Η είδηση απ΄τους New York Times, σε ελεύθερη απόδοση:
Τον Απρίλιο του 2018, 900 άνθρωποι, αριθμός πρωτοφανής, εμφανίσθηκαν στον Καθεδρικό της Χάριτος του Σαν Φρανσίσκο, για ένα διαφορετικό εκκλησιαστικό event. Μέρες αργότερα, ένα βίντεο απ’ αυτό θα γινόταν viral. Ο τίτλος: …Beyoncé Mass. Πρόκειται για μια χριστιανική λατρευτική τελετή εμπνευσμένη από τη ζωή και τη μουσική της διάσημης καλλιτέχνιδας.
Εμπνεύστριά της η ιερέας – δασκάλα Yolanda Norton, και μέσα από αυτήν ερευνά πώς τα ζητήματα φυλής και φύλου επηρεάζουν τις ζωές, τις φωνές και τα σώματα των Αφροαμερικανών γυναικών. Η λειτουργία ντεμπουτάρει αυτή την εβδομάδα στη Νέα Υόρκη, σε δυο εκκλησίες με ισχυρό προφίλ στην μαύρη κοινότητα… Εξηγεί η κυρία Norton: “Κάνοντας τις ιστορίες και τις πραγματικότητες των νεαρών μαύρων γυναικών και κοριτσιών κεντρικά συστατικά αυτής της λειτουργίας, επιβεβαιώνουμε την πραγματικότητά τους σε έναν κόσμο που επιμένει στην επιθετική του προσπάθεια να τις απαξιώσει”.
Το event, στελεχωμένο με μαύρες τραγουδίστριες, χορεύτριες περιλαμβάνει κήρυγμα, αναγνώσεις γραφής …και θεία κοινωνία. Δεν πρόκειται, όμως, για λατρεία της Beyoncé. “100% όχι” βεβαίωνει η κυρία Norton, αν και μέλος του φαν κλαμπ της τραγουδίστριας. Η λειτουργία χρησιμοποιεί απλώς την ιστορία και τα τραγούδια της Beyoncé, δίνοντας νέα μορφή στις αφηγήσεις και τους αγώνες των μαύρων γυναικών, μέσα από την οπτική γωνία των χριστιανικών ευαγγελίων και το μήνυμα θαλπωρής που μεταφέρουν.

Λίγη ιστορία. Στα τέλη των ’50s, ο Ray Charles εγκαθίδρυσε αυτό που θα ονομαζόταν soul music [σε αντιπαράθεση ίσως με κάποια  …soulless genres] δίνοντας sexy χροιά στα γκόσπελ, και βγάζοντάς τα απ’ το ιερό τους περιβάλλον. Το τραγούδι ήταν το “What ‘D I Say” και, έκτοτε, η σχέση της soul με τα γκόσπελ δεν έχει πάψει να υπενθυμίζεται. Από αυτή την άποψη, τίποτα νέο με την επιστροφή της [αν μπορεί να θεωρηθεί ότι η μουσική της Beyonce διατηρεί κάτι από αυτήν] στον τόπο καταγωγής.
Ωστόσο, μια ματιά στο βίντεο [αγγλικοί και γαλλικοί υπότιτλοι] δείχνει ότι τα περί μη λατρείας της τραγουδίστριας είναι στον αέρα: απ’ το ξεκίνημα ήδη η αφηγήτρια μας λέει ότι “η λειτουργία φέρνει κοντά κυρίως έγχρωμες γυναίκες αλλά και οποιονδήποτε άλλον προσεύχεται στη Θεά Beyonce. το φαινόμενο του “Θεού” – λαϊκού καλλιτέχνη υφίσταται από την εποχή των Yardbirds [“Clapton Is God”] αισθάνεσαι όμως σήμερα την ποιητική άδεια να σπρώχνεται στα όρια, όταν έχεις να κάνεις με αληθινή λειτουργία, μέσα σε μια αληθινή εκκλησία.
