Χαίρομαι που οι διήμερες διακοπές που αποφάσισα να “προσφέρω” στον εαυτό μου [Κυριακή απόγευμα Θεού θέλοντος, “back in business”] συμπίπτουν με ένα γεγονός με το οποίο “δεν θα μπορούσα να μην ασχοληθώ”. Μιλάω βεβαίως για τον ακρογωνιαίο λίθο χυδαιότητας [σε φοβερό σκηνικό, με σκάφανδρα κλπ.] της συνέντευξης Σύψα * στη “δημοσιογράφο” κυρία Αναστασοπούλου – κάπου πήρε τ’ αυτί μου την κυρία Κοραή, εν μέσω αναφορών σε ψεκασμένους (ποια; η …Κοραή!) να εκθειάζει το “φοβερό ρεπορτάζ”.
Από το ελάχιστο που πρόλαβα να ακούσω μαζεύοντας τα πράγματά μου [τελευταίο πράγμα που κάνω πριν φύγω είναι αυτό το κείμενο], δυο ερωτήματα:
Το ότι “θα νοσήσουν όλα τα παιδιά μέχρι τα Χριστούγεννα” τι ακριβώς μας λέει για την αποτελεσματικότητα των μέτρων και ιδίως των μασκών; για τις οποίες υπάρχει προφανώς καθολικό consensus μεταξύ “ειδικών” [συμπεριλαμβανομένων των κοινωνικών παράσιτων, γνωστών ως ψυχολόγων / ψυχίατρων] ότι δεν δημιουργούν στα παιδιά κανένα πρόβλημα…
Το ότι “θα νοσήσουν όλα τα παιδιά” [“ένα εφιαλτικό ενδεχόμενο”, θα σχολιάσει γουρλώνοντας τα μάτια ο κύριος Οικονόμου] τι ακριβώς σημαίνει για την υγεία τους; γιατί εντύπωσή μου είναι ότι δεν σημαίνει απολύτως τίποτα, στη συντριπτική τους πλειονότητα. Και με ποια βεβαιότητα μιλάει ο “επιστήμων” για τις μακροπρόσθεσμες επιπτώσεις του ιού, τη στιγμή που καμία τέτοια δεν υπάρχει για εκείνες του εμβολίου; και αν η δυνατότητα εκτιμήσεως ως προς αυτές τις τελευταίες απουσιάζει, ποια ακριβώς μεγέθη είναι αυτά που παροτρύνει τους γονείς να συγκρίνουν, ώστε να επιλέξουν τον μικρότερο κίνδυνο;
Τα ξαναλέμε Κυριακή, ίσως νωρίτερα αν βρω καιρό και διάθεση.

* Με την “πολυαναμενόμενη” επανεμφάνιση του κορυφαίου επιστήμονα κολλάει ένα στιχάκι που λέγαμε στο σχολείο. Οι πρώτες λέξεις του είναι : “πού’ σουν και…” – για ευνόητους λόγους το αφήνω ανολοκλήρωτο.