Για πρώτη φορά τίθεται στη δημόσια διαβούλευση ζήτημα συντεχνιακών συμφερόντων πίσω από τις αποφάσεις της “συμβουλευτικής” [με δικτατορικές αξιώσεις] επιτροπής λοιμωξιολόγων & επιδημιολόγων. Η αφορμή είναι το αποκλειστικό δικαίωμα των δερματολόγων να πραγματοποιούν αισθητικού τύπου “ιατρικές πράξεις”, στερώντας την πελατεία των κέντρων αισθητικής. Δεν χρειάζεται ανάλυση για το αν θα ‘πρεπε να ανοίξουν τα τελευταία, ούτε συζήτηση περί το αν έχει δίκιο ο Γεωργιάδης [φυσικά και έχει]. Αυτό που ενδιαφέρει είναι, ως συνήθως, η μεγάλη εικόνα πίσω απ’ το γεγονός : ο λόγος δηλ. για τον οποίο η χορεία των “ειδικών” ωρύεται ενάντια στην απόφαση της κυβέρνησης να ψευτο-ανοίξει έστω κάποιες δραστηριότητες.
Δεν μπορεί να είναι άλλος απ’ την γνωστή από ένα αιώνα τουλόχιστον, περίεργα και ύποπτα “λησμονημένη” τον τελευταίο χρόνο, σχέση των γιατρών με τις φαρμακευτικές.
Με κυβερνήσεις και media να καλλιεργούν συστηματικά τον τρόμο για τον ιό αφενός, και την “μοναδική ελπίδα, που είναι το εμβόλιο” αφετέρου, οι φαρμακευτικές αναμένεται να διπλασιάσουν, τουλάχιστον, τον τζίρο τους. Μιλάμε για τρελά δισεκατομμύρια, και αυτό από μόνο του αρκεί ως “κίνητρο” για την συμμετοχή σε ένα ευρύτερο σχέδιο αποσταθεροποίησης της κανονικότητας προς χάριν μιας “νέας”.
Με τη φαρμακευτική να λειτουργεί ως οιονεί προστάτης του ασκούντος το ιατρικό επάγγελμα, και με την προοπτική διπλασιασμού του πλούτου της, πόση “καχυποψία” χρειάζεται για να αντιληφθεί κανείς το [όχι ακριβώς] έμμεσο συμφέρον του προστατευόμενου ; πλουσιότερος πάτρωνας = πιο γενναιόδωρος πάτρωνας, όταν μάλιστα έχει λόγους να σε ευγνωμονεί για τον πολλαπλασιασμό του πλούτου του.