Η συζήτηση [βλ. βίντεο] διεξάγεται στο χώρο του αδιανόητου. Μιλάμε για κυβέρνηση που όχι απλώς πίεζε και απειλούσε τον κοσμάκη για να εμβολιαστεί, αλλά επέβαλε πρόστιμο στους ηλικιωμένους που δεν το έκαναν, με το ιατρικό προσωπικό στο ακαταδίωκτο. Πιθανές παρενέργειες δεν ανακοινώνταν στον προσερχόμενο για εμβολιασμό. Άδειες εξαίρεσης δίνονταν μόνο κατόπιν εξετάσεως από ειδική επιτροπή, σκανδαλωδώς φειδωλή στη χορήγησή τους, και όχι με …άδεια απ’ τον οικογενειακό γιατρό.
Άσε που [το επισημαίνει ακόμα και ο Χασαπόπουλος] η διαταγή ήταν, έτσι απλά, “μπείτε στην ουρά και εμβολιαστείτε”…
Στην εύλογη παρατήρηση “οι άνθρωποι δεν ντρέπονται καθόλου”, υπάρχει μια επίσης εύλογη, δυστυχώς, απάντηση : να ντραπούν ποιόν;
(Visited 207 times, 1 visits today)
Κοίτα, η εναλλακτική θα ήταν όλοι αυτοί να βγουν μπροστά σε οχτώ δισεκατομμύρια κόσμο και να πουν: ζητάμε συγγνώμη, κάναμε λάθος. Οπότε..😇😁
Εντάξει δε ζητήσαμε κιόλας να ομολογήσουν ότι μας εξαπάτησαν, αφενός μεν γιατί αυτά τα πράγματα δεν τα λέει κανένας, αφετέρου δε γιατί.. το ίδιο ακριβώς κάνουν και τώρα!
Τα όντα έχουν διαβεί προ πολλού τον Ρουβίκωνα. Επιστροφή γι’ αυτούς δεν υπάρχει, θα το πάνε μέχρι τέλους.
Αυτή η άκαμπτη αποφασιστικότητα του “ενόχου” στο στιλ της κυρα-Ματίνας υποδηλώνει αυτό ακριβώς.
Εν τω μεταξύ δεν μπορώ να μη σκέφτομαι ότι όλο και κάτι παραπάνω θα μπορούσε να κάνει κάποιος για όλα αυτά απ’ το να “λέει” και να “γράφει”. Εννοώ μια πιο ουσιαστική μορφή αντίδρασης. Αλλά ΤΙ;
Κάτι έχω υπαινιχθεί.. απροκάλυπτα σε παλαιότερη (προ τριετίας..) κρίσιμη συγκυρία, δεν γίνεται όμως να το επαναλάβω εν έτει 2023, γιατί ο Μεγάλος Αδελφός παρακολουθεί. Άσε που είμαστε πλέον γέροι για τέτοια πράγματα και οι νέοι δεν πολυκαταλαβαίνουν για τι ακριβώς μιλάμε. Κρίμα μόνο που αυτά σπαταλήθηκαν άδικα στη δεκαετία του 80, η οποία σήμερα φαντάζει σχεδόν ουτοπική. Για εκλογές και ψήφους ούτε κουβέντα, η TINA (There Is No Alternative) της Θάτσερ διατηρεί την ισχύ της περισσότερο από ποτέ.
Εννοείται ότι κατάλαβα τι εννοείς. Το πρόβλημα είναι ότι απαιτείται, συν τοις άλλοις, γνώση επιπέδου tech wiz, η οποία δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί κατ’ αρχήν, στην εποχή μας, να συνυπάρξει με μια πολιτική συνείδηση όπως αυτή που …επίσης απαιτείται.
Low-tech is the way to go.
Sure, αλλά αυτό ισχύει για το άμεσα πρακτικό σκέλος. Από κει και πέρα χρειάζεται mean business γνώση για να έχεις φυλαγμένα τα νώτα σου.
Δυστυχώς έχεις απόλυτο δίκιο. Και δεν είναι μόνο τα νώτα..
Αργά ή γρήγορα πάντως θα επικρατήσει πιθανότατα η ακροδεξιά στην Ευρώπη. Τι θα γίνει από κει και μετά είναι δύσκολο να προβλέψει κανείς. Τα προβλήματα είναι υπερβολικά μεγάλα για να λυθούν με πολιτισμένο τρόπο. Το σίγουρο είναι ότι δημοκρατία με την έννοια που υπήρξε για παράδειγμα στη δεκαετία του 90 δεν πρόκειται να ξαναδούμε στους επόμενους.. αιώνες. Βασικά επρόκειτο για σπάνια ιστορική συγκυρία που είναι απίθανο να επαναληφθεί.
