Να πω το κρίμα μου, αυτό στο οποίο εστιάζω κατ’ αρχήν, είναι ο βρωμερός αντίχειρας με το δαχτυλίδι.
Από κει και πέρα, ο Πατήρ Αθανάσιος, ξεκινώντας από την καταδίκη της “αρσενοκοιτίας” – η οποία απαντάται στα ιερά μας κείμενα, είτε το θέλουν κάποιοι είτε όχι – επιδεικνύει εντυπωσιακά αντιεπικοινωνιακή άγνοια κινδύνου, σαν να ζητάει ο ίδιος την απόλυσή του. Αυτά που λέει ωστόσο, δεν είναι πιο ακραία από τα λεγόμενα με το ελεύθερο (και επιβαλλόμενα με το έτσι θέλω) από το “στρατόπεδο” της gay κοινότητας.
Έχουμε αναφερθεί σ’ αυτά επανειλημμένα. Θυμίζουμε απλώς εδώ “το” επιχείρημα εναντίον των ιερών κειμένων : Εκφράζουν μια ξεπερασμένη, πατριαρχική, …ετεροκανονική προσέγγιση της ανθρώπινης σεξουαλικότητας.
Η συγκεκριμένη, πατριαρχική προσέγγιση δεν περιορίζεται στην ερωτική πτυχή : εκτείνεται σε όλες ανεξαιρέτως της ιδιωτικής / κοινωνικής ζωής, πίσω απ’ τις οποίες δεσπόζει η κυριαρχία του τοξικού αρσενικού. Το σχέδιο των σατανικών εγκεφάλων που κατευθύνουν το LGBTQ κίνημα εν αγνοία των μελών του, δεν αφορά σε κάποια σεξουαλική απελευθέρωση, αλλά στην ανατροπή της ισχύουσας κανονικότητας, όσων ελάχιστων απομένουν από αυτήν. Η εκστρατεία ενάντια στο παραδοσιακά “ισχυρό φύλο” δεν είναι παρά η προσπάθεια εκθήλυνσης, εξουδετέρωσης δηλ. του βασικού κινδύνου για το σχέδιό τους.
Η λέξη – κλειδί είναι “υπακοή”. Τυφλή υπακοή σε κελεύσματα που προφέρονται από “επιστημονικά” χείλη : απ’ τις μασκοφορίες, τα λοκντάουν και τα εμβόλια, μέχρι τον περιορισμό στην κατανάλωση νερού και ηλεκτρικού ρεύματος και, οσονούπω, την εντομοφαγία. Σε ό,τι αφορά στο θέμα μας, χαρακτηριστική είναι η “επαναστατική” παρότρυνση ατόμων (προ-)εφηβικής ηλικίας να διεκδικήσουν το δικαίωμα στην αλλαγή φύλου, και η νομική κατοχύρωση αυτού του τελευταίου σε πολιτείες των ΗΠΑ, με αποκλεισμό των γονέων απο τη διαδικασία.
Οι έφηβοι δεν έχουν δικαίωμα να καταναλώσουν αλκοόλ, να ψηφίσουν ή να οδηγήσουν αυτοκίνητο. Έχουν όμως δικαίωμα να ξεκινούν διαδικασία “φυλομετάβασης” (λες και, κατ’ αρχήν, μπορεί να υπάρξει κάτι τέτοιο) σε …ειδικά εξουσιοδοτημένα ιατρικά ιδρύματα, κρυφά από τους γονείς τους, με τη συγκατάθεση / καθοδήγηση κάποιων εκπαιδευτικών. Μπροστά σ’ αυτούς τους τελευταίους, ο Πατήρ Αθανάσιος μου φαίνεται Άγγελος Κυρίου.
ΥΓ. Οι ακραίες εκφράσεις αυτού του τελευταίου, ανόητες επί της ουσίας πέρα απ’ το επικοινωνιακόν του πράγματος, αποτελούν βούτυρο στο ψωμί της “κοινότητας”. Θα έπρεπε να εύχονται να συνεχίσει να διδάσκει.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Έτσι όπως τα κατάφεραν οι φωστήρες της πολιτικής ορθότητας, αποτελεσματική αντίδραση θα είναι δυστυχώς μόνο μια χοντροκομμένη αντίδραση. Εξισώνοντας τις φωνές του μέτρου και της λογικής με το φασισμό, άνοιξαν τελικά το δρόμο προς τον πραγματικό φασισμό.
