«Αν κάποιος δεν φοράει μάσκα δεν μπορεί να συμμετέχει στις δραστηριότητες του σχολείου. Θα υπάρχουν συγκεκριμένες οδηγίες. Δεν θα μπορεί να συμμετέχει μαθητής στην τάξη χωρίς μάσκα. Μιλάμε για την προστασία της δημόσιας υγείας»
Νίκη Κεραμέως
«Τα παιδιά βασίζονται στην επιβράβευση, οφείλουμε να τους τη δώσουμε όταν χρησιμοποιούν τη μάσκα. Δεν προβάλλουμε στα παιδιά το άγχος το δικό μας, τη μικροβιοφοβία μας ή τον πανικό μας»
Σωτήρης Τσιόδρας
Το σκυλί μας είναι το πιο αξιαγάπητα φιλικό σκυλί του κόσμου. Ως πίτμπουλ, όμως, τυπικά, θεωρείται επικίνδυνο. Για αυτό και για κάποιους άλλους λόγους, χρειάστηκε να πάρουμε ένα εκπαιδευτή στο ξεκίνημα της καριέρας του στο σπίτι.
“Υπάρχουν δυο προσεγγίσεις”, θυμάμαι τον άνθρωπο να λέει. “Η μία είναι η ‘τιμωρητικού’ και η άλλη η ‘θετικού’ τύπου εκπαίδευση. Η δεύτερη αφορά την επιβράβευση του ζώου για την υπακοή του, κυρίως με μεζεδάκια”. Αυτά είπε, πριν προχωρήσει στην εφαρμογή μιας δικού του τύπου προσέγγισης στην “θετική” μέθοδο με ολίγη από “τιμωρητική”…
Αυτό είναι το πεδίο αντιπαράθεσης ανάμεσα στην κυρία Κεραμέως και τον κύριο Τσιόδρα. Σε ρόλο πειθήνιων τετράποδων, τα “παιδιά μας”. Και από αυτό προκύπτει ότι, τυχόν αποκλίσεις των κυβερνητικών απ’ τις προτάσεις της “Επιστήμης” δεν [θα] αφορούν παρά τον χυδαία υπερβολικό ζήλο τους για την τήρηση της “τάξης”…
Ταυτόχρονα, από διάφορες πλευρές, μιντιακές και μη [και απ’ τον κύριο Τσιόδρα] ακούγεται η νέα επωδός: η μάσκα δεν είναι μόνο προστασία. Είναι και ένα …μήνυμα, μια υπενθύμιση προς όλους ότι ο ιός είναι εδώ. Δεν επιτρέπεται να εφησυχάζουμε στιγμή…
Θα επανέλθω πολύ σύντομα: το πράγμα έχει “ψωμί” πέραν της επικαιρότητας, η οποία δεν παύει να τρέχει.
Δεν μπορώ όμως να μην παραπέμψω σε post της 11ης Μαΐου [ΓΙΑΤΙ ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ] όπου εκφέρεται μια άποψη περί το γιατί τα σχολεία “έπρεπε” να ανοίξουν, έστω για λίγες μέρες: «το μάθημα που επ’ ουδενί δεν θα ‘πρεπε να χάσουν τα παιδιά, δεν είναι οι είκοσι μέρες φυσικής ή ιστορίας. Είναι η εκπαίδευση στο “σήκω πάνω κάτσε κάτω”, η μύηση στην κουλτούρα του “εξ αποστάσεως”: πρέπει να νιώσουν στο πετσί τους το φόβο να μολύνει τον “χώρο εργασίας τους”, συνώνυμο μέχρι χτες ενός ανέμελου εκκοινωνισμού και μιας ανέφικτης στο σπίτι ελευθερίας κινήσεων».
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Φάση έχουν εντωμεταξύ ορισμένοι τύποι με κάτι ψαρωτικές μάσκες που τις φορούν με ιδιαίτερα επιδεικτικό τρόπο, σα να τις τρίβουν στη μούρη σου και να σου φωνάζουν: Εγώ είμαι υπεύθυνος πολίτης.. not like you PUNK!!
Κανονικά για κλωτσές στη μούρη.
Ακόμα μεγαλύτερη “πλάκα” έχουν διάφορα γυναικοειδή σούργελα [στην Αμερική κυρίως προς το παρόν] που φοράνε τις “αισθησιακές” μάσκες τους σαν μεταξωτό σουτιέν στο πρόσωπο.