Συμφωνώ απολύτως. Δεν πιστεύω άλλωστε ότι υπάρχει περίπτωση μια αληθινά ακραία δεξιά / αριστερή κυβέρνηση [όπως τις “ξέρουμε” απ’ τα βιβλία] να έρθει, ή να παραμείνει για πολύ στα πράγματα. Στον αληθινό κόσμο δεν μπορεί να υπάρξει εξουσία μη συναρτώμενη με “συμφέροντα” – στο κάτω κάτω, ακόμα και για τον Χίτλερ, τον “ultimate ακροδεξιό ηγέτη” αυτό δεν είναι το επίσημο αφήγημα; [by the way, νομίζω ότι γι’ αυτόν ίσχυε στον μικρότερο δυνατό βαθμό]. Ως προς τη σχέση των μπολσεβίκων με τις αμερικανικές τράπεζες, ας πούμε, το βιβλίο του Anthony Sutton WALL STREET AND THE BOLSHEVIK REVOLUTION κονιορτοποιεί με ντοκουμέντα τα όποια “αναιρετικά” αυτής επιχειρήματα.
Τα ερπετά, όταν θα δουν και θα αποϊδούν ότι δουλειά δεν γίνεται με την “παγκοσμιοποίηση”, θα αναδιπλωθούν / πλευρίσουν / “προσλάβουν” μια σειρά πατριωτικών κυβερνήσεων, οι οποίες θα καταλήξουν να εκτελούν χορογραφημένες [στο μέτρο του δυνατού] κινήσεις. Όσο για τα ψηφιακά συστήματα παρακολούθησης, συλλογής δεδομένων, “πρόβλεψης αντιδράσεων” κοκ, όπως έλεγα και τις προάλλες, δεν βλέπω για ποιο λόγο δεν θα τα εφάρμοζαν μια χαρά οι εν λόγω κυβερνήσεις στους υπηκόους τους. Ούτως ή άλλως από εθνικές κυβερνήσεις προέκυψαν in the first place.
Αυτό είναι το πιθανότερο σενάριο, που και πάλι όμως δεν είναι βιώσιμο. Το μεγαλύτερο πρόβλημα στην από δώ μεριά είναι ότι δεν υπάρχουν ηγέτες επιπέδου Xi/Πούτιν που να βλέπουν εκατό χρόνια μπροστά.. χωρίς να τα κάνουν πάνω τους. Και μόνο το γεγονός ότι τα ερπετά θεωρούν τη στοχευμένη μεταβολή του κλίματος του πλανήτη – και όχι μόνο του δικού μας! – ως την πλέον ενδεδειγμένη και πρακτική μορφή προετοιμασίας για το μέλλον, αποτελεί σημάδι έσχατης παρακμής.
Δυστυχώς όταν αναφέρομαι σε μελλοντικές, χορογραφημένες pseudo-πατριωτικές κυβερνήσεις, δεν μιλάω για Πούτιν και Xi, αλλά για Κασιδιάρηδες και Κρανιδιώτες. Με αντίπαλο δέος …Κασσελάκηδες. 😸
Μιας και ανέφερες τον τελευταίο.. νάναι καλά το παιδί να μοιράζει παντού και πάντα γέλιο, αισιοδοξία και χαρά. Gay μιλάμε όνομα και πράμα!😄
Ως προς τον Κασσελάκη, ναι είναι σε τέτοιο βαθμό comedian που αδυνατείς να τον αντιπαθήσεις. Πιστεύω ότι έχει αρκετά χαμηλό IQ, ελάχιστα πάνω από το μέσο όρο και αν, ας πούμε. Για να μη μιλήσουμε για τις εγκυκλοπαιδικές κλπ. γνώσεις του ανδρός.
Βασικά μέσο IQ έχει μόνο σε σχέση με αυτούς που τον ψήφισαν. Μπροστά του ο ΓΑΠ δικαιώνει πανηγυρικά τον τίτλο του μεγάλου στοχαστή!
ΓΑΠ θεός μπροστά σ’ αυτόν εδώ. Οπότε, νομοτελειακά, ας περιμένουμε και τη στιγμή πρώτα ο Θεός που θα νοσταλγούμε τον …Κασσελάκη σε σύγκριση κι εγώ δεν ξέρω με ποιόν!
Ως προς την κλιματική αλλαγή, το πράγμα είναι σε τέτοιο βαθμό απάτη, όπως μπορεί να δει κανείς μπαίνοντας στις λεπτομέρειες, που είμαι 878% σίγουρος ότι επιτελείς όπως οι Al Gore και John Kerry, ακόμα και η …Greta Thunberg δεν έχουν αυταπάτες. Μιλάμε για cold blooded killers : όλο αυτό έχει να κάνει με τρομοκρατία, έλεγχο, “reset” οικονομιών και ανελέητη φορολόγηση. Σε πρακτικά συνεδριάσεων οργανισμών από το CFR μέχρι το Club Of Rome …and more, το πράγμα διατυπώνεται ευθαρσώς, ως πρόταση, η οποία προφανώς έχει έκτοτε [the ’60s and the ’70s] υιοθετηθεί και διεξοδικά μελετηθεί : ο πιο αποτελεσματικός τρόπος άσκησης οικουμενικού ελέγχου είναι η επίκληση πανδημιών, πλανητικών καταστροφών, κοκ.
