Ο μυθιστορηματικός βαθμός αναισχυντίας με την οποία τα μίντια διέστρεφαν την πραγματικότητα σε εποχές Covid έχει μεταφερθεί στο νέο πεδίο τιμής : τη δυσφορία φύλου και τα καταπατούμενα δικαιώματα της “τρανς κοινότητας”. Παρεμπιπτόντως, μιλάμε για ποσοστό ανθρώπων αντίστοιχα μικροσκοπικό με εκείνο των απειλούμενων απ’ τον “φονικό” ιό : και στις δυο περιπτώσεις, μια ολόκληρη κοινωνία κλήθηκε / καλείται να …επανεκκινήσει, με βάσει δικές τους ανάγκες.
Μου είναι αδύνατο να εκφραστώ, κόσμια τουλάχιστον, για τα αναγραφόμενα στο άρθρο του Πρώτου Θέματος στο οποίο με παρέπεμψε ο stcigar. Το παραθέτω ως έχει :
Ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι ζητούν ιατρική βοήθεια για «την επιβεβαίωση φύλου» σύμφωνα με μια νέα μελέτη που ερεύνησε τα αρχεία 42 εκατομμυρίων ανθρώπων.
Από αυτούς τους άνθρωποι ηλικίας από 4 έως 65 ετών, συνολικά 66.078 – το 80% από αυτούς στις ΗΠΑ – είχαν λάβει διάγνωση δυσφορίας φύλου, μια κατάσταση που πολλοί διαφυλικοί άνθρωποι αναφέρουν ότι βιώνουν πριν από τη μετάβαση.
Οι συγγραφείς της νέας μελέτης, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό General Psychiatry, ανέλυσαν στοιχεία για τη δυσφορία φύλου από το 2017 έως το 2021.
Τα άτομα που αποδίδονται ως γυναίκες κατά τη γέννηση αναζητούν ιατρική βοήθεια κατά μέσο όρο σε ηλικία 11 ετών, ενώ τα άτομα που αποδίδονται ως άνδρες κατά τη γέννηση αναζητούν βοήθεια σε ηλικία 13 ετών, αναφέρει η μελέτη. Προηγούμενες μελέτες διαπίστωσαν ότι η μέση ηλικία για τη διάγνωση της δυσφορίας φύλου ήταν περίπου τα 26 έτη.
Ακόμη και μέσα σε αυτό το σύντομο χρονικό διάστημα, τα αποτελέσματα της μελέτης ήταν εντυπωσιακά: Οι ερευνητές ανέφεραν έναν «σημαντικά αυξημένο» αριθμό ατόμων με διάγνωση μεταξύ των 2017 – 2021.
Αναφέρεται επίσης ως διαταραχή ταυτότητας φύλου. Σύμφωνα με το Υπουργείο Υγείας και Ανθρωπίνων Υπηρεσιών των ΗΠΑ η δυσφορία φύλου είναι η «αγωνία που αισθάνεται ένα άτομο όταν το φύλο που του αποδόθηκε κατά τη γέννηση δεν είναι το ίδιο με την ταυτότητά του».
Συνολικά, οι συγγραφείς της μελέτης εκτίμησαν ότι για κάθε 100.000 άτομα, υπάρχουν 155 που ταυτοποιούνται ως τρανσέξουαλ – σε αντίθεση με το «πολύ υψηλότερο» ποσοστό των 600 στα 100.000 που είχε αναφερθεί σε μελέτη του 2019.
«Η μελέτη έδειξε ότι το ποσοστό της δυσφορίας του φύλου ανεβαίνει, ιδίως σε εκείνους που τους αποδόθηκε γυναίκα κατά τη γέννηση», δήλωσε στο UPI ο επικεφαλής συγγραφέας της έρευνας Dr. Ching-Fang Sun.
Πράγματι, η έρευνα αποκάλυψε ορισμένες βασικές διαφορές μεταξύ εκείνων που έχουν εκχωρηθεί γυναίκες κατά τη γέννηση και εκείνων που έχουν εκχωρηθεί άνδρες κατά τη γέννηση.
Για παράδειγμα, τα άτομα που είχαν εκχωρηθεί ως γυναίκες κατά τη γέννηση είχαν περισσότερες πιθανότητες να διαγνωστούν με δυσφορία φύλου νωρίτερα, σύμφωνα με τη μελέτη.
