Μια φορά κι ένα καιρό υπήρχε το δραματουργικό κλισέ του μοναχικού καβαλάρη, τίμιου και ασυμβίβαστου απέναντι σε ένα διεφθαρμένο σύστημα, το οποίο υπηρετούσε η πλειονότητα των γύρω του [πολιτικοί, δικαστικοί, στρατιωτικοί, γιατροί, μπάτσοι…]. Το θέμα ήταν από τα αγαπημένα του κοινού, σε μια περίοδο όπου το να ξεχωρίσεις δεν ήταν [ακριβώς] αυτοσκοπός, αλλά βραβείο, τρόπον τινά, για την ξεχωριστή σου αξία. Σ’ αυτό έχει βασιστεί η υπόθεση άπειρων ταινιών – ακόμα και της …χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου. Το …Ορατότης Μηδέν [“όχι άλλο κάρβουνο…”] αποτελεί απολαυστική παρωδία του είδους.
Ας θυμίσω το The Insider [1999], με την ανεπανάληπτη παρουσία του Russell Crowe, θυμίζοντας επίσης με αφορμή το θέμα της ταινίας, ότι, μέχρι μια εποχή, κορυφαίοι της ιατρικής έβαζαν τη βαρυσήμαντη υπογραφή τους κάτω από δηλώσεις όπως “δεν έχει αποδειχτεί ότι το τσιγάρο προκαλεί εθισμό” ή “δεν έχει αποδειχτεί ότι το τσιγάρο προκαλεί καρκίνο”.
Τα χρόνια πέρασαν, στην εποχή του impossible is nothing το να ξεχωρίσεις έγινε όχι απλώς αυτοσκοπός αλλά αυταξία. Δεν γίνεσαι διάσημος επειδή αξίζει να μιλούν για σένα …Μιλούν για σένα επειδή είσαι διάσημος. Για 15 ‘ η και πολύ παραπάνω. Αρκεί να επαναλαμβάνεις “με το δικό σου τρόπο” τα αποσπάσματα που σου αναλογούν από το επίσημο αφήγημα, υποστηρίζοντας με όλο σου το είναι ότι εναλλακτική δεν υπάρχει [T.I.N.A. : There is no alternative]
Για τον παλιό μας φίλο, τον ασυμβίβαστο, τον μοναχικό καβαλάρη που τα ‘βαζε με το διεφθαρμένο σύστημα, υπάρχει στις μέρες μας ένας νέος χαρακτηρισμός : ψεκασμένος συνωμοσιολόγος. Αυτή ειναι η εκδίκηση του Μίστερ Τϊποτα.