[από in.gr]
Διχάζει την κοινή γνώμη στις ΗΠΑ η περίπτωση της 49χρονης Amber McLaughlin, η οποία στις 3 Ιανουαρίου 2023 θα εκτελεστεί με θανατηφόρα ένεση στο Μιζούρι των ΗΠΑ.
Η ίδια καταδικάστηκε σε θάνατο το 2003 για τον βιασμό και δολοφονία (με πολλαπλές μαχαιριές) της πρώην φίλη της στο Σεντ Λούις. Εκείνη την περίοδο ονομάζονταν Scott McLaughlin και μέσα στην φυλακή άλλαξε την ταυτότητα φύλου της και άρχισε να προσδιορίζεται ως γυναίκα.
Μετέτρεψε σε ισόβια την ποινή 17 θανατοποινιτών η κυβερνήτρια του Όρεγκον
Ετσι, η Amber McLaughlin έγινε η πρώτη τρανς γυναίκα θανατοποινίτης και – λίγο πριν την εκτέλεσή της – ζητάει να της απονεμηθεί «χάρη», εξαιτίας ψυχολογικών προβλημάτων που της δημιούργησε η κακοποίηση που υπέστη ως παιδί.
Σύμφωνα με τους δικηγόρους της, η θετή μητέρα της, άλειφε με κόπρανα το πρόσωπο της (όταν ήταν ακόμα αγόρι), ενώ ο θετός αστυνομικός πατέρας την έντυνε με νυχτικό και στη συνέχεια την χτυπούσε με το γκλοπ.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να κάνει απόπειρες αυτοκτονίας, τόσο ως έφηβη, όσο και ως ενήλικη. Ωστόσο, ο κυβερνήτης του Μιζούρι αρνήθηκε να της δώσει χάρη – κατά την πάγια τακτική του απέναντι στους θανατοποινίτες.
Η περίπτωση της διχάζει, αφού ορισμένοι υποστηρίζουν ότι είναι ένοχη, ενώ άλλοι πως είναι αθώα και μάλιστα θύμα των καταστάσεων.
Κάποιοι υποστηρίζουν το αίτημα για «χάρη» και αναφέρουν ότι τα ψυχολογικά προβλήματα οδήγησαν στο αποτρόπαιο έγκλημα.
Άλλοι θεωρούν ότι πρέπει να τιμωρηθεί με βάση τον νόμο ενώ υπάρχουν και αυτοί που υποστηρίζουν τη μέση λύση: η Amber McLaughlin να παραμείνει
ισοβίως στη φυλακή, χωρίς όμως να εκτελεστεί.
…Όπου παρατηρεί κανείς το φαινόμενο της υιοθέτησης μιας σωστής στάσης βάσει ενός γελοίου σκεπτικού : Ένα υγιές attitude συγχωρητικής κατανόησης μετατρέπεται σε γλοιώδη αισθηματολογία σκανδαλώδη στην επιλεκτικότητά της.
Ενα απ’ τα πράγματα που πάντα με “διασκέδαζαν” είναι η ξύλινη γλώσσα της ψυχιατρικής διάγνωσης. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, οι περισπούδαστες αποφάνσεις “ειδικών” περί την πνευματική υγεία ανθρώπων που κατηγορούνται για φόνο – στις περισσότερες των περιπτώσεων η απόφανση είναι ότι ο δολοφόνος “έχει σώας τας φρένας” και ως εκ τούτου, δίχως ελαφρυντικά, οφείλει να υποστεί όλο το βάρος του νόμου.
Ωστόσο για ένα άνθρωπο με απλή λογική, ασχέτως σπουδών που δεν αναπληρώνουν την απουσία της, και παρακάμπτοντας την δαιδαλώδη νομική ορολογία, υπάρχουν χοντρικά τρεις κατηγορίες φόνου “εκ προθέσεως”, και οι υποκατηγορίες / ενδιάμεσές τους :
1. Φόνος εν αμύνη.
2. Φόνος εκ μέρους κάποιου που θεωρεί εαυτόν βάναυσα προσβεβλημένο / αδικημένο κοκ – στην κατηγορία [θα έπρεπε να] συμπεριλαμβάνεται μεγάλο ποσοστό εγκλημάτων προμελετημένων και πραγματοποιημένων “εν ψυχρώ”, καιρό μετά την βλάβη.
