42 δεύτερα απ’ τη συνέντευξη του κυρίου Μεϊμαράκη είναι κατατοπιστικότερα από χίλιες σελίδες συνωμοσιολογικών θεωριών, περί το τί εστί Ευρωπαϊκή Ένωση και τι μπορούμε να περιμένουμε απ’ αυτήν.
Το σχόλιο της χρήστριας, ας μείνει ασχολίαστο.
4 (Visited 95 times, 1 visits today)
Δεν τους βλέπω να έχουν βάλει μυαλό. Μάλλον θα συνεχίσουν την κατιούσα και στις επόμενες εκλογές. Ίσως όχι με τους ευρωπαϊκούς ρυθμούς, αλλά προς την ίδια κατεύθυνση.
Συμφωνώ. Άλλωστε είμαι σίγουρος ότι το draft (πάντα υπάρχει τέτοιο για τριτοκοσμικές αποικίες τύπου Ellada) περιλαμβάνει μεταπήδηση Κούλη σε ευρωπαϊκό θώκο και ταυτόχρονη πρωθυπουργοποίηση του πρώτου πούστη φιλελέφτ στην ιστορία του έθνους. Το πώς θα γίνει αυτό, υπάγεται στα technicalities.
Αυτό που ελπίζει κανείς είναι ότι με την παράλληλη παγίωση της δεξιάς στην Ευρώπη, παρόλο που τα “όντα” ήδη κάνουν ό,τι μπορούν για να την αποτρέψουν, κάτι αντίστοιχο θα συμβεί και εδώ. Πράγμα όχι ακριβώς εύκολο : τα όρια δεξιάς – ακροδεξιάς είναι εδώ ασαφή (μην ξεχνάμε τους ΧΑ oriented), και οι περιπτώσεις που αναδύονται δίπλα στο Βελόπουλο, ήδη προβληματικό από πλευράς “κυβικών ηγέτη”, * προσωπικά και υπό την ίδια οπτική γωνία, μου γεμίζουν το μάτι ακόμα λιγότερο. Νατσιός, Λατινοπούλου etc.
Η τελευταία ας πούμε είναι κάτι σαν τη φίλη σου, με την οποία πίνεις καφέ συζητώντας τα κακώς κείμενα, σκεπτόμενος πόσο ευχάριστο, καθότι σπάνιο, είναι να μπορείς να συνεννοηθείς με κάποιον / – αν. Και έως εκεί. Μου είναι αδύνατον να φανταστώ (to …envision, που λένε) το ατομάκι αυτό σε θέση εξουσίας. Για να μη μιλήσω για τον επιεικώς νερόβραστο ηγέτη της “Νίκης”.
Οι του “Συμμετέχω” πάλι που μου είχαν γίνει συμπαθείς, δεν τα πήγαν τόσο καλά. Δεδομένου βέβαια του ότι ξεκίνησαν στο παραδύο, όχι απλώς στο παραπέντε, κάτι είναι και το 0,7% που πήραν.
* Είναι πάντως σαφές ότι βελτιώνεται (σοβαρεύει) από πλευράς “διαχείρισης ηγετικού προφίλ” – τον είδα προχτές στον Παπαδάκη και ήταν έως και πειστικός.
Δύσκολα μπορώ να φανταστώ τον Κασσελάκη πρωθυπουργό. Η “αριστερά” δεν έχει μέλλον σε καμία μορφή της. Αυτός εξάλλου είναι ο και βασικός λόγος που το “πείραμα Μητσοτάκη” άρχισε να μπάζει νερά. Όταν η κατάσταση θα έχει φτάσει στο απροχώρητο, θα ψηφίσουν όποιον βρουν μπροστά τους ή μάλλον δεξιά τους. Τα πρόσωπα δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία, θα κάνουν ό, τι τους πούνε απέξω. Μήπως αυτό ακριβώς δεν είχε γίνει και με τον Σύριζα?
Και όμως, ο Κασσελάκης έχει ένα είδος αύρας “ηγέτη”, έστω σε πλαίσιο δυστοπικής ταινίας. Η “αριστερά”, όπως την πιστέψαμε κάποιοι τουλάχιστον, δεν υπάρχει δεκαετίες τώρα. Και, εν ονόματι των αρχών του ανθρωπισμού – ως εκφραστής αυτού διαφημίσθηκε ο σοσιαλισμός – κάποιοι αντιλήφθηκαν ότι ακόμα και η παραδοσιακή “δεξιά” είναι προτιμότερη.
Πιστεύω επίσης ότι τα πρόσωπα έχουν σημασία – στο πλαίσιο πάντα της κουλτούρας της εικόνας. Ακόμα και για τον (κατα-κατα-κατα-καταρρέοντα) “Πρόεδρο Biden”, υποψιάζομαι ότι κρατιέται με νύχια και με δόντια, με τη φροντίδα κάποιων που θέλουν μέσω της αποσύνθεσης εκείνου να περάσουν το μήνυμα της αποσύνθεσης του “τοξικού αρσενικού” και της Αμερικής ως υπερδύναμης. Βεβαίως υπάρχει και ο λόγος που ακούει στο όνομα Kamala Harris, η οποία έκανε πρόσφατα την …απειλητική δήλωση: “I’m ready to serve”. Πράγμα το οποίο ακόμα και οι certified psychopaths της “αριστεράς” καταλαβαίνουν ότι πρέπει να αποφευχθεί. Ίσως και για να μη βγει το “κακό όνομα” στο woman power – ένα είδος αντιστροφής του σκεπτικού περί τον Biden.
Η “λύση” για τους Democrats, την οποία προκρίνουν οι πιο προωθημένες αναλύσεις από αυτές που έχω διαβάσει, ακούει στο όνομα “Michelle Obama”.
Κατά τη γνώμη μου (που έχει καταντήσει μονότονη και κουραστική) μετά το 2020 τα ερπετά της πολιτικής ορθότητας έπαιξαν τα ρέστα τους – τα δικά μας δηλαδή – και τώρα έμειναν ταπί κι αυτοί κι εμείς. Το βασικό ζητούμενο από δω και στο εξής είναι ο χαρακτήρας και η αποτελεσματικότητα των δεξιών κυβερνήσεων που θα επικρατήσουν στην Ευρώπη και στην Αμερική. Γιατί δεν είναι καθόλου αυτονόητα.
Σίγουρα δεν είναι. Ούτε ανοσία έχουν οι εν λόγω στους πειρασμούς της νέας τεχνολογίας (αυτή είναι bottom line το πάπλωμα του καυγά), ούτε και μη βεβαρημένοι είναι ιστορικά ως προς τη χρήση της.
Πάντα έβλεπα το δίπολο “παγκοσμιοποιητές vs πατριώτες” ως αντίστοιχο του “bad cop vs good cop”, αντίστοιχα. Και εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα, με τον δεύτερο κερδίζεις κάποιο χρόνο – έστω αυτό. Άσε που οι πρώτοι δεν το’χουν και πολύ να προχωρήσουν σε “δραστικές περικοπές” από πληθυσμιακής απόψεως.