Στο πλαίσιο μιας πραγματικότητας «οικουμενικά» διευρυμένης, η εποπτεία γίνεται a priori ανέφικτη, και ο ρόλος του ΜΜΕ στη συγκρότηση του πολίτη ως φαντασιακής οντότητας ακόμα πιο καθοριστικός. Ο “πολίτης” έχει να επιλέξει ανάμεσα στο χάος της πολυφωνίας και την φιλτραρισμένη από το «μέσο» οπτική – εκδοχή των γεγονότων. Όμως το πρώτο για το οποίο μεριμνά ένας οργανισμός, είναι η ίδια του η επιβίωση. Κι αυτό δεν θα μπορούσε να μην ισχύει για το ίδιο το «μέσο».
Αποστολή της τηλεόρασης δεν είναι η ενημέρωση, πολλώ δε μάλλον …με άποψη. Είναι η διαφήμιση της πανταχού παρουσίας της, της δυνατότητας για κάλυψη συνολικά της επιφάνειας του πλανήτη. Ένα αδιάκοπο μπαράζ από ασήμαντες, έως γελοίες λεπτομέρειες, συντηρεί αυτή την ψευδαίσθηση.
Τη μέρα των εκλογών, κάμερες φυτεμένες σε εκλογικά κέντρα καταγράφουν …ιστορία εν τη γενέσει, απαθανατίζοντας «τη στιγμή» που ο Παυλόπουλος, ο Τσίπρας, οι βουλευτές, οι υποψήφιοι δήμαρχοι / περιφερειάρχες, προσέρχονται, απέρχονται, και φυσικά ψηφίζουν. Ταυτόχρονα αναγγέλεται με πάσαν σοβαρότητα ότι στις 6:30 θα έχουμε τα πρώτα exit poll, δια στόματος διευθυντού της MRB αυτοπροσώπως.
Η ακρίβεια δεν είναι η “νεύρωση” που έλεγε ο Παπαγιώργης. Αποτελεί την πρώτη προτεραιότητα του “μέσου” [«ο πρωθυπουργός έφτασε στις 10:35 στο εκλογικό κέντρο της οδού τάδε αριθμός δείνα, με πέντε λεπτών καθυστέρηση»…] καθότι λειτουργεί σαν τίτλος ιδιοκτησίας, πιστοποιώντας το αδιαμφισβήτητο της κατοχής του γεγονότος, και την ισχύ που συνεπάγεται. Το ίδιο το γεγονός είναι ελάσσονος σημασίας, όπως και οι «τάσεις» στις οποίες εκπαιδεύεται ο πολίτης [στην παρούσα συγκυρία, κυρίαρχη τάση είναι ο …εφιαλτικός κίνδυνος για την άνοδο της ακροδεξιάς…]. Ανακοινώσεις, ρεπορτάζ, σχόλια, αναλύσεις και αντιπαραθέσεις, συνθέτουν απλώς τον ύμνο στον θρίαμβο της τηλεοπτικής πραγματικότητας.
Και το ρεφρέν του ύμνου: «εδώ και τώρα, και πάντα, και παντού, θα βρίσκομαι μαζί σου».