Όντως. Αλλά δεν νομίζω ότι αποτελεί εκτράχυνση που συμβαίνει ερήμην τους. Πρόκειται για τακτικές με προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα. Οι χαμηλότερου IQ της κοινότητας δεν το ξέρουν φυσικά, όντας χρήσιμοι ηλίθιοι όσο και ο “πάτερ-Γυμνάσιος”. Αλλά επειδή εκ των πραγμάτων, σε επίπεδο “κοινωνικής δεξιότητας” (τη λες και “πουστιά” με την ευρύτερη έννοια) η “κοινότητα” διαθέτει IQ πάνω απ’ το μέσο όρο, τα πράγματα είναι σκούρα. Μπορώ πχ. να βεβαιώσω, επειδή τους έχω παρακολουθήσει, ότι οι βασικοί celebrities / spokesmen αυτής, Καπουτζίδης Σεργουλόπουλος, είναι έξυπνοι άνθρωποι, ο δεύτερος για την ακρίβεια ιδιαίτερα έξυπνος. Πολύ περισσότερο απ’ όσο χρειάζεται για να ξέρουν ότι αυτά που λένε δημόσια είναι παπαριές καμαρωτές. Κι όμως τα λένε, επιστρατεύοντας (με τον τρόπο που το κάνουν κάποιοι ηθοποιοί) προσωπικά βιώματα ώστε να ηχούν και να αισθάνονται, στιγμιαία, πειστικότεροι.
Σε υψηλότερο επίπεδο το (βιντεο!)παιχνίδι αναμφίβολα είναι στημένο. Το αν οι συγκεκριμένοι όμως είναι άμεσα ενεργούμενα του επιπέδου αυτού ή απλά το υπηρετούν εν αγνοία τους, δεν το γνωρίζω. Πάγια θέση μου πάντως είναι ότι το ατομικό IQ δεν παίζει κανένα ρόλο στη θέση που κατέχει ο καθένας πάνω στη σκακιέρα. Υπάρχουν τόσο ανόητες βασίλισσες όσο πανέξυπνα στρατιωτάκια. Μη σου πω κιόλας ότι στο συγκεκριμένο ζήτημα θεωρώ την εξυπνάδα μειονέκτημα, για τους ίδιους λόγους που η χελώνα κέρδισε τελικά τον αγώνα με το λαγό.
Εννοείται ότι επίγνωση του απώτερου σκοπού ελάχιστοι έχουν. Για κάποιον σαν τον Σεργουλόπουλο πχ., ίσως και σαν τον Καπουτζίδη, “ο σκοπός αγιάζει τα μέσα”. ‘Οπου σκοπός είναι το συμφέρον της “κοινότητας” : Θα πει και θα κάνει ό,τι μαλακία χρειάζεται, εν γνώσει του ότι είναι μαλακία, για να το εξυπηρετήσει.
Η γελοιότητα της υπόθεσης “LGBTQ+ κοινότητα”, συνοψίζεται στο θεωρητικό εξάμβλωμα της διαφοράς sex & gender identity, που επιτρέπει την αέναη μεταπήδηση / απεριόριστη κυκλοφορία σ’ ένα απέραντο τρελοκομείο “ταυτοτήτων”. Όπως έχεις πει, το πράγμα βαδίζει σιγά σιγά όντως προς το τέλος του. Θ αργήσει όμως να επέλθει αυτό, άσε που τα ερπετά θα τα δώσουν όλα βλέποντάς το να πλησιάζει. Μιλάμε για δις επενδύσεις των διαφόρων Soros, Rockefeller etc.
Παρεμπιπτόντως, στο πλαίσιο πάντα του ευρύτερου “αντιπατριαρχικού”, hooray for gay concept, 70 εκατ. Αμερικανοί ετοιμάζονται να ψηφίσουν το πιο ανίκανο και αστοιχείωτο άτομο που έχει διεκδικήσει ποτέ το προεδρικό αξίωμα, μόνο και μόνο γιατί (…δεν είναι ο Τραμπ, και γιατί) είναι γυναίκα.
Κατά τη γνώμη μου το timing είναι λιγάκι ακατάλληλο. Αν έβαζε υποψηφιότητα 2-3 χρόνια πριν, το γεγονός ότι πρόκειται για μαύρη γυναίκα θα ήταν οπωσδήποτε μεγάλο πλεονέκτημα. Τώρα που το πράγμα οδεύει στη δύση του, το ίδιο ακριβώς γεγονός θα συμβάλει πιθανότατα σε μια νίκη του Τραμπ. Για μένα πάντως δεν είναι θέμα προσωπικών ικανοτήτων. Απλά μια – μετριοπαθής έστω – κυβέρνηση “αριστερών” ευαισθησιών είναι στη συγκεκριμένη συγκυρία εκτός τόπου και χρόνου.
Σε γενικές γραμμές, όντως δεν είναι τόσο θέμα προσωπικών ικανοτήτων. Αλλά σε όλα υπάρχουν όρια. Δεν μπορείς να βάλεις ένα νάνο να παίζει μπάσκετ, όσο “large” κι αν είσαι. Και εδώ συμβαίνει αυτό ακριβώς.
