Ο νέος κατά παραγγελίαν σάλος στα σόσιαλ μίντια, αφορά στην κίνηση της Cate Blanchett να εμφανιστεί με ενσωματωμένη υπόμνηση της παλαιστινιακής σημαίας στη φόδρα του φορέματός της. Παρακάμπτοντας το γελοίον του πράγματος, και την αποθέωση της “Κέιτ” απ’ “το Twitter”, ιδού κάτω κάποια αρνητικά σχόλια, προεξαρχόντων όπως πάντα εκείνων που υπερασπίζονται το δικαίωμα των γυναικών να κυκλοφορούν σαν ξέκωλα.
Ενδιαφέρουσα (σε συνδυασμό με τη συζήτηση που είχαμε χτες με τον stcigar) η παρείσφρηση του “Γιώργου Εθνικιστή Έως την Νίκη των ΕΛ”, να πούμε. Ο οποίος …τη ροδέλα του δεν τη δίνει όπου να’ναι.
Πολλοί επισημαίνουν το οξύμωρο της υποστήριξης της Παλαιστίνης από ένα εβραιοκρατούμενο Χόλιγουντ. Όμως οι Εβραίοι δεν είναι “ένα πράγμα”. Και οι σταρ, παραγωγοί κλπ. που υποστηρίζουν τη Χαμάς σε πείσμα της καταγωγής τους, αποτελούν εμπροσθοφυλακή της “αριστεράς” των Democrats που είναι στα κάγκελα επί μήνες. Στο σύνολό του το Χόλιγουντ είναι Δημοκρατικών πεποιθήσεων, πράγμα που αναγκάζει ηθοποιούς όπως ο Dwayne ‘The Rock’ Johnson να κρύβουν τις απόψεις τους, αφήνοντας μια …υποψία συντηρητισμού να αιωρείται. Κάποιοι (Mark Wahlberg) αφήνουν την Tinsel Town για την ηρεμία της ψυχής τους, ενώ άλλοι (James Woods) περνούν απλώς στο περιθώριό της.
Ως προς την “Κέιτ” είναι κατά την ταπεινή μου άποψη at the highest level ως ηθοποιός. Τα περί “εκθαμβωτικά όμορφης”, ιδιότητας με την οποία σαρώνει τα χαλιά συνδυάζοντας ακτιβισμό και haute couture, ας μείνουν ασχολίαστα.
Υπάρχει άραγε τρόπος να μετρηθεί το impact που έχει η κίνηση της σταρ στη μοίρα των αμάχων; Αν εξ αυτής σωθεί έστω μια ανθρώπινη ζωή, χαλάλι η γελοιότητα.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Όλοι αυτοί εντωμεταξύ που κοροϊδεύουν τις μαντίλες, τις μπούργκες και τα σχετικά, είναι τα ίδια πάνω κάτω άτομα που αρρώστησαν μόνιμα τα παιδιά τους φορώντας τους μάσκες από το βρεφονηπιακό. Αλλά βλέπεις εκεί τους ορμήνεψαν οι φωτισμένοι επιστήμονες..
Όντως. Σε ό,τι με αφορά, αν έχω να διαλέξω ανάμεσα στα δυο άκρα : μαντίλες και μπούργκες απ’ τη μια, και “όλα στη φόρα” – ως έμβλημα “ελευθερίας” της ξεφτιλισμένης Δύσης, θα προτιμήσω το πρώτο. Για αισθητικούς λόγους άμα λάχει, μετά συγχωρήσεως.
Από κει και πέρα, το να σκάνε μύτη διάφοροι Ουγκαν(τ)ο – Πακιστανοί, “πρόσφυγες” etc στο Ellada, και να προπηλακίζουν (με το καλημέρα!) γυναίκες σε παραλίες και δρόμους, είναι άλλου παπά ευαγγέλιο.
Στην πραγματικότητα η προσβολή της δημοσίας αιδούς εκ μέρους πολλών γυναικών έχει πυροδοτήσει από χρόνια ένα κύμα μισογυνισμού και στους δικούς μας εξ ανάγκης και όψιμα “πολιτισμένους” αρσενικούς. Μη σου πω κιόλας ότι ακόμα περισσότερο αποτελεί αντικείμενο λοιδορίας και περιφρόνησης από τις ίδιες τις γυναίκες. Ένα μεγάλο ποσοστό των – πραγματικών – βιασμών του παρελθόντος οφειλόταν σε αυτόν ακριβώς τον παράγοντα.
Γενικότερα ο βεβιασμένος και ανεξέλεγκτος εκμοντερνισμός παραδοσιακών και κλειστών κοινωνιών – στις οποίες ανήκε αναμφισβήτητα και η ελληνική – επέφερε το ίδιο αποτέλεσμα με την απότομη έκθεση των ιθαγενών της αμερικανικής ηπείρου στους μικροοργανισμούς των ευρωπαίων κατακτητών: αυτό που για τους τελευταίους ήταν παιδική ασθένεια, για τους πρώτους ήταν θανατηφόρος λοιμός.
Το περί “βεβιασμένου και ανεξέλεγκτου εκμοντερνισμού” είναι το ζουμί της υποθέσεως. Αποτελεί ταυτόχρονα βελτιωμένη βερσιόν εκείνου που ετοιμαζόμουν να αναφέρω : η απελευθέρωση του τύπου “όλα στη φόρα” είναι το αντίστοιχο της προβολής του τσιγάρου, του δικαιώματος στο later-term abortion και του “η καριέρα πάνω απ’ όλα” ως …απελευθερωτικών της γυναίκας εξελίξεων. Πριν και πάνω απ’ όλα, δεν αποτελούσε / αποτελεί αυθόρμητη επιλογή, αλλά συμπεριφορά φυτεμένη με επικοινωνιακές μεθόδους, όμοιες με των ιερατείων, πίσω απ’ την ελευθεριακή τους πρόσοψη.
