Η αθλιότητα της επίθεσης του στελέχους του ΚΚΕ Πρωτούλη, στον “όχι-ακριβώς-αξιαγάπητο-αλλά-τί-σημασία-έχει;” Θάνο Τζήμερο, συζητήθηκε λιγότερο από όσο έπρεπε. Ουδείς μπήκε στον κόπο να εξηγήσει πόσο ακριβώς διέφερε από εκείνην της επίθεσης Κασιδιάρη σε Κανέλη-Δούρου. Αριστερός σχολιαστής, μάλιστα, στο ίδιο κανάλι που είχαν πέσει τα χαστούκια, ακούστηκε λέει ότι “ο Τζήμερος το παράκανε, ο άλλος απλώς …βγήκε απ’ τα ρούχα του”.
Η τακτική της αριστεράς να “λύνει” θεωρητικές διαφορές με ad hominem επιθέσεις, δεν ξεκινά στις μέρες μας. Ούτε οι πρώτοι που την υφίστανται είναι οι σημερινοί ιδεολογικοί αντίπαλοι ή, Θεός φυλάξοι, οι διατυπώνοντες ενδοιασμούς ως προς το μεταναστευτικό ζήτημα.
Μια ματιά στην ιστορία του ΚΚΕ, φύτρα των “κεντροαριστερών” και “σοσιαλιστικών” κινημάτων εν Ελλάδι [Σ.Ε.Κ.Ε., Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδας ήταν η πρώτη ονομασία του, προτού προκύψει ως τιμημένο Κ.Κ.Ε. στα 1924] δείχνει ότι η τακτική του character assassination επιφυλάχθηκε πάντοτε από τα όργανα του κόμματος, πριν από όλα στα ίδια τα ηγετικά του στελέχη. Στο πλαίσιο του …δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, η διαφωνία υπήρξε πάντα έγκλημα καθοσιώσεως, ασχέτως του αν οι διαφωνούντες ήταν άνθρωποι ακέραιοι, οι οποίοι για τα πιστεύω τους είχαν υποστεί εξορίες και φυλακίσεις.
Στον κανόνα υπάγονται …όλοι ανεξαιρέτως μέχρι μια εποχή οι Γενικοί Γραμματείς του ΚΚΕ: οι περισσότεροι εκπαραθυρώθηκαν κυριολεκτικά από το Κόμμα, φορτωμένοι με χαρακτηρισμούς που η έντασή τους σοκάρει.
Οι λεκτικές επιθέσεις ήταν συχνά προοίμιο μιας ακόμα πιο …αβρής μεταχείρισης, που περιλάμβανε από βασανισμό και εκτόπιση, μέχρι εν ψυχρώ δολοφονία…
Τα παραδείγματα είναι τόσο πολλά και “γλαφυρά”, που συνιστούν θέμα από μόνα τους [1].
Μετά από αυτά, τι έκπληξη να σου προκαλέσει ο οχετός των κλισέ [“φασίστας”, “ρατσιστής”, “νεοναζί”, “ακροδεξιός”, κτλ.] που αναμένουν τον …μη αριστερό στις μέρες μας; στο κάτω κάτω, η βία ως επίσημη τακτική έχει εγκαταληφθεί δεκαετίες τώρα  – μήπως δεν θα ‘πρεπε να μας αρκεί αυτό σαν πρόοδος;…
…έως ότου βέβαια επιστρέψει. Όχι ως εξαίρεση αλλά ως βία συντεταγμένη. Γιατί με την αναθέρμανση της υπόθεσης “σοσιαλισμός” παγκόσμια, και το εμφυλιοπολεμκό κλίμα εδώ να αγριεύει, έτσι και δεν κρατήσει τα στοιχειώδη προσχήματα αυτή εδώ η κυβέρνηση [καμιά εμπιστοσύνη δεν τους έχω, με το “φουριόζικο” ξεκίνημα, τα κουστουμάκια και τα “στοιχήματά” τους] σε πιθανή επάνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, έχουν να γίνουν πράγματα και θαύματα.

[1] Ως δείγμα, εν μέσω άπειρων του είδους, ακολουθούν οι χαρακτηρισμοί που συνόδευσαν την καθαίρεση του αρχιστράτηγου του Δημοκρατικού Στρατού και πρωθυπουργού της Κυβέρνησης του Βουνού, Μάρκου Βαφειάδη, δεκαετίες αργότερα Βουλευτή Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ: κατσαπλιάς, σατράπης, αριβίστας, τυχοδιώκτης, πανικόβλητος, συνθηκολόγος, φραξιονιστής, οπορτουνιστής, ανίκανος, αγράμματος, εχθρός του κινήματος, ντενεκές, πρόστυχος, συκοφάντης, αρρωστημένο μυαλό, σκουλήκι, ρεμάλι, σιχαμερό αγγείο, λυσσσμένος εχθρός του κόμματος, λιποτάκτης.

Φωτό: ο Καπετάν Μάρκος ανταλλάσσων χειραψία με τον Ανδρέα Παπανδρέου στο ελληνικό κοινοβούλιο…