Μιλάμε για non human entities, οι οποίες μη έχοντας κάτι καλύτερο να κάνουν, κάθονται και σχεδιάζουν επί χάρτου το μέλλον “της ανθρωπότητας” με γνώμονα αποκλειστικά τη μεγιστοποίηση του δικού τους ελέγχου.
Να πω την αμαρτία μου, προτιμώ αυτό το σενάριο από την πιθανότητα να παίρνουν το θέμα στα σοβαρά. Γιατί στην πρώτη περίπτωση τουλάχιστον υπάρχει μια λογική, έστω και διεστραμμένη, που σημαίνει ότι ξέρουν πότε να σταματήσουν, όπως έκαναν με τον κορωνοϊό. Στη δεύτερη περίπτωση όμως δεν υπάρχει καμία και δεν θα ησυχάσουν προτού φουντάρουμε όλοι μαζί στον γκρεμό.
Κι εγώ το προτιμώ. Επί της ουσίας το ερώτημα είναι παρεμφερές με το “ποιο είναι προτιμότερο, να υπάρχει Θεός ή όχι”. Σε ότι με αφορά προτιμώ “όλα αυτά”, ακόμα και τα χειρότερά τους, να έχουν ως πηγή κάποια έλλογη διάνοια/βούληση από το να αποτελούν αποτέλεσμα τυχαιότητας.
Βασικά το ζήτημα είναι να υπάρχει.. ανταγωνισμός. Οι σκοποί και οι ενέργειες μιας και μοναδικής κοσμικής διάνοιας – οσοδήποτε πάνσοφης και παντοδύναμης – δεν διαφέρουν σε τίποτε από την απόλυτη τυχαιότητα χωρίς τη διορθωτική δύναμη της εξωτερικής τριβής. Αυτός εξάλλου είναι και ο λόγος που τα πιο αλλόκοτα πράγματα μας φαίνονται στα όνειρα λογικά: είμαστε μόνοι στον κόσμο μας χωρίς εναλλακτική άποψη και χωρίς κανένα να μας διορθώσει.
[Sorry, σοβαρή κοινωνική υποχρέωση].
Δεν είμαι σίγουρος για το ότι οι σκοποί και οι ενέργειες μιας πάνσοφης διάνοιας δεν διαφέρουν από την τυχαιότητα – στο πλαίσιο αυτής της τελευταίας κόσμοι γενιούνται και πεθαίνουν εν είδει πειραμάτων με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το περιεχόμενό τους. Η “ελπίδα” στην πρώτη περίπτωση συνίσταται στην επικοινωνία και επηρεασμό της “διάνοιας” προς όφελός σου [όσο απλοϊκό και αν ακούγεται, αποτελεί τη βάση όλων των θρησκειών ανεξαιρέτως]. Τίποτα δεν εγγυάται, needless to say, ότι απώτερος σκοπός της “πάνσοφης διάνοιας” δεν είναι η κατανάλωσή σου.
Αλλά ούτε μια κατάσταση τριβής και ανταγωνισμού δεν εγγυάται ότι το συμφέρον σου βρίσκεται σε μια απο τις δυο [τρεις, οσεσδήποτε] πλευρές – οι “υπεροντότητες” θα μπορούσαν κάλλιστα να πολεμούν με λύσσα για το ποια θα σε καταναλώσει.
Η παρατήρηση περί λογικότητας των αλλόκοτων ονείρων μου φαίνεται ευφυέστατη. Πάντως και εκεί ακόμα, ο “μοναχικός εαυτός”, είναι a priori διασπασμένος [δεν το πάω στο φιλοσοφικό] ανάμεσα σε διαφορετικού τύπου επιθυμίες και φόβους, και η σύγκρουση ανάμεσά τους αποτελεί την κινητήρια δύναμη των [περισσότερων] ονείρων. Η λογική μπορεί να οργιάζει εξομοιωμένη με τη φαντασία [ούτως ή άλλως πάντα θεωρούσα ότι η “τρελή” και καλά φαντασία είναι ένα είδος υπερβατικής λογικής] αλλά η “ένταση” παραμένει.