«Διαπιστώσαμε ότι το ποσοστό της δυσφορίας του φύλου σε άτομα στα οποία αποδόθηκε θηλυκό κατά τη γέννηση αυξήθηκε απότομα στην ηλικία των 11 ετών, κορυφώθηκε στα 17-19 έτη και στη συνέχεια μειώθηκε… στα 22 έτη», έγραψαν οι συγγραφείς της έρευνας.
Συγκριτικά, οι άνδρες διαγνώστηκαν συνήθως αργότερα από τις γυναίκες, ίσως επειδή η έναρξη της εφηβείας είναι συνήθως πιο μετά στους άνδρες.
Στους άνδρες το ποσοστό της δυσφορίας του φύλου σε άρχισε να αυξάνεται στην ηλικία των 13 ετών, κορυφώθηκε στα 23 και στη συνέχεια μειώθηκε σταδιακά.
Οι ηλικιακές διαφορές και οι αναλογίες των δύο φύλων θα μπορούσαν επίσης να εξηγηθούν και από την κοινωνική στάση απέναντι στο φύλο.
Οι νεαρές γυναίκες που εμφανίζουν τάσεις που παραδοσιακά θεωρούνται αρρενωπές είναι «πιο πιθανό να γίνουν αποδεκτές από τους συνομηλίκους τους», αναφέρει η μελέτη.
Να επισημάνω απλώς την κεντρική φράση του κειμένου : «δυσφορία φύλου είναι η αγωνία που αισθάνεται ένα άτομο όταν το φύλο ή το φύλο που του αποδόθηκε κατά τη γέννηση δεν είναι το ίδιο με την ταυτότητά του».
Όπερ, σε απλά ελληνικά σημαίνει : το λάθος δεν αφορά ούτε καθ’ υπόθεσιν σε μια παραμορφωμένη εικόνα που το άτομο έχει για τον εαυτό του. Αφορά εξ ορισμού στο …ίδιο το φύλο, ή το φύλο που του …αποδόθηκε, και το οποίο είναι διαφορετικό απ’ την ταυτότητά του. Με άλλα λόγια [και κατά ένα πολύ “ξεκάθαρο” τρόπο], αφορά σε λάθος της φύσης, ή του ειδικού που επιμελήθηκε της γέννησής του. Πάντως σίγουρα όχι σε λάθος του ιδίου.
Θυμίζω ότι αναφερόμαστε εδώ σε 11χρονα και 13χρονα…τα οποία κατά τ’ άλλα βρίσκονται, γενικώς, στο απυρόβλητο. Και, “απυρόβλητο” σημαίνει ότι, “διαταραγμένα” όντας εκ των [ορμονικών και όχι μόνο] περιστάσεων, ουδείς παίρνει τελείως τοις μετρητοίς ό,τι αφορά σε αισθήματα, σκέψεις και “επιλογές” τους. Πολλές απ’ τις οποίες, χρόνια αργότερα στα ίδια τα άτομα, θα προκαλούν θυμηδία. Το ότι κάποιοι εκμεταλλεύονται το state of mind των παιδιών της συγκεκριμένης ηλικίας, διαλύοντας την κοινωνία και προκαλώντας πνευματική γενοκτονία σ’ αυτά τα ίδια, είναι κάτι που με ξεπερνάει.
Φίλοι με τους οποίους επιχειρούσα, να συζητήσω τέτοιου είδους θέματα, πολύ καιρό πριν, στο ξεκίνημά τους, χαμογελούσαν με συγκατάβαση. *
Αυτή, τελευταία, έχει αρχίσει να …υποχωρεί.
Χτες μόλις, ένας από αυτούς μου διηγήθηκε εμπειρία συγγενούς του :
Η κυρία βρισκόταν στο νηπιαγωγείο του γιου της, περιμένοντας κάπως ανυπόμονα να έρθει – είχαν να πανε κάπου. Βλέποντάς τον από μακριά, βγάζει μια φωνή : “άντε αγόρι μου, επιτέλους…”
Για να δεχτεί την παρατήρηση της νηπιαγωγού : “σας παρακαλώ, μην λέτε τέτοιες λέξεις στο παιδί. Το αν είναι αγόρι θα το αποφασίσει μόνο του…”
* Μια από τις παραμέτρους του σχεδίου αφορά ακριβώς σ’ αυτό : για τον καλοπροαίρετο και …κρίνοντας εξ ιδίων ανυποψίαστο, είναι αδύνατο να φανταστεί ότι υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, με τέτοιου είδους σχέδια, και τέτοιου είδους στόχους, πχ. τον περιορισμό του πληθυσμού της Γης στο ένα δέκατο. “Και όμως …κινείται”. Και όμως …υπάρχουν.
