Στον αγώνα της ενημέρωσης
[Τα περί “σοβαρότητας” του ατυχήματος είναι, εννοείται, ασόβαρα. Το event είναι απαθανατισμένο σε βίντεο. Θα συνιστούσα την παρακολούθησή του σε ταχύτητα 0.25, για την καλύτερη εμπέδωση της χορευτικής εισαγωγής].
5
(Visited 119 times, 1 visits today)
Τη μάτιασαν την κοπέλα! Εντωμεταξύ το έψαξα λίγο να θυμηθώ την παιδική μου ηλικία και διαπίστωσα ότι μια εποχή έκανε καριέρα στην Ιαπωνία! Η αλήθεια είναι ότι έφερνε λίγο σε anime τόσο από φωνή όσο και από εμφάνιση.
Νομίζω ότι το ον έχει ένα είδος αίσθησης του χιούμορ και σίγουρα μεγαλύτερη ευφυία απ’ αυτή που αφήνουν να εννοηθεί τα πραγματάκια που “ευτύχησε” να τραγουδήσει.
Για όποιους – όπως εγώ θέλοντας και μη – έχουν στο μυαλό τους μια εικόνα της εξέλιξης των μουσικών πραγμάτων στην Ελλάδα και στον κόσμο τις τελευταίες δεκαετίες, η διαλεύκανση των κοινωνικοπολιτικών εξελίξεων γίνεται σχετικά εύκολη υπόθεση.
Απλώς, το διαρκείας δευτερολέπτου στιγμιότυπο του “χορού” στην αρχή και ο υπερβατικός τρόπος με τον οποίο οδηγεί στην πτώση, είναι από τα πιο αστεία πράγματα που έχω δει καιρό [ιδίως σε slow motion]. Πάντα με ενθουσίαζε …Ιζνογκουντικώ τω τρόπω το φαινόμενο της πτώσης, και πάντα έκανα πλάκα με το “σοκ” που προκαλούσε η αντίδρασή μου σε διάφορους “ευαίσθητους”. Εντάξει δεν είπαμε να πάθει και τίποτα ο άνθρωπος [η εν λόγω δεν έπαθε τίποτα, απλώς τραυματίσθηκε ελαφρά στο μέτωπο] αλλά εν πάση περιπτώσει τέτοιου είδους “μικρόψυχες” απολαύσεις εξακολουθούν να μου φαίνονται ανεκτίμητες.
Από Ιαπωνία, παρεμπιτπόντως, είχε εκδηλωθεί ενδιαφέρον για το άλμπουμ των Blue Light – όλο και κάπως θα το “χειρίστηκε” η εταιρία που το είχε βγάλει, όπως χειρίσθηκε γενικά την υπόθεση και τελικά δεν έγινε τίποτα. Εγώ άλλωστε ήμουν τελείως στον κόσμο μου και ούτε ασχολήθηκα να το διερευνήσω.
Θυμάμαι απλώς όταν είχε πρωτοπροκύψει το θέμα, τους φουκαράδες τους γονείς μου, απ’ τη μια να χαίρονται, απ’ την άλλη να είναι στα μαύρα πανιά “θα φύγει το παδί, θα πάει στα ξένα” κλπ. 😊
Να σου πω εγώ τις φοβάμαι πλέον αυτές τις φάσεις από πέρυσι που γλίστρησα στη βροχή κι έσπασα το χέρι. Το πιο αλλόκοτο ήταν ότι την ίδια μέρα έσπασε το ίδιο χέρι στο ίδιο σημείο ένας από τους “πιστούς” μαθητές μου παίζοντας μπάλα. Για δυο μήνες και βάλε κάναμε μάθημα και οι δυο με το δεξί μας χέρι στο γύψο. Μετά την πρώτη βδομάδα πάντως μάθαμε να γράφουμε με το αριστερό.
Κατανοητό. Όσον αφορά άλλωστε άτομα της ηλικίας της Μπέσσυς [60φεύγα] και άνω, ένα σπάσιμο μπορεί να αποβεί μοιραίο μακροπρόθεσμα, ή και όχι τόσο μακροπρόθεσμα άμα λάχει, ιδίως για κάτι ισχία κλπ…
Καλό είναι προϊόντος του χρόνου η προσοχή να εντείνεται και τα πολλά-πολλά να περιορίζονται. Συμπεριλαμβανομένου του να παριστάνει κάποιος το τζόβενο επί σκηνής στα ’50s και στα ’60s του. Για κάποιους εννοείται είναι αδήριτος ανάγκη, πιθανώς και για την κυρία. Αλλά συνηθέστερο είναι το φαινόμενο εκείνων που θέλουν να αποδείξουν κάτι, πράγμα που μου φαίνεται θλιβερά ακατανόητο.
Η “μυστηριώδης” σύμπτωση μόνο μυστηριώδης δεν είναι. Με λίγη προσοχή διακρίνει κανείς παρεμφερείς διεργασίες στις ζωές ανθρώπων που έχουν κάποιο δέσιμο [αστρολογικά μιλώντας, όμοιες περιστάσεις για άτομα που τα συνδέει μια “ευρύτερη” κοινή συνθήκη – ρίζα της ίδιας τους της σχέσης]
I know I know. Με τον καιρό έχω συνηθίσει στην ιδέα χωρίς να καταλαβαίνω πώς λειτουργεί. Αντικειμενικά πάντως είναι λίγο τρομακτικό.
Δεν νομίζω. Αντίθετα, με λίγη καλή θέληση, ενισχύει μια αίσθηση purpose in life – συστράτευσης σε κοινούς σκοπούς, πράγμα που προσωπικά μου φαίνεται λιγότερο τρομακτικό […ο,τιδήποτε είναι λιγότερο τρομακτικό] απ’ το χαοτικό τίποτα απολύτως.
Hmm.. Maybe you’re right.
Έχοντας μια “εμμονή” με τους βρικόλακες κτλ. από παιδάκι ήρθε σχετικά σύντομα η στιγμή που συνειδητοποίησα ότι ο τρόμος για τους βρικόλακες είναι στην πραγματικότητα ο τρόμος για την πιθανότητα …να μην υπάρχουν βρικόλακες. Θυμάμαι σαν τώρα, δεκεαετίες ολόκληρες μετά, τη στιγμή που είχα …ανατριχιάσει απ’ αυτή τη συνειδητοποίηση. Και η κόλαση ακόμα είναι προτιμότερη από τη ιδέα της ανυπαρξίας, η οποία είναι απλώς σκανδαλώδης.