Εννοείται ότι δεν επιμένω, σιγά μην είμαι σε θέση να εκφέρω σοβαρή άποψη για τέτοια ζητήματα. Είναι απλώς μια ιδέα που έχω από παλιά. Εκ των υστέρων μάλιστα μου θυμίζει το “πόλεμος πατήρ πάντων” και το “αιών παίς εστι παίζων πεσσεύων” του Ηράκλειτου. Για τα όνειρα επιμένω πάντως ότι αποτελούν το κλειδί για όλα τα μεγάλα ερωτήματα. Δυστυχώς κανένας δεν φαίνεται να ξέρει πού βρίσκεται ή αν υπάρχει καν η κλειδαριά..
Καλά, κι εγώ σιγά μην έχω ίχνος βεβαιότητας για τέτοια ζητήματα. Ουδόλως θα απέκλεια αύριο κιόλας αυτά που μόλις έγραψα να μου φαίνονται ανοησίες.
Ως προς τα όνειρα συμφωνώ απολύτως. Θα είχε νόημα να κάτσει κανείς να καταγράψει κάποια “σημαντικά” όνειρά του [προσωπικά θυμάμαι διάφορα από 10 χρόνων or something] μήπως και μέσα ακριβώς από τη διαδικασία γραψίματος και ανάγνωσης αρχίσει να διακρίνεται κάποιο pattern. Γενικά όταν ένα πρόβλημα μου φαίνεται άλυτο, κάθομαι και το γράφω στο χαρτί. Το πράγμα συχνά ξελαμπικάρει και η λύση προκύπτει εκ του μη όντος.
Το ίδιο έγινε πάνω κάτω και με τα δικά μας ερπετά. Όταν εξέλιπε δηλαδή το σοβιετικό δέος, τα σχέδιά τους άρχισαν σιγά σιγά να ολισθαίνουν προς το χώρο του παραλόγου. Τώρα που έχουν όλο τον υπόλοιπο κόσμο εναντίον τους, υπάρχει μια μικροσκοπική ελπίδα να συνέλθουν από το λήθαργο, αν και το πιθανότερο είναι ότι μέχρι τότε δεν θα τους υπολογίζει κανένας.
Εν τω μεταξύ και ο Οκτώβριος βρίθει κυριολεκτικά συνθετών, ιδίως κλασικών, αλλά και από άλλα είδη. Στην αρχή μου είχε έρθει να βάλω τον κυρ-Lennon, αλλά είναι λίγο too much τρεις μήνες μετά τον κυρ-Μακάρτνεϋ, οπότε [ημίθεος] Domenico Scarlatti it is – και ας είναι …ήκιστα εμπορική επιλογή. Εν τω μεταξύ έχω φάει ήττα με τη μικρή επισκεψιμότητα ενός από τα καλύτερα μουσικά posts που έχω ανεβάσει ever, αυτού του Purcell, ως εκ τούτου …”αργώ” σήμερα.
Μου φαίνεται ότι περισσότερο η γενική δομή των ονείρων αποτελεί το κλειδί παρά το συγκεκριμένο περιεχόμενο. Σε άλλους τα όνειρα κρατάνε το ρόλο του ψυχαναλυτή, σε άλλους του μπαμπούλα, σε άλλους του μαγικού καπέλου, σε άλλους του μαντείου των Δελφών – πράγμα που με τη σειρά του αποτελεί ένα ενδιαφέρον δομικό στοιχείο. Στο ζήτημα του περιεχομένου παρεμπιπτόντως δεν περιφρονώ καθόλου τους ονειροκρίτες, έστω και σαν ένα ελάχιστο κοινό παρονομαστή. Από την άλλη όμως αναρωτιέμαι μήπως υπάρχει σοβαρός λόγος που “φύσις κρύπτεσθαι φιλεί” και μήπως κάποια πράγματα είναι καλύτερα να μην τα πολυσκαλίζουμε. Μήπως η επιστήμη, για την οποία τόσο υπερηφανευόμαστε, δεν είναι τελικά μια παγίδα, κάτι αντίστοιχο με το μήλο της Εδέμ, που θα μας οδηγήσει τελικά στο χαμό.
Αυτό το τελευταίο ειδικά ήταν ένα από τα βασικά arguments με τα οποία “σκοτωνόμουνα” από μικρός με τους φαν της χύδην ψυχανάλυσης : ακόμα κι αν υποτεθεί ότι η όλη διαδικασία δεν είναι αέρας κοπανιστός …μήπως υπήρχε λόγος σοβαρός που ο υποτιθέμενος “αληθινός” εαυτός μας κρατιόταν κρυφός επί αιώνες και millennia;
Εντωμεταξύ, με δεδομένη την κάθε άλλο παρά ουδέτερη ηθικά στάση των ψυχολογοψυχίατρων απέναντι στα αντικείμενα της “μελέτης” τους, σ’ αυτούς περισσότερο θα ταίριαζε το όνομα “ιατροδικαστής” παρά σ’ εκείνους που το έχουν.
👍👌😁