Ακύρωσα τελευταία στιγμή τη συμμετοχή μου σε μονοήμερη εκδρομή στην Αίγινα, σκεπτόμενος το απρόβλεπτο της αντιδράσεώς μου στο μαλάκα με το θερμόμετρο, ή στον άλλο που μοιράζει εντολές για μάσκες στο κατάστρωμα. Πλάκα πλάκα μπορείς να βρεθείς χωρίς να το καταλάβεις μπλεγμένος στον ιστό των μίντια [“μανιακός επιτέθηκε σε υπάλληλο των ακτοπλοϊκών γραμμών γιατί του ζήτησε ευγενικά να φορέσει τη μάσκα του. Είχε εμμονή με συνωμοσιολογικές θεωρίες…”]
Κατά τάλλα τους πείραζε η μπούργκα.. Είμαι περίεργος ποιά είναι τώρα η γνώμη τους για το θέμα, υποθέτοντας ότι έχουν γνώμη για οτιδήποτε.
Η μπούργκα, μετά από χρόνια αντιπαραθέσεων, δίνει και παίρνει σ’ όλη την Ευρώπη. Έχω την εντύπωση ότι σήμερα ενοχλεί πάνω-κάτω τους ίδιους “ακροδεξιούς” που ενοχλούνται απ’ τη μάσκα.
Γενικότερα έχω έρθει σε ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΟΡΙΑ, πώς γίνεται ανεκτό το μπαράζ φωτογραφιών γεμάτων ανθρώπους με μάσκες, μάσκες, μάσκες [από σχολεία, δρόμους, χώρους δουλειάς, Mall κοκ] που εξαπολύεται απ’ τα media: ο μισός χρόνος του CNN πχ. είναι αφιερωμένος σε τέτοιες, σούπερ επαγγελματικές & υποβλητικές εικόνες.
Να υποθέσω ότι εκεί που εμείς φρικάρουμε και θέλουμε να σπάσουμε την τηλεόραση, ο “πολίτης” …σιωπηλά εκπαιδεύεται;
Εδώ ακριβώς βρίσκεται το κομβικό σημείο. Αν επρόκειτο για μια περαστική “κρίση”, θα υπήρχε κάποια ελπίδα για “επιστροφή στην κανονικότητα”. Έλα όμως που δεν υπάρχει κανονικότητα.. Η κατάσταση που βιώνουμε τώρα είναι αποτέλεσμα μιας μακροχρόνιας διαδικασίας εξοστρακισμού του ζωικού στοιχείου από την ουσία του δυτικού ανθρώπου, την ώρα που το “λόγον έχον” department αναλαμβάνουν με πολύ μεγαλύτερη επιτυχία οι μηχανές. Η σχετική διαδικασία επιταχύνθηκε με ιλιγγιώδεις ρυθμούς μετά την πτώση του κομμουνισμού (η οποία κατά τη γνώμη μου υπήρξε σύμπτωμα και όχι αιτία του φαινομένου) και άγγιξε ξαφνικά το επίπεδο του singularity πριν από λίγους μήνες. Να επιστρέψουμε ..πού;
Δυστυχώς κάπως έτσι το βλέπω κι εγώ. Η όποια απόπειρα επιστροφής σε μια κανονικότητα δεν θα μπορούσε παρά να κινηθεί στο δίπολο “αναχωρητισμός” – νεολουδίτικος ακτιβισμός. Υπό τις σημερινές συνθήκες μια τέτοια κίνηση είναι ακόμα πιο ανέλπιδη απ’ ότι τον 19ο αιώνα. Παρόλα αυτά, εξακολουθώ να πιστεύω στο δόγμα “ανάγκη λύσης = ύπαρξη λύσης”.
Το μνημειώδες videogame DeusEx του 2000, που περιγράφει με απίστευτη ευστοχία την κατάσταση που βιώνουμε τώρα, παρέχει στον παίκτη τρεις εναλλακτικές επιλογές για τον τρόπο που θέλει να το τελειώσει. Πρώτη επιλογή: merging με τη μηχανή και ολοκληρωτική διακυβέρνηση της ανθρωπότητας χωρίς ερωτήσεις. Δεύτερη επιλογή: συνεργασία με την “πεφωτισμένη” ελίτ και καθοδήγηση της ανθρωπότητας από το παρασκήνιο. Τρίτη επιλογή: καταστροφή του “δικτύου” με συνακόλουθη κατάρρευση του πολιτισμού όπως τον γνωρίζουμε και νέο ξεκίνημα εκ του μηδενός. Θα φαντάζεσαι ίσως ποια είναι η σταθερή επιλογή μου κάθε φορά που φτάνω στο τέλος του παιχνιδιού..
Ούτε συζήτηση…φοβάμαι, το ξαναλέω, ότι είναι αδύνατο να ευδοκιμήσει υπό τις σημερινές συνθήκες. Παρόλα αυτά με τα άλλα δυο υπάρχει πρόβλημα “αλεργικής αντίδρασης”