Μόλις επέστρεψα από κάτι ψώνια που είχα αφήσει για τη “δύσκολη” μέρα Παρασκευή, ώστε να έχω μια εικόνα της κατάστασης.
Μιλάμε για …”καύσωνα”, όχι παίξε-γέλασε.
Πιο εντυπωσιακά απ’ όλα ήταν τα πρόσωπα κάποιων ανθρώπων που κινούνταν στην, καθόλα ευχάριστη, καλοκαιρινή ατμόσφαιρα : οι εκφράσεις τους κυμαίνονταν απ’ την απλώς ανήσυχη έως την …μαρτυρική, γι’ αυτό που θεωρούσαν πως συνέβαινε. Άρχισα να σκέφτομαι το βαθμό επιτυχίας της συγκεκριμένης ψυχολογικής επιχείρησης [psyop] : αν κάποιοι κατάφεραν να πείσουν τον “πολίτη” ότι πρέπει να περπατά – μόνος στο δρόμο – ή να οδηγεί – μόνος στο αυτοκίνητο – φορώντας μάσκα, προς αποφυγή ενός ιού “φονικού” για ηλικιωμένους με υποκείμενα νοσήματα, ποια είναι η δυσκολία να τον πείσουν ότι αυτή τη στιγμή …ψήνεται στη ζέστη; Παρεμπιπτόντως, δεν έχω ακούσει κάποια προειδοποίηση προς τους “πολίτες” οι οποίοι υπό συνθήκες “καύσωνα” …επιμένουν στη μάσκα [είδα κάμποσους τέτοιους].
Σε εποχές που δείχνουν σήμερα ειδυλλιακές, η ιστορία ξαναγραφόταν από απόσταση ασφαλείας. Ο “ιστορικός” / “ερευνητής δημοσιογράφος” κοκ. περίμενε να περάσουν κάποια χρόνια, ώστε με εξασθενημένη τη συλλογική μνήμη, να αφεθεί απερίσπαστος στο συγγραφικό του έργο : μετατροπή του χτες σε εργαλείο διαμόρφωσης του σήμερα, προς όφελος του πολιτικού προστάτη του.
Στην εποχή των χρυσόψαρων, η απόσταση ασφαλείας συρρικνώνεται σε μέρες. Όπως μπορεί κανείς να δει [screen shot – Ημερησία], το ότι πέραν αυτής εδώ, είχαμε καύσωνα και την προηγούμενη εβδομάδα αποτελεί πλέον …ιστορικό γεγονός, μη επιδεκτικό αμφισβήτησης.