένουν από αυτόν …να τα αλλάξει όλα!
Τι απαντάει κανείς σ’ αυτό; οι τύποι κατευθύνουν βάσει σχεδίου τη συζήτηση εκεί που δε χωράνε παρά άναρθες κραυγές και ξύλο. Ώστε να έχουν μετά να λένε.
Ακριβώς την ίδια αίσθηση έχω με την ηλικιωμένη συγγενή σου. Έφτασα μέχρι το σημείο να υποβάλω σήμερα τον εαυτό μου στο μαρτύριο του να παρακολουθήσω για δύο συνεχόμενα λεπτά τηλεοπτική συνέντευξη του λεγάμενου, μπας και διακρίνω την ασύγκριτη ευφυία, για την οποία μιλάνε οι θιασώτες του. Μήπως κάνω εγώ λάθος βρε αδερφέ. Όχι. Απολύτως τίποτα σε κανένα επίπεδο. Μένω άναυδος.
Θυμάμαι, όχι προ πολλών χρόνων, επιφανείς του “σοβαρού” lifestyle, άτομα σαν τον …Τσαγκαρουσιάνο ας πούμε, να μιλούν για επερχόμενη εποχή πολιτικοποίησης, “ξανά” της νεολαίας. Τότε δεν είχα καταλάβει που το είχαν δει αυτό [δια ποιας μαγείας δηλ. θα προέκυπτε], ούτε τι εννοούσαν.
Η κυριαρχία Κασσελάκη στο “πολιτικό” σκηνικό δίνει μια εξήγηση. Πολιτικοποίηση σήμερα είναι το είδος του ενδιαφέροντος για την πολιτική που δείχνει ο νεαρός οπαδός του εν λόγω.
Η μετατροπή του δημόσιου χώρου σε ιδιωτικό [απότοκο της μετατροπής του ιδιωτικού σε δημόσιο, με αιχμή του δόρατος τα σόσιαλ μίντια] οδηγεί σε πολλαπλές βιβλικού επιπέδου καταστροφές. Μια από αυτές είναι η αντικατάσταση του παραδοσιακού πολιτικού προσωπικού όπου Γης από ένα ανεξάντλητο στοκ “Κασσελάκηδων”.
Στην …κομβική φυσιογνωμία του “Προέδρου Biden” [πρώην employer του αριστερού ηγέτη] συναντούνται ο τελευταίος του προηγούμενου, και ο πρώτος του νέου είδους.
To περίεργο είναι ότι ακριβώς τον Biden μου θύμισε o Kasselakis την πρώτη φορά που τον είδα. Τα ίδια κενά λόγια, το ίδιο άδειο βλέμμα, μια αίσθηση ότι τα έχει χαμένα, ότι κάποιος του υποβάλλει τα λόγια του.. Τελικά δεν είναι ζήτημα ηλικίας. By the way I’d choose Chios over Tsagaroussianos anytime.
Ως προς τον Τσαγκαρουσιάνο είχα πάντα αλληλοσυγκρουόμενα “αισθήματα” : εκτίμηση για το [σημαντικό, ιδίως για δημοσιογράφο] λογοτεχνικό του τάλαντο, και αντιπάθεια για πολλές απόψεις του – μιλάω ήδη για τα ’90s, όχι για τώρα που το πράγμα έχει ξεφύγει. Επίσης και για την άγνοια + έλλειψη αισθητηρίου περί μουσικής, η οποία δεν τον εμπόδιζε φυσικά να εκφέρει άποψη για πολλά και διάφορα. Έχει διαβάσει πολύ πάντως, κι αυτό μπορεί κανείς να το εκτιμήσει.
Εδώ που έχει φτάσει το πράγμα δεν τίθεται καν θέμα σύγκρισης μεταξύ του είδους του ΣΧ και του ΣΤ. Εδώ οι “Μεγάλοι Παλαιοί” του ροκ έχουν ξεφτιλιστεί ένας προς έναν, ο ΣΤ στους δηθενιάρηδες της “Νέας Εποχής” απευθυνόταν πάντα.
Έχουν κάτι κοινό στο βλέμμα όντως. Ο Biden βέβαια στην ηλικία του Κασσελάκη – ουσιαστικά και μέχρι πριν από 10 χρόνια, ήταν ένας άλλος άνθρωπος. Αλλά και αυτό υποδηλώνει ότι έχει περάσει από “κατεργασία”.
Eν τω μεταξύ, μιλώντας για Biden, με μια πρόχειρη ματιά είδα ότι τα ελληνικά μίντια δεν αναφέρουν λέξη περί “έρευνας για απαγγελία κατηγοριών” [impeachment inquiry] που έχει ξεκινήσει το Κονγκρέσσο εναντίον του : τα στοιχεία για συμμετοχή στις “μπίζνες” του υιού – crackhead, τουτέστιν για τον χρηματισμό και του τότε αντιπροέδρου από ένα μικρό πλήθος χωρών, είναι ψιλοαμείλικτα. Ταυτόχρονα, η πλειονότητα σχεδόν των ίδιων των Democrats δηλώνει σε γκάλοπ ότι …δεν είναι καλή ιδέα να ξανακατέβη στις εκλογές.
Επαναλαμβάνω μονότονα, ότι και μόνο η παρουσία του JB στο συγκεκριμένο θώκο, θα έπρεπε να αρκεί για να στοιχειοθετήσει ότι ζούμε το “τέλος του πολιτισμού”.
Ένα από τα τελευταία πράγματα που είχα φανταστεί ήταν ότι θα συμπαθούσα, ότι θα συμπονούσα τέλος πάντων την …Έφη Αχτσιόγλου.
Το κανιβαλικό όργιο που γίνεται από τους Συριζαίους εναντίον της είναι πιο ανησυχητικό κι απ’ την λατρεία τους για τον Κασσελάκη.
Η φάση γενικά πάει προς Romero μεριά [The Crazies, Dawn Of The Dead etc].
To αυτό αισθάνομαι κι εγώ για την Αχτσιόγλου.. και το αντίθετο ακριβώς για τον Πολάκη!
Ίσως η μόνη ελπίδα ανατροπής(ποτέ δεν είναι αργά,όπως στις ταινίες)είναι να παρουσιαστεί-“μεταμορφωθεί” η Έφη σε “Wampyr Lesbo” καθιστάμενη έτσι η πλέον κατάλληλη και ικανή να αντιμετωπίσει τον “γιό του Δράκουλα”🙃…https://m.youtube.com/watch?v=Kk_B8Sv830A