Παρεμπιπτόντως η Beyonce, όπως και ο “ιδιοφυής” συζυγός της, δεν πιστεύει σε συγκεκριμένο δόγμα. Όταν η κουβέντα έρχεται στα θρησκευτικά, επιλέγει γενικότητες και υπεραπλουστεύσεις, του τύπου “πίστη”, “πνευματικότητα”, “κάνε το καλό” “μην κρίνεις” … προσθέτοντας: “αυτό που με κρατά στη γη είναι ότι είμαι προστατευμένη, και ότι ο Θεός έχει τον έλεγχο”…
Η ίδια, επιδεκτική πλήθους ερμηνειών ασάφεια, χαρακτηρίζει και τους στίχους της. Ένας από τους τρόπους να προσεγγίσει την ασάφεια κανείς, είναι εκείνος που επιλέγει η κυρία Norton: αποκαλεί τα τραγούδια της Beyonce …επιτομή της μαύρης γυναικείας πνευματικότητας.
Τα εκατομμύρια των φαν της παγκοσμίως αρκούν για να στελεχώσουν μια εκκλησία – στην πραγματικότητα θα αριθμούσε περισσότερους πιστούς από τα περισσότερα επίσημα δόγματα. Η θρησκεία αυτή, εντός εισαγωγικών …υπάρχει από χρόνια: το όνομά της είναι Beyism και των “πιστών” της Beyhives – ως επι το πλείστον γυναίκες και gay άνδρες. Σήμερα βγαίνει από τα εισαγωγικά, …μπαίνοντας στην εκκλησία.
“Οι πιστοί είναι …έγχρωμοι άνθρωποι, μέλη της LGBTQ κοινότητας, άνθρωποι γενικά που αντιμετωπίζουν κονωνική προκατάληψη …και η εκκλησία δεν έχει κάνει ότι καλύτερο μπορούσε για να ακουστούν οι φωνές τους. Η Beyonce είναι καλύτερη θεολόγος από τους περισσότερους ιερείς μας αυτή τη στιγμή”, μας λέει ο λευκός πάστορας μιας από τις Εκκλησίες όπου λαμβάνει χώρα η λειτουργία.
Το λόγο παίρνει η αιδεσιμωτάτη Norton, μπροστά στο εκκλησίασμα: “Με ρωτούν ξανά και κανά, γιατί η Beyonce…αλλά νομίζω ότι αυτή είναι που μας θυμίζει ότι μερικές φορές πρέπει να κάνεις το δικό σου …με το δικό σου τρόπο… δεν το κάνεις επειδή κάποιοι το απαιτούν, ούτε επειδή σε πιέζουν, δεν τραγουδάς όταν σου ζητούν να τραγουδήσεις, τραγουδάς όταν …ο Θεός σου λέει να τραγουδήσεις, …μην τους δίνεις το τραγούδι σου…”
“Για όσες βρίσκονται στα δεσμά της πατριαρχίας, …χρειαζόμαστε ελευθερία…”
“Σαν μαύρη γυναίκα, είμαι δημιουργημένη κατ’ εικόνα του Θεού και είμαι εδώ για να αλλάξω το παιχνίδι και να κάνω τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος…”
Περί το τέλος του βίντεο, έχεις λάβει το μήνυμα και έχεις δει το φως:
Υπό τους ήχους της θεϊκής Beyonce, η προπαγάνδα στρατολόγησης στους διακηρυγμένους από τους Social Justice Warriors στόχους αναβαθμίζεται ως θεολογία, ενάντια στον ρατσισμό, τον σεξισμό, την ανισότητα των φύλων, τη μη ανοχή στη διαφορετικότητα… Η ζωή και τα τραγούδια του μαύρου θηλυκού μεσία γίνονται οδηγός λύτρωσης των μαύρων γυναικών και της LGTBQ+ κοινότητας, σε μια κοινωνία που μαστίζεται από προβλήματα όπως τα παραπάνω.
Μια τελετουργία αφορά εκ προοιμίου κάποιο είδος λατρείας. Και δεν νοείται λατρεία χωρίς αντικείμενο. Έχοντας επομένως ένα event που μιμείται την θρησκευτική λειτουργία, αλλά “δεν αφορά σε λατρεία της Beyonce”, υπάρχουν δυο σενάρια: ή μιλάμε για απομίμηση τελετουργίας, με την Beyonce σε ρόλο κατ’ επίφαση θεότητας …ή, το event είναι αληθινή τελετουργία. Αλλά τότε, αν “δεν λατρεύεται σ’ αυτήν η Beyonce”, τι ακριβώς λατρεύεται εκεί πέρα;