Προσωπικά πάντα μου άρεσαν οι μαντίλες και οι μπούργκες, οι οποίες κατά τη γνώμη μου προσδίδουν απαράμιλλη γοητεία στις νεαρές ιδιαίτερα κοπέλες. Δεν ξέρω επίσης αν οι όψιμοι οπαδοί της παράδοσης μεγάλωσαν στο Κολωνάκι, εμένα πάντως οι γιαγιάδες και οι θείες μου φορούσαν ανέκαθεν μαντίλες, τις οποία μάλιστα συνόδευαν περήφανα με ανάλογες κοινωνικές αντιλήψεις και πρακτικές.
Ασχέτως πάντως από τα πραγματικά κίνητρα των συμμετεχόντων στην κλιμακούμενη διεθνή αντίδραση, προσωπικά χαίρομαι που το ζήτημα δεν αντιμετωπίστηκε με την αδιαφορία που φοβόμουνα στην αρχή. Ο βασικότερος λόγος εξάλλου για το πρόσφατο μένος μου ενάντια στους ρεπουμπλικάνους και τους ευρωπαίους ακροδεξιούς είναι η χεραικακία με την οποία υποδέχτηκαν μια κίνηση που είναι από κάθε άποψη λάθος.
Αν μη τι άλλο είναι για μένα μια ευχάριστη αλλαγή σε σχέση με τον κουραστικό ρόλο του “ένας εναντίον όλων” – η οποία προφανώς δεν θα κρατήσει για πολύ..😮💨
Προσωπικά τη συγκεκριμένη εξέλιξη την ανέμενα
(https://oannes.gr/%ce%bc%ce%b5%cf%83%ce%b1%ce%bd%ce%b1%cf%84%ce%bf%ce%bb%ce%b9%ce%ba%ce%bf%cf%80%ce%bf%ce%b9%ce%b7%cf%83%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%80%ce%bb%ce%b1%ce%bd%ce%b7%cf%84%ce%b7/
Από κει και πέρα το πράγμα θυμίζει λίγο Μπαμπούσκες, ανάλογα με την οπτική γωνία που υιοθετεί κανείς.
Αν απομονώσεις τα της Γάζας απ’ το όποιο πλαίσιο, το αίσχος είναι όλο των Εβραίων. Το επιχείρημα “οι της Χαμάς βάζουν αμάχους για ασπίδα” δεν ισχύει. Γιατί, και στα έργα ακόμα …γι’ αυτό ακριβώς βάζει μπροστά ο κακός τον όμηρο, γιατί κανείς δεν θα πυροβολήσει.
Αν το δεις από λίγο μακρύτερα, έχεις κάποιον που ορκίζεται να αγωνιστεί με κάθε μέσο μέχρι την οριστική εξάλειψή σου. Και αφού κάνει κάθε φορά ό,τι κάνει, τρέχει και κρύβεται στα φουστάνια της μάνας του ας πούμε. Η οποία παρεμπιπτόντως δηλώνει αποφασισμένη να τον στηρίξει μέχρι τέλους ( = του δικού σου τέλους). Κάποια στιγμή, κάπως, κάτι πρέπει να γίνει.
Αν απομακρυνθούμε ακόμα περισσότερο, φτάνουμε στη στιγμή της δημιουργίας της Χαμάς, με την υπόγεια ενίσχυση του ίδιου του Ισραήλ, για τους γνωστούς λόγους (αντίπαλο δέος της Φατάχ κτλ). Πιστεύω ότι το αδιέξοδο που δημιουργήθηκε step by step σ’ αυτή την ιστορία είναι καλλιεργημένο με επιδέξιες κινήσεις από τους Ισραηλινούς, συμπεριλαμβανομένης της ίδιας της εισβολής της 7/10, η παραδοξότητα της ευκολίας της οποίας έχει αποσυρθεί απ’ το κάδρο. Έτσι ώστε να φτάσουμε νομοτελειακά στο “εθνοκάθαρση, η μόνη λύση”.
Ακόμα πιο πίσω πηγαίνοντας – και το αφήνω εδώ – οι σημερινές, ναζιστικού τύπου πρακτικές των Ισραηλινών έχουν ρίζες στην αδιάλλακτη εναντίωση των Αράβων (συνεργατών των …Ναζί στη διάρκεια του Β’ΠΠ) στη δημιουργία εβραϊκού κράτους, στην οποία δικαιολογημένα είχαν προσβλέψει.
Δράση-αντίδραση κλπ. Προφανώς ο καθένας έχει τους λόγους του που κάνει αυτό που κάνει, αλλιώς δεν θα το έκανε in the first place. Προφανώς επίσης οι ενέργειες όλων των εμπλεκομένων κινούνται σε λάθος κατεύθυνση, αλλιώς το πρόβλημα θα είχε λυθεί προ πολλού. Ίσως κάποιοι θα έπρεπε να εξετάσουν εναλλακτικά τη προτροπή περί μη ανταπόδωσης του κακού που διατυπώθηκε κάποτε στα παλαιστινιακά εδάφη. Ένα συγγνώμη βρε αδερφέ. Αλλά όχι.