Μετά την ιστορική δήλωση του Πρωθυπουργού περί “σωστής πλευράς της ιστορίας”, θα είχε ενδιαφέρον να τον ρωτήσει κάποιος, “σωστής σύμφωνα με ποιόν;”
Γιατί δεν νομίζω, ακόμα και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, να αναφερόταν σε ένα διαχρονικά αλάνθαστο ηθικό κριτήριο που μας καθοδηγεί να παίρνουμε το μέρος ενός απ’ τους εκάστοτε αντιπάλους. Το μόνο που νοείται εδώ είναι το συμφέρον της ίδιας της χώρας, και αυτό αχρηστεύει, ή έτσι θα έπρεπε, το θεατρικό εφέ της “σωστής πλευράς”.
Ο ισχυρισμός τώρα, βάσει αυτού του κριτηρίου, ότι οι επιλογές μας τα τελευταία “x” χρόνια ήταν πάντα στη σωστή πλευρά της ιστορίας, προϋποθέτει υπερβατική γνώση του τί θα συνέβαινε / συμβαίνει σε κάποιο εναλλακτικό σύμπαν, σε περίπτωση υιοθέτησης μιας άλλης.
Υπάρχουν βέβαια οι υποχρεώσεις της χώρας, τις οποίες είμαστε υποχρεωμένοι να εκπληρώνουμε. Εδώ η απάντηση θα μπορούσε να είναι ερωτηματικής φύσεως : τι ακριβώς διεκδικούμε, κάθε φορά, και τι έχουμε αποκομίσει, μένοντας στη “σωστή πλευρά της ιστορίας”, εκείνην δηλ. του ΝΑΤΟϊκού άξονα; Επίσης, ποιός, στο πλαίσιο αυτού θα μας βοηθήσει υπό συνθήκες ευρύτερης ανάφλεξης, με την φίλη και γείτονα να απειλεί εμάς, το Ισραήλ και την Κύπρο ως “βάση ανεφοδιασμού του”, και με απροσδιόριστες εκατοντάδες χιλιάδων μουσουλμάνων “μεταναστών” και “προσφύγων” εντός των τειχών […πεμπτοφαλαγγιτών σε οποιαδήποτε περίπτωση], η ροή των οποίων συνεχίζεται; – βλ. κάτω, ημερομηνία.