Συνέβαινε ήδη, και εξακολουθεί, με τον (still President!) Joe Biden. Το ότι ο εν λόγω είναι πρόεδρος των ΗΠΑ αποτελεί “μάθημα” για τον (παγκόσμιο) πολίτη για το τι είναι, ή τι μπορεί να είναι η εξουσία : απλή εικόνα, με τις αποφάσεις να παίρνονται απ’ τα παρασκήνια.
Αυτό που εννοώ είναι ότι, με δεδομένο ότι “δεν είναι θέμα ικανοτήτων”, η αλογομούρα δεν πληροί καν τις προϋποθέσεις μιας αποδεκτής εικόνας.
Ο κατεστραμμένος Biden θα ήταν, υποτίθεται, προάγγελός αυτής. Η ανικανότητά της όμως, αν και “νέα” & “mentally fit”, είναι τουλάχιστον ίδια με εκείνου, ως εκ τούτου ακόμα πιο απαστράπτουσα.
Φαντάσου ότι η Washington Post, από τα κλασικά προπύργια των Democrats, ανακοίνωσε χτες ότι δεν θα υποστηρίξει κανέναν υποψήφιο – 200.000 subscribers έχουν ήδη εγκαταλείψει την εφημερίδα.
Όπως και νάχει όμως, τα παραπάνω είναι τελικά δευτερεύοντα στο ζήτημα της επανεκλογής του Τραμπ, η οποία για μένα είναι πλέον φανερά ενορχηστρωμένη από πολλούς και διάφορους “παράγοντες”.
Ως προς τους ενορχηστρωτές του Trump: Συμφωνώ και επαυξάνω. Δεν είναι πλέον ο άπειρος (μη) πολιτικός, που ονειρεύεται να καθαρίσει τον Βάλτο.
Δεν παύει πάντως στα δικά μου μάτα να καλύπτει το βασικό ζητούμενο, κι αυτό είναι “το μη χείρον βέλτιστον”. Οι περί την Kamala συνεχίζουν, δίχως σημεία εξάντλησης, τα ίδια woke ξεράσματα.
Δυστυχώς δεν συμμερίζομαι τη – συγκρατημένη έστω – αισιοδοξία σου. Ο τρόπος μάλιστα με τον οποίο έγινε η μεταστροφή τους είναι από μόνος του περίεργος. Εκεί που όλοι ασχολούνταν με τη Χάρις, ξαφνικά μετά τη δεύτερη “απόπειρα” σύσσωμα τα μέσα την εξαφανίζουν από το προσκήνιο και από τότε ασχολούνται 24/7 με τον Τραμπ σα να μην υπάρχει άλλος υποψήφιος. Ποτέ δεν έχω ξαναδεί κάτι παρόμοιο. Κάποιοι χρειάζονται τον Τραμπ για τα σκοτεινά σχέδιά τους και τον χρειάζονται ΤΩΡΑ.
Δεν νομίζω να έχει εξαφανιστεί απ’ το προσκήνιο. Προς το συμφέρον της θα ήταν κάτι τέτοιο, αλλά αυτή εκεί. Μετά από ένα διάστημα σωπής έκανε δυναμικό come back. Συνεντεύξεις σε prime time εκπομπές, δηλώσεις, etc etc και κάθε φορά η δημοτικότητά της πέφτει ακόμα περισσότερο. Είναι γεγονός ότι μετά τη δεύτερη απόπειρα εναντίον του Τραμπάκουλα ο εν λόγω φαίνεται ασταμάτητος. Αλλά αυτό θα έπρεπε να συμβαίνει ούτως ή άλλως, χωρίς τέτοιου είδους βοήθεια.
Τώρα, ως προς το Ισραήλ που (εννοείς υποθέτω ότι) τον χρειάζεται για τα σχέδιά του, συμφωνώ. Είναι γνωστό ότι είναι υπηρέτης των συγκεκριμένων συμφερόντων, ελπίζω να φανεί λιγότερο εξυπηρετικός απ’ όσο τον θέλουν.
Δε νομίζω πως είναι μόνο το Ισραήλ. Υπάρχουν τεράστια οικονομικά και πολιτικά διεθνή συμφέροντα, τα οποία πιθανότατα αισθάνονται ότι μια “filler” (γιατί αποκλείεται να ήταν κάτι περισσότερο) προεδρία Χάρις θα καθυστερούσε την πραγμάτωση των μεγαλόπνοων σχεδίων τους. Ας είναι, θα μου πεις, αρκεί τα σχέδιά τους να συμβαδίζουν με τα δικά μας τα καλά και συμφέροντα. Στο κάτω κάτω έχει ξαναγίνει. Θα ήθελα κι εγώ φυσικά να ελπίζω σε μια τέτοια εκδοχή. Απλά μετά το 2020 τα πράγματα πηγαίνουν συνεχώς από το κακό στο χειρότερο. Even if and especially when για λίγο δείχνουν ότι πάνε να βελτιωθούν.