3. Όλοι οι υπόλοιποι.
Σε οποιαδήποτε [υπο-]περίπτωση, κατά την άποψή μου, ο ένοχος είναι, περιστασιακά ή μόνιμα, εκτός εαυτού : η απουσία ενσυναίσθησης, sine qua non συνθήκη για την τέλεση εγκλήματος, θεωρείται θεμελιώδες χαρακτηριστικό της ψυχοπαθολογικής προσωπικότητας. Και όμως, η συγκεκριμένη λεπτομέρεια λάμπει διά της απουσίας της από την “ψυχιατρική” αξιολόγηση. Η, ακόμα πιο ενδιαφέρον, προτάσσεται, όχι όμως ως στοιχείο ψυχοπαθολογίας [αυτό για όσους θυμούνται την ανάλυση του κυρίου Σούρα για τον “πιλότο” – δολοφόνο της Κάρολαϊν].
Σε οποιαδήποτε περίπτωση, η θανατική ποινή αποτελεί εξόφθαλμη ταύτιση της πολιτείας με το κακό που υποτίθεται έρχεται να τιμωρήσει.
Η προσωπική μου τάση είναι αυτή της αυτοδικίας. Αν κάποιος σκότωνε δικό μου άνθρωπο, ακόμα και αν δεν έβρισκα το θάρος να τον εκτελέσω, θα πέρναγα ατελείωτες ώρες “βλέποντάς με” να το κάνω. Στη διάρκεια εκείνων των ωρών θα ήμουν μια περιστασιακά ψυχοπαθολογική προσωπικότητα, με πιθανότητες μονιμοποίησης της κατάστασης.
Όμως η πολιτεία δεν είναι πρόσωπο με ανθρώπινα αισθήματα. Δεν είναι καν ανθρώπινη οντότητα. Οφείλει να λειτουργεί με απρόσωπους κανόνες και η αφαίρεση ζωής είναι εξοβελιστέα, εκ μέρους οποιουδήποτε και για οποιονδήποτε λόγο.
Αυτά, για να μην μπούμε την συζήτηση περί ντετερμινισμού, που θα έπρεπε να θεωρείται αυτονόητη. Εκτός και αν είναι μόνο ο συγκεκριμένος κατάδικος που είχε εφιαλτικές εμπειρίες στην παιδική του ηλικία, ή εκτός αν μόνο μια σειρά από [θεωρούμενες ως] εφιαλτικές εμπειρίες μπορούν να “δικαιολογήσουν” την πρακτική του φόνου : αν κάθε τι είναι νομοτελειακό αποτέλεσμα συγκεκριμένων αιτιών, η ελευθερία βουλήσεως πάει περίπατο συλλήβδην και το ακαταλόγιστο ισχύει, όχι μόνο για δολοφόνους, αλλά για τους πάντες. Ας το πούμε επιγραμματικά όσο μας παίρνει : η ανθρώπινη προσωπικότητα προκύπτει ως αποτέλεσμα ανεξέλεγκτων περιστάσεων πάνω σε ανεξέλεγκτες προδιαγραφές. Πού ακριβώς έγκειται η “ελευθερία της βουλήσεως”;
Επιστρέφοντας στην πρώτη τρανς γυναίκα θανατοποινίτη : αυτό που ουδείς είχε μπει στον κόπο να σκεφτεί για το σύνολο των ενόχων [ποιος μπορεί να γνωρίζει τι έχει αντιμετωπίσει κάθε “ειδεχθής δολοφόνος” πριν φτάσει στο έγκλημα;] χρειάστηκε μια …εκ του πονηρού, εν όψει εκτέλεσης αλλαγή φύλου, για να εισχωρήσει στον δημόσιο διάλογο.
Αν ήταν, μ’ αυτό σαν αφορμή, η σκέψη να συμπεριλάβει και τους …μη transgenders …χαλάλι. Αλλά χλωμό το βλέπω.
ΥΓ. Η συγκεκριμένη “ανθρωπιστική” προσέγγιση πόρρω απέχει εκείνης των σημερινών liberals – ελάφρυνση ποινών και πολλαπλασιασμός απαλλακτικών αποφάσεων. Με το κακό συντελεσμένο, η οργανωμένη κοινωνία πρέπει κάπως [όπως-όπως] να προστατευτεί από το έγκλημα.
Δεν είναι πάντως εύκολο να διαχωριστεί ο φόνος από το κοινωνικό του πλαίσιο. Στο πόλεμο ας πούμε περιμένουν από σένα να σκοτώσεις χωρίς να γνωρίζεις καν το λόγο. Μια γυναίκα που σκοτώνει το παιδί της όσο είναι στην κοιλιά της είναι χειραφετημένη, αν το σκοτώσει λίγο αργότερα είναι τρελή. Όσον αφορά δε τους αγαπητούς lgbtqrmndj κλπ σκεφτόμουνα τις προάλλες το εξής: ένας φανατικός ομοφυλόφιλος που αναπτύσσει σταδιακά προβλήματα στύσης, αρχίζει να γίνεται ανίκανος ή μήπως.. φυσιολογικός?
Για την ακρίβεια [τώρα που γύρισα απ’ το θαυμαστό κόσμο του σούπερ μάρκετ] είναι αδύνατο να διαχωριστεί ο φόνος, όπως και το ο,τιδήποτε σχεδόν, από το κοινωνικό του πλαίσιο, κατά την άποψή μου πάντα. Ακόμα και μια “συμπαντική μεγαλοφυία” τύπου Μπαχ, αν εξετάσει κανείς τις κοινωνικές συνθήκες απ’ τις οποίες ξεπήδησε, θα καταλάβει ότι μόνο απ’ αυτές θα μπορούσε να έχει ξεπηδήσει. Όχι σε επίπεδο μουσικού IQ ίσως αλλά σε επίπεδο δυνατότητας αξιοποίησής του. Ακόμα και σήμερα θα υπάρχουν άνθρωποι τέτοιων προδιαγραφών αλλά …πούν’τους.
Σύμφωνα με τα “ειδικευμένα” σε έφηβους με “δυσανεξία φύλου” νοσοκομεία πάντως, μάλλον το δεύτερο, καθότι μια από τις πρακτικές τους αφορά στον ευνουχισμό [ή τη μαστεκτομή αναλόγως] του …δυσανεκτικού. Τη μεγαλύτερη “πλάκα” σ’ αυτήν την υπόθεση και άλλες παρόμοιες την έχουν οι ψυχολογοψυχίατροι που, κανονικότατα, προσποιούνται ότι αγνοούν το bandwagon effect. Βάσει του οποίου η δυσανεξία φύλου προόρισται να γίνει, εαν δεν έχει γίνει ήδη στο Αμέρικα [και σύντομα παντού] major trend στις συγκεκριμένες ηλικίες – δίκην επανάστασης.
Το γελοίον της υποθέσεως φαίνεται και από την στάση του “χώρου” απέναντι σε πρακτικές όπως η κλειτοριδεκτομή, που λίγα χρόνια πριν είχε γίνει σύμβολο της γυναικείας καταπίεσης. Οι σχετικές αναφορές έχουν σχεδόν σταματήσει εντελώς, όχι λόγω εξάλειψης του φαινομένου (που ήταν σπάνιο ούτως ή άλλως) αλλά επειδή σύμφωνα με τις τρέχουσες αντιλήψεις θα μπορούσε να θεωρηθεί και.. δικαίωμα.
I think it’s a problem that we keep death row criminals in prison for years before executing them. In this case, which I have not followed, if he changed to she in prison, taxes paid for it. Not cool in my opinion. Part of the sentence should be for “he” who wants to be a “she” to suffer as a “he”. He has an eternal penance to pay to his victim. It doesn’t excuse him from his crime that he was abused as a boy. There are many people who suffered much worse abuse as children. While they are broken adults, the vast majority of them are not murderers.
If [s]he is excused because of being abused, everyone should be excused because of some reason : it’s a matter of cause and effect – no one should ever be taken accountable for what he’s done [“The Dog made me do it” – Son of Sam]
Always trying to make someone else responsible. I wouldn’t be surprised if they try to blame Trump as it was in anticipation of the future. Do you remember Flip Wilson’s “The Devil made me to it”?
Godhead!